Dość już na rynku jest książek, w której główna bohaterka jest miałką, naiwną niewiastą, która w razie jakiegokolwiek zagrożenia czy potrzeby biegnie do swego supermęskiego, odważnego samca. Ta książka ukazuje kobietę jako płeć waleczną, zaradną, radzącą sobie bez pomocy płci brzydkiej. Jest to przejawem lewicowych skłonności autora, który konsekwentnie wplata w fabułę podobne ideologicznie wątki.

Silna i waleczna kreacja Lisbeth (choć mocno przerysowana), jest przykładem takiej kobiety. Chociaż przejawia socjopatyczne zapędy, to radzi sobie całkiem dobrze. Ma dobrą pracę, w tym co robi jest bardzo dobra, a w życiu prywatnym też się jakoś układa. Przez swoją ciężką przeszłość nie może jednak odnaleźć pełni szczęścia (co w sumie i tak nie dziwi, bo kobiece wizje szczęścia są dla mężczyzn niezrozumiałe). Dosyć o niej.

Jest też pewien pan Mikael. Jest dobrze rokującym dziennikarzem (a właściwie już gwiazdą), piszącym o największych krajowych aferach, w wolnych chwilach zabawiającym się ze swoją szefową (która jest mężatką, lecz jej mężowi to zupełnie nie przeszkadza - ot następna lewicowa rodzynka).
Mikael Blomkvist to takie typowe ciacho, z którym każda chce się przespać. Sztampa, prawda? Mimo wszystko nie jest typem cynicznego cwaniaka, a wręcz posiada pierwiastek ciapowatości, który być może jest przyczyną tego lepu na kobiety. Kto wie.

Mikael ma zadanie. Musi wyjaśnić okoliczności śmierci sprzed czterdziestu lat, w związku z czym udaje się na wysepkę na której potencjalnie doszło do zabójstwa. No tak, ale sprawa jest dosyć stara, dowody trudno dostępne - przydałby się researcher, a tu oczywiście może się wykazać jedynie Lisbeth (mówiłem już, że jest genialnym researcherem? (albo jak wolałby autor: genialną researcherką)) Tak właśnie zaczyna się ich burzliwa znajomość.

Teraz słowo ode mnie, ogólnie o książce. Podobała mi się. Sprawna narracja, szybkie tempo - czyta się błyskawicznie. Intrygi i wątki są na bardzo przyzwoitym poziomie. Bardzo dobry kryminał. Jedno tylko mnie drażniło: to ideologiczne zabarwienie. Mimo, iż jestem wielkim fanem kobiet.

Dość już na rynku jest książek, w której główna bohaterka jest miałką, naiwną niewiastą, która w razie jakiegokolwiek zagrożenia czy potrzeby biegnie do swego supermęskiego, odważnego samca. Ta książka ukazuje kobietę jako płeć waleczną, zaradną, radzącą sobie bez pomocy płci brzydkiej. Jest to przejawem lewicowych skłonności autora, który konsekwentnie wplata w fabułę...