Troszkę nad tą lekturą się męczyłam, najlepiej jest(oczywiście dla mnie), kiedy akcja dzieję się szybko. Kiedy tempo goni nas, gdy mamy wrażenie, że też coś rozwiązujemy. Wrażenie, bo w końcu zakończenie i tak okazuję się inne. O tak, taki kryminał lubię, a tu, akcja zaczęła się dość późno, troszeczkę zbyt wolno szła i była dość do przewidzenia. Co na plus, autor pokazuje realia polskiego wymiaru prawa, pracę oraz to, czym naprawdę zajmuję się prokuratura i policja. A nie tak jak W11. Chyba. :)

"Zawsze żąda się ode mnie, abym przeklął sprawców wszelakich zbrodni, a ja wiem, że jedyną drogą, żeby sobie radzić z obecnością zła, jest przyznanie, że i oni mimo wszystko są ludźmi. Także dla nich powinniśmy znaleźć miejsce w naszym sercu. Dla naszego własnego dobra. Nie zdejmuje to z nich wcale odpowiedzialności za czyny. Ale jeśli wykluczamy kogoś, odmawiamy mu prawa do przynależności, sami stawiamy się w miejscu Boga, decydujemy, kto ma żyć, a kto nie. A to jest coś niesłychanego. ( Bert Hellingerem, autor metody terapii, wykorzystanej na terapii grupowej.)[Uwikłanie, Zygmunt Miłoszewski Str.232]"

Pomysł na kryminał dobry, wplątanie osób z grubszej afery, jako zwrot akcji też. Samo zakończenie zaskakujące, ale nie do niedomyślenia. Najbardziej zaintrygowała mnie ta terapia. Pacjenci wczuwają się w rodzinę uczestnika terapii, nie dostają żadnych skryptów, scenariuszy – nic. Uczestnik, załóżmy pan X, ustawia rodzinę, pan Y będzie ojcem, pani Z matką itp. Kolejni uczestnicy, pan Y, pani Z … itp. wczuwają się w role tej rodziny i przeżywają to, co grani przez nich ludzie. Do końca nie wiem jak działa to w rzeczywistości, ale metoda wydaję mi się naprawdę ciekawa! Wymyślona została przez Berta Hellingera jako “Metoda ustawień rodzinnych”. Więcej o jego metodzie można poczytać w internecie.
Lekturę Miłoszewskiego mogę polecić tym, którzy zaczynają przygodę z kryminałem. Dla mnie, miłośnika akcji, to zdecydowanie za mało.

Troszkę nad tą lekturą się męczyłam, najlepiej jest(oczywiście dla mnie), kiedy akcja dzieję się szybko. Kiedy tempo goni nas, gdy mamy wrażenie, że też coś rozwiązujemy. Wrażenie, bo w końcu zakończenie i tak okazuję się inne. O tak, taki kryminał lubię, a tu, akcja zaczęła się dość późno, troszeczkę zbyt wolno szła i była dość do przewidzenia. Co na plus, autor pokazuje...