Szekspirowska „Burza” w interpretacji Margaret Atwood pełna jest iście szekspirowskich intryg i cechuje ją duszy pisarski kunszt. Wprawdzie na wskazanie podobieństw do dzieła Szekspira się nie zdobędę, z racji, iż czytałem je w zamierzchłej młodości, to książkę Atwood polecić mogę bez przykrości, bowiem i przeczytanie jej nikomu przykrości nie powinno sprawić, a wielu z pewnością sprawi przyjemność. Autorka nie kryje, że praca nad tym przedsięwzięciem przyniosła jej dużo radości. To widać, choćby w stworzeniu i poprowadzeniu postaci reżysera teatralnego Feliksa, który usunięty ze stanowiska dyrektora artystycznego festiwalu, po latach dobrowolnej izolacji decyduje się na prowadzenie działalności teatralnej... w więzieniu. Niczym szekspirowski rozbitek na odizolowanej wyspie. Żeby podołać rozmachowi dzieła, pisarka o więziennym życiu kulturalnym (zwłaszcza scenicznym) wiele przeczytała i wykorzystała to w materii swojego dzieła. Wyszło zgrabnie, sprawnie i dowcipnie. Intryga bogata, forma różnorodna - są oczywiście fragmenty dramatyczne. A czy Feliksowi uda się zemsta? Nie będę spoilerował.

Szekspirowska „Burza” w interpretacji Margaret Atwood pełna jest iście szekspirowskich intryg i cechuje ją duszy pisarski kunszt. Wprawdzie na wskazanie podobieństw do dzieła Szekspira się nie zdobędę, z racji, iż czytałem je w zamierzchłej młodości, to książkę Atwood polecić mogę bez przykrości, bowiem i przeczytanie jej nikomu przykrości nie powinno sprawić, a wielu z...