Przebrnęłam! I do tej pozycji na pewno już NIGDY nie wrócę...

Stephen King to mój ukochany (zwłaszcza po "Mrocznej Wieży") pisarz. Od wielu lat zapewnia mi albo dobrą zabawę, albo pytania o sensie tego wszystkiego. Czasem jednak trafiają się pozycje, za które najchętniej zepchnęłabym Stephena z jakiegoś klifu. Do takich pozycji zaliczam właśnie "Stukostrachy".

Od samego początku czułam, że frajda z lektury będzie znikoma. Jak to bywa u tak płodnych pisarzy - w końcu zaczynają się oni powtarzać, stosować te same zabiegi by przyciągnąć uwagę, rozbawić lub też zaszokować. I o ile to rozumiem, to sam początek akcji w "Stukostrachach" był tak łudząco podobny do "Pod kopułą". Bo oto mamy kawałek metalu, przy którego dotknięciu Bobbie czuje jakąś wibrację, która po chwili zanika. I ten kawałek metalu w żaden sposób nie daje się poruszyć. Nosz kurczę! Ręce mi opadły i gdyby nie brak innych lektur a także pewien upór i chęć znalezienia w tej książce czegoś, co Kinga zrehabilituje za przewidywalny początek i mdłą pierwszą bohaterkę to odpuściłabym sobie tą książkę. Ale brnęłam dalej.

Na obronę Stephena powiem, że RAZ nawet przeszły mnie ciarki, gdy pojawił się motyw wypadających zębów. I to chyba wszystko jeśli chodzi o horrorowo/straszące działanie Stukostrachów. Wraz z czytaniem kolejnych stron było gorzej. Gorzej w sensie - bardziej chaotycznie i żałośnie groteskowo. Dlaczego chaotycznie? King zupełnie niepotrzebnie rozmienia się na drobne, zaznajamia nas z niemal cała historią życia epizodycznych bohaterów, którzy ani nie mają jakiegoś konkretnego wpływu na fabułę, ani nie są specjalnie interesujący. Jedyna ich funkcja to albo próba przestraszenia/obrzydzenia, lub po prostu pokazania kolejnego "pomysłu" Stukostrachów.

Poza tym, gdy przychodzi do finału, (który zaczyna się jakoś w połowie książki i tak trwa i trwa i trwa...) to człowiek czuje jedynie niesmak i żal do autora, że takim "badziewiem" nas potraktował. Końcówki bardzo często nie wychodzą Kingowi, a już zwłaszcza w tych słabszych książkach, (bo na przykład w "Christine" zakończenie jest mistrzowskie!), wiec nie spodziewałam się fajerwerków, jednak to, czym uraczył nas Stephen to według mnie nic innego jak hollywoodzka szmira.

Czytałam kilka opinii na temat "Stukostrachów" i jak to zwykle bywa - są i tacy, którym one się podobały. Jednak wydaje mis się, że mogą one przerazić jedynie w momencie, gdy ktoś jest baardzo młody, albo baaardzo naiwny i strachliwy. Mnie zniesmaczyły kiepskim aż do bólu warsztatem autora, przewidywalną fabułą i praktycznie zerową frajdą z lektury.

Opinia zamieszczona róznież na moim blogu http://adanbareth.blogspot.com/

Przebrnęłam! I do tej pozycji na pewno już NIGDY nie wrócę...

Stephen King to mój ukochany (zwłaszcza po "Mrocznej Wieży") pisarz. Od wielu lat zapewnia mi albo dobrą zabawę, albo pytania o sensie tego wszystkiego. Czasem jednak trafiają się pozycje, za które najchętniej zepchnęłabym Stephena z jakiegoś klifu. Do takich pozycji zaliczam właśnie "Stukostrachy".

Od samego...