Uwielbiam klimat starych, XIX-wiecznych powieści. Równocześnie często słucham o różnorakich sprawach kryminalnych. Niestety tych dwóch pasji najczęściej nie da się realizować jednocześnie, więc zawsze bardzo się cieszę, gdy napotykam wiktoriańskie opowieści z wątkiem kryminalnym.

Tak było również w przypadku "Tajemnicy lady Audley". Tekst porwał mnie od pierwszych stron i choć bardzo szybko można się domyślić kim tak naprawdę jest tytułowa lady Audley oraz jaką tajemnicę skrywa, to klimat powieści i dobrze odmalowane postacie nie dają się ani chwilę nudzić. Szczególnie polubiłam postać Roberta Audleya, dobrodusznego sybarytę, który w obliczu tajemniczego zniknięcia przyjaciela rezygnuję ze swojego wygodnego trybu życia i uporczywie, ale równocześnie zgodnie z zasadami, dąży do rozwikłania tej zagadki.

Także Lucy, tytułowa lady Audley nie mogłaby zostać lepiej nakreślona. Prawdziwa femme fatale o dziewczęcej urodzie i usposobieniu, pod którymi to atrybutami ukrywa swoją drugą, bezwzględną twarz.

I kiedy już wydaje nam się, że wszystko wiemy i niczym Wielki Brat śledzimy posunięcia Roberta, na przemian przybliżającego się i oddalającego od odkrycia prawdy, następuje nagły zwrot i zupełnie niespodziewane zakończenie.

Powieść zdecydowanie mnie ujęła i bardzo się zdziwiłam, że nie wszystkim się podoba. Ale też każdy ma swój gust, czego innego oczekuje po powieściach. Osobiście nie potrafię czytać współczesnych książek i choć miałam kilka podejść do bestsellerowych thrillerów to już się chyba do nich nie przekonam. Bezpowrotnie nasiąkłam starymi powieściami i widocznie nie da się już tego zmienić ;)

Uwielbiam klimat starych, XIX-wiecznych powieści. Równocześnie często słucham o różnorakich sprawach kryminalnych. Niestety tych dwóch pasji najczęściej nie da się realizować jednocześnie, więc zawsze bardzo się cieszę, gdy napotykam wiktoriańskie opowieści z wątkiem kryminalnym.

Tak było również w przypadku "Tajemnicy lady Audley". Tekst porwał mnie od pierwszych stron...