Widzę, że średnia ocena tej książki to ponad 5, dla mnie to czytelniczy dramat!

Od samego początku długie, ciągnące się w nieskończoność opisy. Niby Autorka chce coś przedstawić, ale odbiega od tematu i opisuje co innego... Tworzy dygresję do dygresji. Najbardziej dosłowne, wręcz obrzydliwe jest przedstawienie potrawy ze zjełczałym mięsem i zielonym guzikiem gotowanej czy odgrzewanej w rodzinie bohatera od lat.
Szczytem było dla mnie: "Bryza owiewała jego dorodne klejnoty" [parafraza]. Uwierzycie, że chodziło wyłącznie o leżenie na łóżku?

Sam tekst zawiera dość mało dialogów, które z pewnością nadałyby dynamiki całej akcji i mojemu czytaniu. ZAPYTAŁ O... ONA ODPOWIEDZIAŁA.... ZAPYTAŁA, ON ODPOWIEDZIAŁ... Nie mógłby to być dialog? Nie, bo Autorka lubuje się w opisywaniu rzeczywistości.

Bardzo dużo powtórzeń, które po 200 stronach zaczęły mnie irytować, np. odmówił orzechów, bo swoich miał dość; skórzane sandały z supermarketu; suknia sprawiająca wrażenie obciętej na wysokości kolan. Nie wiem czy to wina samej Autorki czy Tłumacza.

Wobec powyższego historia francuskiego miasta z miłością w nazwie i jego 34 mieszkańców, którzy szukają tej miłości - z pomocą swata - wśród różnych niesnasek i błędów przeszłości gdzieś się rozmywa. Nie ratują tego próby nawiązań do zabytków architektonicznych czy przywołanie ciekawych francuskich dań.

Widzę, że średnia ocena tej książki to ponad 5, dla mnie to czytelniczy dramat!

Od samego początku długie, ciągnące się w nieskończoność opisy. Niby Autorka chce coś przedstawić, ale odbiega od tematu i opisuje co innego... Tworzy dygresję do dygresji. Najbardziej dosłowne, wręcz obrzydliwe jest przedstawienie potrawy ze zjełczałym mięsem i zielonym guzikiem gotowanej czy...

Książka ma swój niezaprzeczalny urok i specyficzny humor. Jest też wyczuwalnie „francuska” (co oznacza m. in. sporo treści kulinarnych). Napisano ją takim stylem, w którym dygresje i wątki poboczne są równie ważne (a może i ważniejsze) niż główny wątek, czego osobiście nie lubię, ale akurat w przypadku tej powieści stanowi o jej klimacie i jakoś mniej mi wadzi. Nie przeszkadzają mi również bardzo obficie występujące powtórzenia, bo one też decydują o specyficznym uroku tej powieści.
Początkowo nie byłam lekturą specjalnie zainteresowana, zaczęła mnie delikatnie „wciągać”, kiedy zbliżałam się do jej połowy; wtedy też zaczyna się dopiero dziać to, co zapowiada tytuł. Im dalej, tym bardziej się rozkręca. Autorka opisuje ludzkie niedoskonałości z wielką życzliwością i znawstwem.
Trochę męczyła mnie znikoma ilość dialogów - zdecydowana większość wydarzeń i rozmów między bohaterami zaprezentowana jest w opisowy sposób. Ale ogólnie lekturę (która, szczerze mówiąc, aż się prosi o ekranizację) zaliczam do udanych.

Książka ma swój niezaprzeczalny urok i specyficzny humor. Jest też wyczuwalnie „francuska” (co oznacza m. in. sporo treści kulinarnych). Napisano ją takim stylem, w którym dygresje i wątki poboczne są równie ważne (a może i ważniejsze) niż główny wątek, czego osobiście nie lubię, ale akurat w przypadku tej powieści stanowi o jej klimacie i jakoś mniej mi wadzi. Nie...

bardzo lubie takie ksiazki

bardzo lubie takie ksiazki

Dość zabawna komedia omyłek miłosnych dotycząca zwykłych, skromnych ludzi, w scenerii uroczego francuskiego miasteczka. Główny bohater eks-fryzjer zostaje swatem, zabawne perypetie, sytuacje, zróżnicowany styl wypowiedzi postaci. Ale są i mankamenty ; zbyt kwiecisty styl, dużo powtórzeń, dużo epitetów,te same określenia ( np. fraza : "włożył na owłosione palce stóp skórzane sandały z hipermarketu" powtarzana jest ok. dziesięć razy). Można przeczytać ale bez euforii.

Dość zabawna komedia omyłek miłosnych dotycząca zwykłych, skromnych ludzi, w scenerii uroczego francuskiego miasteczka. Główny bohater eks-fryzjer zostaje swatem, zabawne perypetie, sytuacje, zróżnicowany styl wypowiedzi postaci. Ale są i mankamenty ; zbyt kwiecisty styl, dużo powtórzeń, dużo epitetów,te same określenia ( np. fraza : "włożył na owłosione palce stóp...

Chcieć nie znaczy móc.
No i właśnie. Ja naprawdę chciałam, ale ta książka mnie zanudzała na śmierć. Przeczytałam ponad połowę + ostatnią stronę, żeby utwierdzić się w tym, że od samego początku wiedziałam, jak się skończy. Ale bądźmy ludźmi. Wybaczamy Pani Julii tę powieść, bo to był jej debiut.

Chcieć nie znaczy móc.
No i właśnie. Ja naprawdę chciałam, ale ta książka mnie zanudzała na śmierć. Przeczytałam ponad połowę + ostatnią stronę, żeby utwierdzić się w tym, że od samego początku wiedziałam, jak się skończy. Ale bądźmy ludźmi. Wybaczamy Pani Julii tę powieść, bo to był jej debiut.

Z reguły nie powinno się wierzyć w opisy zamieszczane na okładkach książek. Bo wiadomo, że mają one skłonić czytelnika by jednak po tę pozycję sięgnął, kupił i może kiedyś przeczytał. "Niezrównane usługi swata z Perigord" to powieściowy debiut Julii Stuart, dziennikarki piszącej niegdyś dla londyńskiego "The Indepedent" (nie żebym śledziła jej karierę, te informacje można przeczytać w nocie o autorze na tylnej okładce tejże książki). Już, już oczekujemy streszczenia fabuły w stylu: "wiodłam nudne życie w wielkim mieście, ale postanowiłam porzucić deszczową Anglię, wyemigrować do pięknej Francji, gdzie kupuję dom, remontuję go, znajduję nowych, radosnych przyjaciół a na koniec miłość i żyję długo i szczęśliwie."

Na całe szczęście nic takiego nie dostajemy. Za to czytelnik zostanie uraczony ciekawymi postaciami z krwi i kości, mającymi swoje pasje, zwyczaje, natręctwa, skrywane tajemnice oraz namiętności. Istna galeria osobliwości, w towarzystwie której nie sposób się nudzić. A wszystko dzieje się w malowniczej wiosce Amour-Sur-Belle umiejscowionej przez pisarkę w regionie Perigord. Jeśli dodać do tego na zachętę przezabawne historyjki oraz sytuacje, a także wspaniałe potrawy i wina, którymi raczą się bohaterowie (wszak Francuzi to miłośnicy dobrej kuchni, przynajmniej ci książkowi),to nie pozostaje Ci nic innego, jak po prostu chwycić "Niezrównane usługi swata z Perigord" i przeczytać. "Powieść o smaku 'Czekolady' i uroku 'Amelii'" - choć raz okładkowa reklama nie kłamała.

Na wakacje w sam raz.

P.S. W niektórych momentach naprawdę można zgłodnieć :-)

Z reguły nie powinno się wierzyć w opisy zamieszczane na okładkach książek. Bo wiadomo, że mają one skłonić czytelnika by jednak po tę pozycję sięgnął, kupił i może kiedyś przeczytał. "Niezrównane usługi swata z Perigord" to powieściowy debiut Julii Stuart, dziennikarki piszącej niegdyś dla londyńskiego "The Indepedent" (nie żebym śledziła jej karierę, te informacje można...

Uwielbiam. Niespieszna narracja, cudownie przerysowane ludzkie typy i sytuacje z małego francuskiego miasteczka. Na wpół realne, na wpół senne.

Uwielbiam. Niespieszna narracja, cudownie przerysowane ludzkie typy i sytuacje z małego francuskiego miasteczka. Na wpół realne, na wpół senne.