Nie jestem w stanie uwierzyć w to, jak bardzo ta książka igrała sobie z moimi emocjami, jak zabawiała się nimi, przez chwilę dając nadzieję, by zaraz bezlitośnie ją odebrać, niedługo później znów mamiąc mnie wizjami zbliżającego się szczęścia, a ja - głupia, nienauczona poprzednimi razami, za każdym razem dawałam się nabrać, próbując potem utrzymać w ryzach swoje popękane serce.
I mimo całego bólu, jaki sprawiła mi ta książka, uważam, że jest absolutnie cudowna. I piękna. I wspaniała. Fenomenalna. Oszałamiająca, lecz surowa. Nie jest to powieść z ogromem szczęśliwych zakończeń - każdy, choćby mały sukces zaraz jest szybko rozdeptywany, wciąż się coś dzieje, akcja trzyma w napięciu i ciągłym skupieniu, porywa, wręcz wciąga w historię do tego stopnia, że przeżywałam ją całą sobą - na swoją niekorzyść, bo w momencie skończenia czułam się cała popękana, nadłamana i walcząca o oddech z buzujących we mnie emocji.
Nie potrafię wybaczyć tego, co autorka ze mną robi. Naprawdę doceniam to, że jej książki są inne, nie opływają w hektolitry lejącego się szczęścia, miłości i błahych czułostek, mam świadomość, że jest to idealnie wyważone, choć bardzo ograniczone czytelnikowi, dawkowane niczym piekielnie uzależniający narkotyk (i tak też właśnie się czułam, jakbym była na głodzie, tęskna do scen między Kestrel a Arinem), a mimo to moja dusza romantyczki płakała i ubolewała za brakiem szczęścia tej dwójki.
Ta seria figuruje na szczycie listy moich ulubionych trylogii, jest wyjątkowa i porusza mnie jak mało które książki, bo niewiele, naprawdę niewiele, potrafi mnie doprowadzić do takiego stanu emocjonalnego, a to świadczy o naprawdę dobrze stworzonej powieści, której niczego nie brakuje, bo i bohaterowie - tak jak w poprzedniej części, pozostają wspaniali w swojej kreacji, w dalszym ciągu naturalni, żywi, przepełnieni emocjami, sprzecznościami i targającymi sumienie wyborami - i fabuła, wciągająca, pełna zagadek, intryg, stoją na najwyższym poziomie.
A to, że brakuje w mojej ocenie jednej gwiazdki, spowodowane jest tym okropnym zakończeniem (które było tym samym cholernie dobre), lecz pozostawiło mnie z milionem pytań, na których przez dłuższy czas nie dostanę odpowiedzi. Dlaczego? A dlatego, że na ten moment ostatni tom nie jest jeszcze wydany. I jak ja mam w tym wypadku żyć?

Nie jestem w stanie uwierzyć w to, jak bardzo ta książka igrała sobie z moimi emocjami, jak zabawiała się nimi, przez chwilę dając nadzieję, by zaraz bezlitośnie ją odebrać, niedługo później znów mamiąc mnie wizjami zbliżającego się szczęścia, a ja - głupia, nienauczona poprzednimi razami, za każdym razem dawałam się nabrać, próbując potem utrzymać w ryzach swoje popękane...