Aleksandra Marinina pracowała w milicji, zajmując się badaniami w dziedzinie kryminologii. W 1992 roku wydała „Kolację z zabójcą”, pierwszą powieść o major Anastazji Kamieńskiej. W 1998 odeszła z milicji i zajęła się pracą literacką – myślę, że z korzyścią dla czytelników.

Pierwsza część cyklu od razu przypadła mi do gustu. Bohaterka posługuje się inteligencją, dedukcją, analitycznym umysłem. Bezbłędnie rozszyfrowuje wszelkie przesłanki, ale nie czuje się żadnym supergigantem. Wraz z całym zespołem zabiera się za rozpracowanie zabójstwa Iriny Fiłatowej, pracownicy MSW, której morderstwo miało wyglądać na nieszczęśliwy wypadek. Ciekawą postacią jest również jej szef Gordiejew, zwany „Pączkiem”. Z racji ponad trzydziestoletniej służby ma spore znajomości i bardzo dużo doświadczenia. Umie rozmawiać z ludźmi, a także nimi dowodzić. Anastazja jest jego ulubienicą, na szczęście bez żadnych podtekstów damsko-męskich.

Czytanie odrobinę utrudniała mi spora ilość bohaterów. Trudno jest zapamiętać wszystkie obco brzmiące imiona i nazwiska, zwłaszcza że dodawane są też nazwy odojcowskie. Trochę się gubiłam. Myślę jednak, że z każdym kolejnym tomem będzie już łatwiej. Przede mną „Gra na cudzym boisku”.

Aleksandra Marinina pracowała w milicji, zajmując się badaniami w dziedzinie kryminologii. W 1992 roku wydała „Kolację z zabójcą”, pierwszą powieść o major Anastazji Kamieńskiej. W 1998 odeszła z milicji i zajęła się pracą literacką – myślę, że z korzyścią dla czytelników.

Pierwsza część cyklu od razu przypadła mi do gustu. Bohaterka posługuje się inteligencją, dedukcją,...