Jedna z historii o agencie 007 Jamesie Bondzie, którego chyba wszyscy znają :-)

Jedna z historii o agencie 007 Jamesie Bondzie, którego chyba wszyscy znają :-)

Moim zdaniem to najlepsza powieść o Bondzie. 007 jest tu w pełni człowiekiem, a nie sylwetką z twarzą i nazwiskiem. Drax jest złoczyńcą doskonałym, odrażającym megalomanem, którego obecność jest niemal fizycznie odczuwalna. Doskonała scena partii brydża. Po niej akcja trochę siada, bo przecież mniej więcej orientujemy się, do czego cała akcja zmierza. Gdzieś tu czytałem opinie, że słabością książki jest to, że odpowiedzi na pytania znamy dużo wcześniej niż Bond. Nie uważam tego za wadę. To nie kryminał, tu nie chodzi o zagadkę, ale o przygodę. A ta przygoda jest naprawdę zacna.

Moim zdaniem to najlepsza powieść o Bondzie. 007 jest tu w pełni człowiekiem, a nie sylwetką z twarzą i nazwiskiem. Drax jest złoczyńcą doskonałym, odrażającym megalomanem, którego obecność jest niemal fizycznie odczuwalna. Doskonała scena partii brydża. Po niej akcja trochę siada, bo przecież mniej więcej orientujemy się, do czego cała akcja zmierza. Gdzieś tu czytałem...

133/150/2020
Złego poznajemy już na samym początku. Dla niektórych może to być minus (dla mnie nie jest). Za to jego motywy są jasne dopiero pod koniec. Oczywiście, jak to w Bondzie, pościgi, wybuchy, strzelanki, kobiety, plaża, jedzenie i picie. Po przeczytaniu książki obejrzałam film i po raz kolejny stwierdzam, że książka przewyższa film. Oczywiście, wybuchy i piękne kobiety lepiej oglądać niż tylko o nich czytać, ale za to motywy postępowania i sama akcja w filmie jest kompletnie do kitu. W powieści jest bowiem tak, że szanowany naukowiec i inwestor okazuje się hitlerowcem marzącym o unicestwieniu znienawidzonych Angoli. Moonraker to rakieta, która ma zostać próbnie wystrzelona i wpaść gdzieś do Morza Północnego. Ma to być wystrzał na pokaz, żeby pokazać wszystkim wrogim mocarstwom zimniej wojny, że dumna Anglia potrafi się obronić. Tymczasem Niemiec udający angielskiego patriotę planuje zmienić tor lotu rakiety i spuścić ją w sam środek Londynu, żeby pomścić klęskę wielkich Niemiec w II wojnie światowej. Bond z piękną panną u boku krzyżuje mu oczywiście szyki. Film ma z tą książką wspólny tylko tytuł i nazwisko złego bohatera. Całą reszta to zupełnie inna bajka. I to słaba bajka. Moonraker jest nadal jakimś pojazdem latającym w kosmos, ale o hitlerowcu-mścicielu nie ma mowy (ach, to pewnie ta polityczna poprawność). Mamy za to pościgi łodziami i widowiskowe wodne wybuchy, najpierw w Wenecji, a potem w Brazylii. Zły bohater planuje zniszczyć ludzkość i zaludnić Ziemię superrasą (no, powiedzmy, że jest to jakiś mętny związek z książkowym hitlerowcem),więc wyselekcjonowane jednostki rozpłodowe wysyła na stację kosmiczną i mają stamtąd wrócić jak już dotychczasowi ludzie zostaną wybici. Wersja powieściowa, z pokonanym Niemcem dyszącym żądzą zemsty jest o wiele lepsza. No i te ujęcia z kosmosu, kombinezony, przyciski, światełka, fruwanie w próżni… eee, tam. To chyba jeden ze słabszych filmów o Bondzie. A książka za to bardzo dobra.
PS. Zapomniałam napisać, że filmowy wróg Bonda, podobnie jak towarzyszka Roza z "Pozdrowień z Rosji" nie umywa się antyurodą do pierwowzoru z książki.

No i te luksusy: w klubie dla dżentelmenów (nie mylić z domem uciech! - tutaj gra się w karty) "wydaje się jedynie świeże, nieużywane jeszcze banknoty i srebro, a jeżeli członek zostaje na noc, jego banknoty i drobne zabiera lokaj, przynoszący mu rankiem herbatę i "Timesa", aby je zastąpić nowymi. Każda gazeta, jaka trafia do czytelni, zostaje przedtem wyprasowana.

133/150/2020
Złego poznajemy już na samym początku. Dla niektórych może to być minus (dla mnie nie jest). Za to jego motywy są jasne dopiero pod koniec. Oczywiście, jak to w Bondzie, pościgi, wybuchy, strzelanki, kobiety, plaża, jedzenie i picie. Po przeczytaniu książki obejrzałam film i po raz kolejny stwierdzam, że książka przewyższa film. Oczywiście, wybuchy i piękne...

"Casino Royale" zyskiwało dzięki niesztampowej fabule, a następujące po nim "Żyj i pozwól umrzeć" wyróżniało się chociaż jamajskimi krajobrazami i żenującym rasizmem; na tym tle "Moonraker" wypada bodaj jeszcze słabiej, bo nie ma w nim nic szczególnie zapadającego w pamięć. To powieść szpiegowska, w której czytelnik zna rozwiązanie całej zagadki na długo przed tym, zanim poznaje je główny bohater. Zagadka to zresztą dużo powiedziane, bo mamy tu dosłownie jednego podejrzanego, którego złowieszczy plan nie mógłby być ani trochę bardziej transparentny. Dodajmy do tego rażącą niekompetencję Bonda i parę mało wiarygodnych scen - w szczególności tę z lutownicą - i oto mamy pełen obraz sytuacji: "Moonraker" to groszowe czytadło, któremu należy się całkowite zapomnienie.

"Casino Royale" zyskiwało dzięki niesztampowej fabule, a następujące po nim "Żyj i pozwól umrzeć" wyróżniało się chociaż jamajskimi krajobrazami i żenującym rasizmem; na tym tle "Moonraker" wypada bodaj jeszcze słabiej, bo nie ma w nim nic szczególnie zapadającego w pamięć. To powieść szpiegowska, w której czytelnik zna rozwiązanie całej zagadki na długo przed tym, zanim...

Mój pierwszy Bond na VHS. Miłe wspomnienie lat szkolnych. A dziś skończyłem czytać. Rewelacja.

Mój pierwszy Bond na VHS. Miłe wspomnienie lat szkolnych. A dziś skończyłem czytać. Rewelacja.

Trzecia część cyklu o przygodach Agenta Bonda kontynuuje delikatną, choć zauważalną tendencję spadkową, co jednak warto zaznaczyć ta tendencja wyraża się raczej w kryteriach oceny powieści od strony scenariusza czy świeżości tego co wnosi do „uniwersum” niż do samego poziomu frajdy jaką dostarcza czytelnikowi. W kategorii lekkiej literatury pociągowej czyta się „Moonrakera” łatwo, nawet z lekką przyjemnością, ale nie można go traktować w kategoriach zapamiętywalnego w dalszym rozrachunku doświadczenia. Niepozbawiona emocji rozgrywka karciana tutaj została ukazana bardzo widowiskowo, ale to samo mieliśmy już w „Casino Royale”, zaś sama intryga nie umywa się do tej z „Żyj i Pozwól Umrzeć”.

Powiedzmy sobie szczerze – wątek zemsty nazistów zestarzał się słabo, wyeksploatowany przez kulturę i nie pomaga nawet fakt, że jego prekursorami są właśnie utwory jak „Moonraker”. Wystarczy dać czytelnikowi zgraję wąsatych Niemców pod wodzą jasno antypatycznie nakreślonego przełożonego, by wiedzieć, że ma się do czynienia z jakąś nazistowską intrygą. Szczególnie nie pomaga, że autor nie myli tropów, a przydupas Draxa wydaje się być oczywistą zmyłką, na którą z perspektywy lat ciężko się złapać. Podobnie jest z zimnowojenną obawą związaną z rakietami i bronią atomową – obawy zrozumiałe i czytelne, ale czy ograne naprawdę dobrze? Powiedziałbym, że zręcznie, ale tylko w oderwaniu od cyklu, bo – moim zdaniem – James Bond lepiej się sprawdza jako postać ogrywająca pionki Śmierszu w karty czy zmagająca się z podającym za bóstwo voodo ciemnoskórym gangsterem. Agent 007 ratujący cały Londyn niestety przeskakuje rekina, przestając być jednym z wielu członków swojej profesji, z nieodłączoną licencją na zabijanie tylko Bohaterem przez wielkie B. Jak pisałem już w opinii do drugiej części cyklu - „Wielkość stawki wcale nie musi działać (..) na korzyść”.

Rzemieślniczo poprawnie, ale rutynowo; „Casino Royale” było napisane o wiele bardziej starannie i z pomysłem. Do cyklu wkrada się rutyna, ale oderwałem się od cięższego kalibru książek bardzo przyjemnie. „Moonraker” to taki popcorniak powieściowy i w tym zakresie jest jak najbardziej ok, choć typowa dla cyklu formuła i związana z nią przesada zdaje się o wiele lepiej służyć filmom niż książkom, niestety.

Trzecia część cyklu o przygodach Agenta Bonda kontynuuje delikatną, choć zauważalną tendencję spadkową, co jednak warto zaznaczyć ta tendencja wyraża się raczej w kryteriach oceny powieści od strony scenariusza czy świeżości tego co wnosi do „uniwersum” niż do samego poziomu frajdy jaką dostarcza czytelnikowi. W kategorii lekkiej literatury pociągowej czyta się „Moonrakera”...

Powiem krótko, bo nie ma się co za dużo tutaj rozwodzić. Książka krótka i przyjemna w odbiorze, jednak uważam że mogłoby się coś w książkach o Bondzie dziać więcej. Może nie tyle, co w filmach, ale przydałoby się kilka bijatyk i strzelanin więcej. Na pewno na uwagę zasługuje potyczka brydżowa między Bondem i M, a Draxem i Meyerem. Choć człowiek nie ma pojęcia o brydżu to Fleming tak umiejętnie opisał tą scenę, że czytało się ją z wypiekami na policzkach😉

Powiem krótko, bo nie ma się co za dużo tutaj rozwodzić. Książka krótka i przyjemna w odbiorze, jednak uważam że mogłoby się coś w książkach o Bondzie dziać więcej. Może nie tyle, co w filmach, ale przydałoby się kilka bijatyk i strzelanin więcej. Na pewno na uwagę zasługuje potyczka brydżowa między Bondem i M, a Draxem i Meyerem. Choć człowiek nie ma pojęcia o brydżu to...

Kolejna książka o Bondzie jakoś mnie nużyła. Chciałam, by się jak najszybciej skończyła. Prawie przy niej zasypiałam.

Kolejna książka o Bondzie jakoś mnie nużyła. Chciałam, by się jak najszybciej skończyła. Prawie przy niej zasypiałam.

Och, ten James. Film sobie, książka sobie. Dla miłosników konwencji. Ja jestem!

Och, ten James. Film sobie, książka sobie. Dla miłosników konwencji. Ja jestem!

W kasynie unosiła się smuga papierosowego dymu. Przy jednym ze stolików siedziała dwójka graczy. Jednym z nich był brunet o szarobłękitnych oczach z blizną na policzku. Karty zostały wyłożone na stół, szampan przy boku każdego z graczy wypuszczał cicho bąbelki, napięcie zawisło gdzieś w powietrzu. Bond wiedział, że musi wygrać tą rozgrywkę, nie tylko ze względu na swój prestiż, ale też dla zadania, które otrzymał. Napięcie zaczynało opadać, a Bond pewnym ruchem sięgnął po decydującą kartę...

Po poprzedniej części z cyklu o agencie 007 wiedziałem już z jakim stylem i tempem narracji będę miał do czynienia i tym razem. Ian Fleming jednak mnie zaskoczył, bo o ile poprzedni tom był bardziej thrillerem szpiegowskim, to "Moonraker" bardziej przypominał mi opowieść detektywistyczną, nie pozbawioną jednak szpiegowskiego charakteru i dość mrocznego klimatu. Fabuła jest tu bardziej kameralna, akcja dzieje się w Londynie i nie wychodzi tym razem poza Brytanię. Od początku zdawałem sobie sprawę z tego kto będzie tu przeciwnikiem Bonda, ale nie pozbawiło to lektury jej uroku i napięcia, które szczególnie widoczne było pod koniec książki, a sama historia użycia głowicy rakietowej i zniszczenia kraju powstała pod wpływem panujących ówcześnie nastrojów społecznych.


Co do samego agenta jej królewskiej mości to nadal pozostaje człowiekiem ze słabościami i swoimi wewnętrznymi lękami. Bond jeszcze bardziej daję tu po sobie poznać, że jest kochliwy i kieruje się właśnie takimi uczuciami - a nie jak to miało miejsce w filmach np. pożądaniem. Sam finał pokazał również, że w tym człowieku tkwi jakaś ukryta zadra (ci co oglądali Casino Royale lub czytali powieść to wiedzą). Tajny agent został przedstawiony przez Fleminga jako osoba samotna, często podejmująca ciężkie decyzję. I ta samotność, i ukryty smutek w sercu pokazały mi w nim ludzie cechy. I one właśnie będą wiernym towarzyszem jego życia przez kolejne tomy.

W kasynie unosiła się smuga papierosowego dymu. Przy jednym ze stolików siedziała dwójka graczy. Jednym z nich był brunet o szarobłękitnych oczach z blizną na policzku. Karty zostały wyłożone na stół, szampan przy boku każdego z graczy wypuszczał cicho bąbelki, napięcie zawisło gdzieś w powietrzu. Bond wiedział, że musi wygrać tą rozgrywkę, nie tylko ze względu na swój...