Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka ma swój niezaprzeczalny urok i specyficzny humor. Jest też wyczuwalnie „francuska” (co oznacza m. in. sporo treści kulinarnych). Napisano ją takim stylem, w którym dygresje i wątki poboczne są równie ważne (a może i ważniejsze) niż główny wątek, czego osobiście nie lubię, ale akurat w przypadku tej powieści stanowi o jej klimacie i jakoś mniej mi wadzi. Nie przeszkadzają mi również bardzo obficie występujące powtórzenia, bo one też decydują o specyficznym uroku tej powieści. Początkowo nie byłam lekturą specjalnie zainteresowana, zaczęła mnie delikatnie „wciągać”, kiedy zbliżałam się do jej połowy; wtedy też zaczyna się dopiero dziać to, co zapowiada tytuł. Im dalej, tym bardziej się rozkręca. Autorka opisuje ludzkie niedoskonałości z wielką życzliwością i znawstwem. Trochę męczyła mnie znikoma ilość dialogów - zdecydowana większość wydarzeń i rozmów między bohaterami zaprezentowana jest w opisowy sposób. Ale ogólnie lekturę (która, szczerze mówiąc, aż się prosi o ekranizację) zaliczam do udanych.