Recenzja ze zdjęciami dostępna tu: https://inkoholiczka.wordpress.com/2015/10/03/uklony-dla-zony-czyli-o-problemach-malzenskich-z-lokowaniem-produktu/

Krąży po narodzie od czasu długiego pewien dowcip:
Przychodzi wnuczek wkraczający w dorosłość do dziadka i, pełen podziwu dla stażu jego małżeństwa z babcia, pyta nestora rodu:
-Dziadku, a przez te tyle lat, jak jesteście razem, ani razu nie miałeś ochoty jej zostawić?
-Zostawić! - oburzył się dziadzio.- Nigdy! Zabić – codziennie.
<odczekuje wybuch homeryckiego śmiechu>
No właśnie. Jak przeżyć w małżeństwie i się nie pozabijać? Sama jeszcze okazji sakramentalnym węzłem się owinąć nie miałam, niemniej z wielką ochotą poznam receptę na szczęśliwy związek Katarzyny Gubały. Tak na zaś. Przed Wami "Ukłony dla żony".

Zgodnie z zapowiedzią Autorka w kolejnych rozdziałach rozprawia się metodycznie ze wszelkimi codziennymi i nieobcymi nikomu problemami, z jakimi zmaga się małżeństwo. Od podejmowania wielkich i poważnych decyzji, przez wspólnych znajomych, kompleksy na tle seksualnym, wyjazdy we dwoje, niezgodności charakterów, z którymi jakoś się żyje, aż po te legendarne porozrzucane wszędzie skarpetki. Przede mną, jako przed miłosną idealistką w sprawie małżeństwa kompletnie zieloną, Gubała zarysowała bardzo miłą, jasną i klarowną ścieżkę wychodzenia ze wszelkich konfliktów. Niestety – gdy rozmawiałam o tej książce z pewną znajomą mężatką z wysokim stażem, ona wywracała oczami i kiwała z politowaniem głową. I bądź tu mądry! ;)

Technika idzie do przodu, prawdaż. <odchrząknięcie> Wszystko, prawdaż, zautomatyzowane <bulgot z karafki> coraz mniej takiego, żeby nie elektryczne. <odkaszlnięcie> Komputery, prawdaż, internety <> i te inne. Ale, żeby tak, panie, książkę?

Ano książkę! We dłoniach mych papieru spragnionych leży oto cud techniki i powiew nowoczesności – "pierwsza w Polsce multimedialna książka o miłości" (ciekawe, czy nie-o-miłosci już była). Leży on i pachnie świeżym drukiem, jak najzwyklejsza książka, więc czymże jego ta multimedialnośc się objawia? Ano tym, że wchodzi w interakcje z Czytelnikiem. Na każdej niemalże stronie czeka na nas kod QR z linkiem do strony internetowej. Ciekawy pomysł na jeszcze mocniejsze wprowadzenie do świata głównej boheterki. Rozmawia z przyjacielem o niedawno przeczytanym artykule – link do artykułu, piecze babeczki na wieczorne spotkanie ze znajomymi – link do przepisu na babeczki, wspomina niedawną podróż na Węgry – link do strony ze zdjęciami. Dzięki temu stworzona przez Autorkę rzeczywistość ulega swoistemu rozszerzeniu, co uatrakcyjnia lekturę i pomaga zagłębić się w świat Karoliny.

A jednak i w tym słoiczku miodu jest łyżka dziegciu – mi osobiście mocno przeszkadzał sposób w jaki Autorka wprowadziła linki w swój tekst. Wszystkie (poza jednym) prowadziły do jej własnego bloga. Tak, wiem, że zapewne z rozmaitych przeczyn nie dało się tego inaczej zorganizować, ale i tak podczas czytania czuło się autoreklamę nieprzyzwoicie mocno. Dodatkowo okraszone było to wszystko dużą ilością autopeanów na własną cześć w stylu >ach! Może zajrzę na moją ulubioną stronę i tam znajdę rozwiązanie tego trudnego problemu?<. Nie będę ukrywać, że miejscami wzbudzało to we mnie pewien niesmak.

Poza tym drobnym mankamentem mam wobec "Ukłonów..." odczucia bardzo pozytywne. Podoba mi się w tej książce wprowadzona przez Autorkę "wielosubiektywność". Wbrew pozorom nie ogranicza się ona tylko do swojej własnej wizji małżeństwa – przytacza wiele, często skrajnych przykładów, zbieranych w mozole ankiet pośród swoich własnych znajomych. Karolina i Jurek wydają się być naprawdę sympatyczną parką, a i problemy, o których pisze piękniejsza połowa związku są mocno... życiowe. Przyjemna lektura spod znaku tych lżejszych:)

Recenzja ze zdjęciami dostępna tu: https://inkoholiczka.wordpress.com/2015/10/03/uklony-dla-zony-czyli-o-problemach-malzenskich-z-lokowaniem-produktu/

Krąży po narodzie od czasu długiego pewien dowcip:
Przychodzi wnuczek wkraczający w dorosłość do dziadka i, pełen podziwu dla stażu jego małżeństwa z babcia, pyta nestora rodu:
-Dziadku, a przez te tyle lat, jak jesteście...