Mam pewien problem z tą książką. Jeszcze nie wiem, jak ją oceniać. Problem jest, bo nadal waham się pomiędzy uznaniem tej powieści za coś wartościowego z jednej strony, a za kiepską literaturę z drugiej. Ale może się wyjaśni, na przykład za pomocą tej notki.

Plus jest już widoczny od pierwszych stron. Warszawa Izabeli Szolc jest miastem żywym, nie pocztówką z telewizyjnego serialu. W tym mieście są bezdomni, nastolatki robiące laskę za papierosa, odrapane komisariaty, na których nadal pisze się raporty na maszynie z lat późnego Gierka. To miasto, w którym niewiele osób jest szczęśliwych, większość nienawidzi swojego życia, ale nie ma odwagi go zakończyć. To właśnie tak naprawdę powieść egzystencjalna, w której życie nie jest darem, a przekleństwem od losu. Nic się nie udaje, nic dobrego nas nie czeka. Za takie pisarstwo naprawdę należą się Szolc słowa uznania. Przełamanie stereotypu, jakoby tylko mężczyźni mogli pisać prozę brutalną i pesymistyczną zarazem, w tym wypadku się powiodło.

Niestety, w warstwie sensacyjnej fabuły wieje nudą okropną. Wątek zabójcy, który chce się zemścić na policjantce, jest tak ograny, że właściwie od samego początku wiemy, jak potoczy się cały, łącznie z finałem. Inne sprawy są banalne, powierzchowne, nie prowadzące do rozwiązań żadnych. Pod tym względem powieść jest naprawdę słaba.

Zdecydowałem jednak przechylić wahadło na stronę pozytywów. Jeśli weźmiemy pod uwagę interpretację, w której autorka wykorzystuje popularność kryminału do napisania powieści o tym, co dzieje się "tu i teraz" z człowiekiem, to jest naprawdę dobra książka. I, uwzględniając wszelkie niedociągnięcia, godna polecenia. Choćby z tego względu, że nikt inny tak jak Szolc nie pisze.

Mam pewien problem z tą książką. Jeszcze nie wiem, jak ją oceniać. Problem jest, bo nadal waham się pomiędzy uznaniem tej powieści za coś wartościowego z jednej strony, a za kiepską literaturę z drugiej. Ale może się wyjaśni, na przykład za pomocą tej notki.

Plus jest już widoczny od pierwszych stron. Warszawa Izabeli Szolc jest miastem żywym, nie pocztówką z telewizyjnego...