Odlot na samo dno

A więc, wyobraź sobie, że jesteś 16 latką, której życie wiele się zmieniło w ciągu zaledwie tygodnia. Jesteś szczęśliwa, lubiana i masz chłopaka, który zna Cię na wylot, a Ty jego również. I tu nagle BUM!. Do twojej klasy dołącza cudowna dziewczyna, która właśnie przyjechała z zagranicy. Jak reagujesz ? Normalnie. Ale w momencie gdy Twój chłopak przedstawia Cię jej jako zwykłą znajomą1 coś w tobie zaczyna wrzeć. Niepokoi Cię to. Jak on mógł tak postąpić? - zastanawiasz się. Czy nadal jesteś szczęśliwa i czujesz się doceniana? Raczej nie, prawda? Więc gdy kolega częstuje Cię tabletką, której nigdy w życiu nie widziałaś na oczy i mówi Ci, że po zażyciu tej małej zielonej kuleczki poczujesz się lepiej2, czy skusisz się na nią ? Oczywiście. Przecież nie chcesz stchórzyć.
A więc bierzesz tę „magiczną” tabletkę i nagle wszystko się zmienia. Chcesz tańczyć, śmiać się, chcesz żyć. Wszystko wydaje Ci się takie cudowne. Ale zapominasz o najważniejszym fakcie, że to tylko krótkotrwały efekt. Wracasz do rzeczywistości. Świat już nie jest taki różowy, jak przed paroma minutami. Zastanawiasz się co dalej. Masz trzy wyjścia. Zapomnieć o wszystkim (co jest mało prawdopodobne, gdy twoja pierwsza miłość chodzi z Tb do klasy), możesz też dołować się całe życie (ale to mało szczęśliwe), Ty jednak wybierasz trzecią opcję i zażywasz kolejne tabletki, by czuć się dobrze i radośnie, choć przez chwilę mieć u stóp cały świat.
Możemy się teraz zastanawiać, co by było gdyby. Może gdyby niepewna Marie szybciej określiła swoje uczucia wobec Leona, może nadal byliby razem, a chłopak to ją wybrałby, a nie Friederike ? Co gdyby Mister Allen nie uciekł wtedy Marie 3, a ona nie napotkała w parku- swoich kolegów z klasy ? Czy wtedy tak potoczyłby się jej los? Czy byłoby zupełnie inaczej? Może Marie nigdy nie wzięłaby do ust ecstasów? Może byłoby okej? Może…
Ale nie było. Biedna i smutna dziewczyna coraz częściej zażywa „tabletki szczęścia”, na początku jest okej, jest świetnie, ale gdy pigułki stają się dla niej codziennym rytuałem- Marie przestaje kontrolować swoje emocje. Jest coraz gorzej.
Czy dziewczyna poradzi sobie z problemami miłosnymi i da radę przeciwstawić się swojemu nałogowi? Czy będzie szczęśliwa ? Czy rodzice dają jej wsparcie, jakiego tak bardzo potrzebuje? Czy jej przyjaciółka pomoże Marie przejść przez te trudne chwile? Tego wam nie powiem, niestety. Ja znam zakończenie. Wy- nie. Jedyny sposób by się tego dowiedzieć to przeczytanie książki. Zachęcam was do tego.
Książka ta jest na pewno godna naszej uwagi, lecz na mnie nie zrobiła ogromnego wrażenia. Warto ją przeczytać choćby z tego powodu, że jest formą ostrzeżenia przed narkotykami. Jednak myślę, że powieść nie zostanie na długo w mojej pamięci. Sądzę, że są lepsze powieści o podobnej tematyce. Czegoś mi w niej brakowało, tylko czego ? Chyba chodzi o zbyt krótkie opisanie niektórych rzeczy. Fajnie opisywane są sytuacje, gdy dziewczyna już nie panuje nad sobą. Ale początek książki jakiś taki mdły. Uważam, że za słabo i za rzadko są opisywane zachowania drugorzędnych bohaterów. Tak naprawdę nie znamy w zupełności Malte. Nie znamy jego typowych zachowań. Nie znamy jego uczuć wobec Marie. Może ją kochał. Ale jak wytłumaczyć niektóre sytuacje, gdy jego miłość i oddanie nie było w pełni ukazane? Był wtedy pod wpływem narkotyków? A może to ta dziewczyna nie potrafiła otworzyć oczu i ujrzeć prawdy. Jest wiele pytań, które nasuwają się nam po przeczytaniu powieści. Nie odpowiemy sobie na nie. Możemy jedynie się domyślać, a to niestety nie jest zaleta tej książki. Każda powieść powinna być jasna i dokładnie opisana. Jak już mówiłam- tu tak nie jest.
Fajnie, że książka jest pisana z humorem, choć to poważny i smutny temat, to czytając tę powieść momentami naprawdę można się uśmiać. Np.:
„ Narkotyk! Jak to brzmi- żachnęła się Lilly. – Gadasz zupełnie jak moja matka ! Dla niej też wszystko, co nie pochodzi ze sklepu ze zdrową żywnością, to narkotyki! Boi się nawet zwykłej sałaty z supermarketu! I za żadne skarby nie tknie holenderskiego pomidora! Bo wszystkie są napromieniowane jak Czarnobyl, a ci, którzy to jedzą, oczywiście zaraz zejdą na raka…”
Ocena jest dość niska w porównaniu do mojej opinii na jej temat. Obniżyło ją wiele czynników, ale chyba największą wadą tej książki jest to, że nie ma w niej szczegółowego opisu zachowań Marie i innych ludzi, którzy zażywają narkotyki. A szkoda. Chyba jedna z najgorszych powieści jakie czytałam z serii Ossolineum.
Lecz mimo wszystko polecam

Pierwsza książka z Ossolineum, którą w życiu przeczytałam. Nadal zastanawiam się nad tym, co by było, gdym jednak nie poszperała lepiej w tej bibliotece. Z pewnością nigdy nie poznałabym takich autorek jak Jana Frey czy Heidi Hassenmüller, polskiego autora – Grzegorza Gortata i pisarki polskiej – Beaty Ostrowickiej. Oprócz tego nie zainteresowałabym się TAKIMI książkami. Muszę przyznać, że przez dłuższy czas miałam pecha do książek o tematyce problematycznej. Nie podeszły mi ani My, dzieci z dworca ZOO, ani Pamiętnik narkomanki. Były dla mnie takie… nijakie. Było, minęło, koniec. Natomiast Odlot na samo dno Jany Frey sprawiła, że przeżywałam wszystko razem z główną bohaterką, Marie.

Książka napisana dopiero po długiej rozmowie między Marie, a Janą Frey.
Co mogę o lekturze powiedzieć? Wciągnęła mnie tak, jak inne nie potrafiły. Przeczytałam jednym tchem, wiedząc, że to się wydarzyło naprawdę. Że ja tam jestem. To jest z pewnością atutem książki, a zarazem autorki, która stworzyła wiele genialnych powieści. Bardzo przypadł mi do gustu fakt, że książka nie należy do tych strasznie wymagających. Owszem, porusza problem narkomanii, która rujnuje życie, ale przedstawia wszystko w sposób przystępny i jest adresowana do zarówno młodszych jak i starszych, dorosłych czytelników. Autorka pokazuje, jak rodzice potrafią być ślepi i bezsilni wobec swoich dzieci. Marie pomimo tego, że nie ma trudnego życia, sięga po narkotyk. Z czasem ściana włosy, zaczyna okazywać swój bunt.

Pisarka w swojej książce pokazuje zalążek narkomanii. Książka z pewnością nie dla osób, które oczekują szczegółowego opisu zachowań ludzkich, którzy zażywają narkotyki przez wiele lat i ich uzależnienie jest tak silne, że popycha ich aż do ucieczek z domu, kradzieży czy też sprzedawania ciała.

Odlot na samo dno to historia niemieckiej dziewczyny, uczennicy dziewiątej klasy, która uciekając od przytłaczających ją problemów, sięga po małą, zieloną tabletkę. Wszystko zaczęło się od… problemów szkolnych. Gdy do szkoły dochodzi nowa uczennica, Marie wydaje się, że traci przyjaciela. Od tego momentu chodzi na imprezy organizowane przez nowych przyjaciół, narkomanów. Znalazła sobie nawet wśród nich chłopaka.

Czy jej życie kiedykolwiek wróci do normalności? Tego nie wiem. Kiedy wpada w zapaść i trafia do szpitalna można by sądzić, że tak. Ale jak to jest żyć ze świadomością, że przez własną głupotę wpadło się nałóg, który zrujnował jej życie? Jak żyć ze strachem, czy jutro nie sięgnie się po kolejną tabletkę, by tylko stłumić wyrzuty sumienia? Tego nie wiemy. Możemy się domyślać.

Według mnie książka niezwykle prawdziwa i godna polecenia. Nie zawiodłam się na wydawnictwie Ossolineum, więc z czystym sumieniem stwierdzam, że lektura jest na wysokim poziomie i przystępnym języku. Lubisz tematykę narkomanii? A może interesuje Cię literatura faktu? Jeśli tak, to tej książki przeoczyć nie możesz.

Niegdyś Jana Frey była moją ulubioną autorką. Podobał mi się sposób w jaki autorka opisywała różne problemy, jej lekkie pióro, tematy, które podejmowała i przede wszystkim niesamowite było to, że ta kobieta zdecydowanie potrafiła trafić do Czytelnika.
Autorka książki opisuje prawdziwą historię głównej bohaterki Marie, która lekceważyła konsekwencje, które pojawiały się po zażywaniu "Party drugs".
Doskonale opisane jest to, co dzieje się z człowiekiem po zażyciu narkotyku. To, jak człowiek staje się wrakiem, z którym można zrobić wszystko.
Czasami ciężko jest zrozumieć bohaterów, ciężko jest wyobrazić sobie, to co ich spotkało, aczkolwiek w tej książce jest to możliwe.
Opisana historia jest wciągająca i wiarygodna.
To co mi się bardzo podobało, to prostota tej publikacji. Nie ma złożonej fabuły i nieskończonej ilości wątków. Nie ma wielu bohaterów, których musimy poznawać. Fabuła dotyczy konkretnego problemu i to właśnie on towarzyszy całej książce.
Nie jest to łatwa lektura. Szacunek dla autorki, która potrafiła opisać problem w "młodzieżowy sposób", bo publikacje z działu OSSOLINEUM są przede wszystkim dla młodych ludzi, którzy dopiero zaczynają poznawać to, co może ich spotkać, a nie musi.
Myślę, że takie książki są bardzo dobrym sposobem na uświadomienie nastolatkom, co ich może czekać. A przecież zakazany owoc smakuje najlepiej.