Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ interesuję się literaturą nawiązującą do narkotyków. Dzięki nim, utwierdzam się w przekonaniu, że nie warto wpadać w tak niszczący nałóg.

„Pamiętnik narkomanki” to zapiski Barbary Rosiek, dziewczyny, a później kobiety, która została narkomanką i jako jedna z nielicznych, wygrała ze śmiercią.

Rosiek była typowym, znudzonym swoim idealnym życiem dzieckiem. Świetna uczennica, ukochana córka. Zmienia się to z dniem 21 marca, kiedy po raz pierwszy udaje się na wagary. Był to pierwszy dzień jej koszmaru.

Książka podzielona jest na dwie części. W pierwszej, Rosiek opowiada o swojej walce z uzależnieniem. Do pierwszego zastrzyku dochodzi już na drugiej stronie, więc akcja pamiętnika rozpoczyna się wraz z koszmarem wówczas niespełna 14 – letniej Baśki.
Z czasem irytujące stało się ciągłe ‘ćpanie’ i ‘grzanie’. Te słowa znajdowały się w każdym wpisie.

Druga część to życie dorosłej już kobiety, której udało się zwalczyć nałóg. Narkotyki pozostawiły jednak w jej psychice trwałe piętno, z którym miała zmagać się na długo po wygraniu z narkotykami.
Za dużo było w tej części myśli psychologicznych, które rzadko bezpośrednio nawiązywały do problemu narkomanii. Była bardzo dołująca, ponieważ wciąż opowiadała o śmierci i schizofrenii.

Jest to pozycja obowiązkowa dla ludzi, którzy są zainteresowani tą tematyką. Wiem jednak z doświadczenia, że istnieją lepsze dzieła zagranicznych autorów, które dobitniej oddziałują na psychikę czytelnika.

Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ interesuję się literaturą nawiązującą do narkotyków. Dzięki nim, utwierdzam się w przekonaniu, że nie warto wpadać w tak niszczący nałóg.

„Pamiętnik narkomanki” to zapiski Barbary Rosiek, dziewczyny, a później kobiety, która została narkomanką i jako jedna z nielicznych, wygrała ze śmiercią.

Rosiek była typowym, znudzonym swoim idealnym...