Na razie najsłabsza część przygód Detektywa Monka. Czytając o jego podróżach na Hawaje oraz do Niemiec uśmiałem się do łez - tutaj ledwo uśmiechnąłem, a to i tak na początku, w dodatku nie z Monka. Najciekawszą i najzabawniejszą postacią jest tutaj Wyatt - były policjant z problemami, które rozwiązuje w najprostszy możliwy sposób. Strzelając do nich. Śmiechu dodaje nazwa jego terapeuty - Arnie. Uśmiechnąć się można przy pierwszym spotkaniu z inną członkinią zespołu Monka, wierzącą we wszechobecny spisek kosmitów czy z demencji Portera.

I na tym się śmichy-chichy kończą.

Po raz kolejny mam wrażenie, że powieści Monka to ochłapy z serialowych produkcji, niewykorzystane pomysły, które potem stały się odcinkami, czy też to co wymyślono podczas pisania scenariuszy a ostatecznie w nich nie umieszczono. Chew jest paranoidalna na miarę kosmitofilów z odcinka Pan Monk widzi Ufo, w zasadzie jej teorie równie dobrze mogłyby się w nim znaleźć i stawiam kosmyk swoich łysych włosów, że tak miało być. I trochę tego za dużo. "Co za dużo to nie zdrowo, no chyba, że chodzi o środki czyszczące."

Co najgorsze - Monk jest łamistrajkiem, odzyskał odznakę kosztem kolegów z policji. Bądź co bądź, Monkowi bardzo na niej zależało, ale nigdy nie chciał nic dla siebie kosztem bliskich, szczególnie Stottlemeyera. Monk jest pogardzany, prześladowany przez resztę policjantów, książka przynosi więcej stresu niż radości. Chociaż lepszym słowem niż stres byłaby tu irytacja. Tak, ta część jest dość irytująca.


No ale przynajmniej "jego przemówienie w telewizji było na miarę debaty Nixona z Kennedym".

Na razie najsłabsza część przygód Detektywa Monka. Czytając o jego podróżach na Hawaje oraz do Niemiec uśmiałem się do łez - tutaj ledwo uśmiechnąłem, a to i tak na początku, w dodatku nie z Monka. Najciekawszą i najzabawniejszą postacią jest tutaj Wyatt - były policjant z problemami, które rozwiązuje w najprostszy możliwy sposób. Strzelając do nich. Śmiechu dodaje nazwa...