Tak bardzo czekałam na tę książkę. Wierzyłam, że po pięknej trylogii "Alibi..." tę też będzie się pochłaniało z zapartym tchem. I rzeczywiście tak było. Przeczytałam książkę w niecałe 3 dni. Jednak się zawiodłam. Zbyt dużo opisów, które szczerze mówiąc czasem pomijałam. Na pierwszy "miłosny wątek" czekałam 190 stron, na kolejny też ponad 100. Mieliśmy szpitalne poniedziałki i sprzątane piątki a w międzyczasie nic, co by czytelnika wciągnęło.

Przyjaźń Julki i Neli. Czy tylko mi się wydaje, że była dość dziwna? Wydaje mi się, że przyjaciółki rozmawiają ze sobą o wszystkim. W tym przypadku szczerość była niewskazana ale żeby aż tak ogólnikowo prowadzić rozmowy? Tak pustych i suchych rozmów przyjaciółek w życiu nie słyszałam.

Ciotka Klara. Przed premierą było wspomniane o złośliwej ciotce. Myślałam, że to raczej będzie staruszka, która nieświadomie wyrzuca z siebie złośliwości i będzie to robiła w sposób zabawny. Tu ciotka jest prawdziwą jędzą, chociaż mam wrażenie, że zaginęła gdzieś w ilości stron. Nie jest postacią wyrazistą.

Julka i Łukasz.Na przeszło 700 stronach spotykamy się z nimi zaledwie kilka razy. Ona obraża się na niego za bzdury. Za inny głos w telefonie! Za to, że był żonaty? Jak mu wskakiwała do łóżka to o tym nie myślała? To ona nie chciała słuchać, kiedy chciał jej powiedzieć! Studentka psychologii popadająca w stany depresyjne z powodu swojej wyobraźni? Przepraszam, nie kupuję tego! I ta ich miłość, niby wielka a jedno czekało na powolny ruch drugiego, chociaż obydwoje usychali z tęsknoty.

Chociaż jestem raczej na nie, to jednak wciągnęła mnie niesamowicie. Być może liczyłam na rozwinięcie wątku miłosnego.

Tak bardzo czekałam na tę książkę. Wierzyłam, że po pięknej trylogii "Alibi..." tę też będzie się pochłaniało z zapartym tchem. I rzeczywiście tak było. Przeczytałam książkę w niecałe 3 dni. Jednak się zawiodłam. Zbyt dużo opisów, które szczerze mówiąc czasem pomijałam. Na pierwszy "miłosny wątek" czekałam 190 stron, na kolejny też ponad 100. Mieliśmy szpitalne poniedziałki...