Zanim się zabrałam za tę książkę spodziewałam się czegoś całkowicie innego. Sądziłam, że będzie to kolejna powieść o miłości, co prawda w pewnym sensie była, ale w większości dotyczyła tragedii jaka spotkała główną bohaterkę. Z pewnością jest to jedna z książek, od których ciężko się oderwać.

Jill Anderson została oskarżona o zabójstwo męża, który od wielu lat zmagał się z zapaleniem mózgowo-rdzeniowym oraz zespołem ustawicznego zmęczenia. Prawie nikt prócz jego żony nie wierzył w chorobę Paula, nawet jego rodzina twierdziła, że powinien wstać z łóżka i wziąć się w garść, co było powodem rozłamu między nim, a rodziną. Z powodu swojej choroby kilkakrotnie próbował popełnić samobójstwo. Pewnego dnia, korzystając z nieobecności Jill połknął śmiertelną dawkę leków, o czym poinformował swoją żonę w krótkim liście. Kobieta myślała, że nie wziął aż tak dużo leków, odeśpi i wszystko wróci do normy, właśnie dlatego nie wezwała pomocy, co sprawiło, że zaczęły się jej problemy.

Muszę przyznać, że na samym początku historia ta mnie zniesmaczyła, z tego względu, że nie wiedziałam dokładnie, o czym będzie, a tu nagle się okazuje, że żona nie wzywa pomocy do męża, który ewidentnie przedawkował leki i zrobił to specjalnie. Od tego właśnie fragmentu zaczęłam czytać książkę z takim uczuciem niesmaku i raczej nie spodziewałam się, że to się zmieni. Potem zaczęłam się wgłębiać w całość i już wiedziałam, że moje początkowe odczucia są niewłaściwe. Bo co tak naprawdę może zrobić osoba, która opiekuje się chorym od kilku lat, a chory chce skrócić swoje męki i kilkakrotnie próbuje popełnić samobójstwo? W takiej sytuacji nie wiadomo jak się zachować, z jednej strony ma się ciągle nadzieję, że ktoś wynajdzie lekarstwo i egoistycznie chce się mieć przy sobie osobę, którą się kocha nawet jeśli cierpi, ale z drugiej strony chciałoby się ukrócić męki choremu.

Cała historia podzielona jest na przesłuchania Jill oraz jej wspomnienia związane z mężem i tym, jak postępowała choroba. Jeśli chodzi o same przesłuchania to momentami bardzo mnie denerwowały, bo detektywi zadawali te same pytania, czasami kilkakrotnie, mając nadzieję, że oskarżona wreszcie się pogubi w swoich zeznaniach i powie coś, co sprawi, że będą mieli dowody na jej udział w samobójstwie męża. Nie znam się na tym i domyślam się, że taki sposób przesłuchań jest czymś normalnym, ale nie zmienia to faktu, że czasami bardzo irytującym. Ze wspomnień Jill można dowiedzieć się jak wiele przeszli z Paulem ze względu na brak wiedzy na temat zespołu ustawicznego zmęczenia, lekarze właściwie nie wierzyli w tę chorobę, a jeśli nawet to nie było żadnych lekarstw, które pomogłyby choremu. Do ich cierpień dokładała się również rodzina, która nie wierzyła w chorobę Paula, a co za tym idzie w ogóle go nie wspierali.

Choć jest to książka o trudnej tematyce to jednak brakuje jej pewnego elementu, który sprawiłby, że naprawdę bardzo łatwo można się wzruszyć. Wspomnienia Jill, poza tymi dotyczącymi choroby, a ich nie było aż tak wiele, w większości dotyczą wycieczek, na które wybierała się z Paulem, czyli nijak się miały do zapisów z przesłuchań. Niemniej jednak uważam tę książkę za ciekawą choćby z tego względu, że otwiera oczy na problem jakim jest zespół ustawicznego zmęczenia.

Zanim się zabrałam za tę książkę spodziewałam się czegoś całkowicie innego. Sądziłam, że będzie to kolejna powieść o miłości, co prawda w pewnym sensie była, ale w większości dotyczyła tragedii jaka spotkała główną bohaterkę. Z pewnością jest to jedna z książek, od których ciężko się oderwać.

Jill Anderson została oskarżona o zabójstwo męża, który od wielu lat zmagał się z...