Tym razem mam po lekturze dość mieszane uczucia. Po pierwsze od lat jestem fanką przenikliwego umysłu Anastazji Kamieńskiej, po drugie - za każdym razem Marinina nieodmiennie ujmuje mnie sposobem, w jaki zgrabnie splata intrygę kryminalną z wątkami społecznymi, przybliżając w ten sposób czytelnikowi Rosję lat 90., wreszcie po trzecie - zżyłam się z bohaterami serii tak bardzo, że na kolejnych stronach szukam elementów osobistych historii Miszy Docenko, Koli Siełujanowa czy Jury Korotkowa, ale teraz po prostu coś zazgrzytało.
Nie powiem, "Iluzję grzechu" przeczytałam jednym tchem, bo Marinina potrafi tak splątać wątki i tak zagmatwać sytuację, że strony przewracają się same, a człowiek nie może doczekać się finału, tym niemniej nie opuszczało mnie subtelne wrażenie, że autorkę w pewnym momencie dość mocno poniosła fantazja i przesadziła zarówno ze specyfiką głównego - medycznego - wątku, jak i z mnogością przedstawionych problemów (koktajl eksperymentów medycznych, zorganizowanych grup przestępczych i międzynarodowego terroryzmu podlany konfliktami etniczno-religjnymi i polukrowany serią przesłodzonych happy endów) oraz ze sposobem rozwikłania trudnego finału. Wiem, węzeł gordyjski lepiej po prostu przeciąć mieczem niż mozolnie rozplątywać, ale w tym wypadku miecz był nie z tego świata.

W moim odczuciu materiału było tu na dwie-trzy pozycje z serii i nie każdemu "Iluzja grzechu" przypadnie do gustu.

Tym razem mam po lekturze dość mieszane uczucia. Po pierwsze od lat jestem fanką przenikliwego umysłu Anastazji Kamieńskiej, po drugie - za każdym razem Marinina nieodmiennie ujmuje mnie sposobem, w jaki zgrabnie splata intrygę kryminalną z wątkami społecznymi, przybliżając w ten sposób czytelnikowi Rosję lat 90., wreszcie po trzecie - zżyłam się z bohaterami serii tak...