Ellroy dla wtajemniczonych. Jedna z wcześniejszych prac mistrza. Prac, w której nie ma śladu wielkości, która ujawni się kilka lat później.
„Noce krwi” to schematy literatury noir podane w poetyce sensacyjnego kina klasy „c” lat 70. i 80. oraz coraz śmielej ujawniane obsesje – wszechobecny, mający duże znaczenie dla życia społecznego, homoseksualizm oraz kobiecość – diaboliczna i anielska jednocześnie, dumna i nieszczęśliwa, silna, niezależna a jednocześnie słaba i spragniona uczucia. To także pierwsza próba stworzenia nowego bohatera – balansującego na granicy paranoi, podświadomie dążącego do autodestrukcji, udręczonego przeszłością neurotycznego twardziela. Niestety, pisząc pierwszą część trylogii Lloyda Hopkinsa, był jeszcze zbyt słabym pisarze, James Ellroy był jeszcze zbyt słabym pisarzem, żeby wszystko to zabrzmiało atrakcyjnie i wybrzmiało przekonująco.
Książka dedykowana jest Rossowi MacDonaldowi – mistrzowi Ellroya. Wówczas niedościgłemu. W porównaniu z powieściami MacDonalda – nawet tymi wczesnymi, z przełomu lat 40. I 50. – „Noce...” wyglądają jak wprawka ambitnego licealisty. Porównać z późnymi arcydziełami mistrza – z „Błękitnym młoteczkiem” na czele – w ogóle się nie da. MacDonald jawi się w nich niczym wielkoszlemowy mistrz. Ellroy jest w „Nocach…” początkującym badmintonistom.
Jedno jest w „Nocach ciekawe…” – refleksje na temat literatury, pod którymi kryje się wiara w jej terapeutyczną siłę. Ellroy nigdy wcześniej ani później nie odsłonił się tak bardzo. W zasadzie przyznaje się tu, że pisanie było dla niego lekarstwem na szaleństwo i autodestrukcję oraz uporządkowało jego relacje z ludźmi. Pisanie dało mu życie.
Jednak żyć pełną piersią, pisać na godnym siebie, niedostępnym innym, poziomie zacznie pisać dopiero dwa lata później – w „Śmierci w podróży”. Prawdziwa wielkość przyjdzie za kolejne dwa lata. Wtedy ukaże się „Wielkie nic” i … nic w literaturze sensacyjnej nie będzie już takie same.
A o „Nocach krwi” najlepiej zapomnieć. Odnaleźć tu coś ciekawego mogą tylko najzagorzalsi wielbiciele samozwańczego „Tołstoja literatury sensacyjnej”.

Ellroy dla wtajemniczonych. Jedna z wcześniejszych prac mistrza. Prac, w której nie ma śladu wielkości, która ujawni się kilka lat później.
„Noce krwi” to schematy literatury noir podane w poetyce sensacyjnego kina klasy „c” lat 70. i 80. oraz coraz śmielej ujawniane obsesje – wszechobecny, mający duże znaczenie dla życia społecznego, homoseksualizm oraz kobiecość –...

Detektyw Lloyd Hopkins pracuje w wydziale zbójstw w L.A. Wśród kolegów z pracy ma ksywę Mózg ze względu na duży intelekt i umiejętność rozwiązywania trudnych spraw. Po wezwaniu do makabrycznego zabójstwa młodej kobiety odkrywa, że nie jest to pierwsza ofiara zabójcy. Lloyd kierujący się w życiu swoistym kodeksem obrony niewinności będzie musiał zmierzyć się z przebiegłym mordercą.
"Noce krwi" to niestety najgorsza powieść Ellroya jaką dane mi było do tej pory przeczytać. Owszem autor jak zawsze nie oszczędza swoich bohaterów, a wątki dotyczące śledztwa są ciekawe. Gorzej wypadają postacie. Główny bohater bywa czasami irytujący, a jego postępowanie może nieźle wkurzyć czytelnika. Najbardziej jednak denerwującą postacią jest zadufana w sobie pisarka Kathleen. Cholera mnie brała od jej wynurzeń. Najlepszą za to postacią jest morderca. Ellroy świetnie oddał jego chore motywacje.
Autor chciał stworzyć powieść podobną do "Czerwonego smoka" czy mu się to udało? Niekoniecznie. Nie uważam jednak czasu poświęconego na lekturę za czas stracony. Lubię książki Ellroya za bezkompromisowość z jaką przedstawia świat i bohaterów. Mam nadzieję, że kolejne przygody Lloyda Hopkinsa będą lepsze.

Detektyw Lloyd Hopkins pracuje w wydziale zbójstw w L.A. Wśród kolegów z pracy ma ksywę Mózg ze względu na duży intelekt i umiejętność rozwiązywania trudnych spraw. Po wezwaniu do makabrycznego zabójstwa młodej kobiety odkrywa, że nie jest to pierwsza ofiara zabójcy. Lloyd kierujący się w życiu swoistym kodeksem obrony niewinności będzie musiał zmierzyć się z przebiegłym...

Przeczytałem tegoż autora cykl „L.A. Quartet” i na tym tle obecnie przeczytana książka ma się bardzo nijako. Ale sama w sobie nie jest zła. Wydaje mi się, że Ellroy na początku swojej kariery pisarskiej bardzo powoli się rozwijał i co prawda jest tutaj wiele fajnych rozwiązań, ale wkradło się również wiele uproszczeń i schematyczności.
W Wikipedii napisali: „znany z telegraficznego stylu pisania (omija zbędne słowa)”. Czasami niektóre słowa nie były takie zbędne.

Przeczytałem tegoż autora cykl „L.A. Quartet” i na tym tle obecnie przeczytana książka ma się bardzo nijako. Ale sama w sobie nie jest zła. Wydaje mi się, że Ellroy na początku swojej kariery pisarskiej bardzo powoli się rozwijał i co prawda jest tutaj wiele fajnych rozwiązań, ale wkradło się również wiele uproszczeń i schematyczności.
W Wikipedii napisali: „znany z...

Już od pierwszych stron wiedziałam, że nie jest to "Czarna Dalia". Kilka chaotycznych scen, przedstawiających głównych bohaterów powieści, nie przemówiło do mnie.
Potem było nieco lepiej, wątek kryminalny Ellroy potrafi poprowadzić zajmująco, ale niestety wątek życia prywatnego Lloyda Hopkinsa mocno w tej książce kuleje. Postacie Hopkinsa i poetki Kathleen są dziwaczne, ich zachowania sztuczne. To psuje całkiem niezłą poza tym powieść.

Już od pierwszych stron wiedziałam, że nie jest to "Czarna Dalia". Kilka chaotycznych scen, przedstawiających głównych bohaterów powieści, nie przemówiło do mnie.
Potem było nieco lepiej, wątek kryminalny Ellroy potrafi poprowadzić zajmująco, ale niestety wątek życia prywatnego Lloyda Hopkinsa mocno w tej książce kuleje. Postacie Hopkinsa i poetki Kathleen są dziwaczne, ich...