Książkę, a przynajmniej jej tytuł, zna zapewne każdy z was. To jedna z tych powieści, o których jest głośno, ponieważ porusza bardzo ważne, bądź co bądź, ponadczasowe tematy, z których wiele współcześnie żyjących ludzi nie zdaje sobie sprawy, albo przymyka na nie oko. Harper Lee podjęła się wyzwania. Stworzyła powieść, pokazującą życie murzynów takim, jakie ono było na początku XX wieku, chociaż według mnie i tak pozbawiła go wielu drastycznych aspektów, tworząc dosyć przyjemną w odbiorze historię.

Z początku, nastawiałam się na poważną, wręcz patetyczną opowieść skoncentrowaną w dużej mierze na aspekcie historycznym plemion Amerykanów, ich pochodzenie, korzenie, asymilację i, jako skutek jej braku, eskalację konfliktu między rasowego. Jakież było moje zdziwienie, kiedy na pierwszych kartkach poznałam Jema i Skauta, dwójkę pełnych życia, wigoru i radości z życia dzieci, biegających po sąsiedztwie, cieszących się latem i wolnością, których losy opisane były w bardzo luźnym i przyjemnym stylu. Co prawda, trudno jest nie zauważyć, że nawet mimo swojego młodego wieku, czasami przejawiają rasistowskie intencje, jednak to raczej starsi mieszkańcy Maycomb są tymi, którzy nie potrafią wyzbyć się uprzedzeń.

Atticus, ojciec dwójki rozrabiaków, poważany w okolicy prawnik, ni stąd ni zowąd angażuje się w sprawę, która z góry uważana jest za przegraną. Bo przecież kolor skóry oskarżonego z założenia czyni go winnym. To przedsiębiorczy, kochający, troskliwy, oddany swojej pracy człowiek, który nie cofnie się przed niczym w imię swoich ideałów, przez co bardzo się do niego przywiązałam. Sam co prawda posiada gosposię, jednak stanowi ona dla niego człowieka równego sobie, przyjaciela i opiekuna rodziny. On jako jeden z nielicznych pragnął równości, sprawiedliwości i tego, aby uprzedzenia przestały rządzić światem.

"Odważny jest ten, kto wie, że przegra, zanim jeszcze rozpocznie walkę, lecz mimo to zaczyna i prowadzi ją do końca bez względu na wszystko"
Sprawa niesie za sobą wiele momentów ekscytacji, powagi, złości i zaskoczenia, jednak nie była ona na tyle dobrze rozwinięta, żeby trzymać mnie w napięciu podczas czytania jej przebiegu. Prawda, chciałam wiedzieć, jak się zakończy, ale nie przysporzyła mi ona ani dreszczyku emocji, ani zagadek, nad którymi musiałabym się dłużej zastanowić. W sumie, to nie wiem, czy nie uznałabym jej za nieco zbyt przewidywalną.

"Ale jeśli istnieje tylko jeden rodzaj ludzi, to dlaczego nie możemy żyć ze sobą w pokoju? Skoro wszyscy są tacy podobni, czemu schodzą czasem z dobrej drogi i zaczynają gardzić sobą nawzajem?"

Podsumowując, uważam, że książka jest bardzo dobrą pozycją, którą każdy powinien poznać, ze względu na jej tematykę i łatwość odbioru. Nie mogę się jednak zgodzić z tym, żeby była ona arcydziełem w swoim gatunku. Według mnie, wyróżnia się na tle wielu lektur o rasizmie i uprzedzeniach, jednak jest to tylko ciekawa i lekka opowieść o charakterze moralizatorskim. Zawarte w niej jest wiele stwierdzeń, które są aktualne do dziś i powinny stanowić podstawę wychowania wielu z nas, a także utwierdzają nas w przekonaniu, że pomimo różnicy czasu, wiele rzeczy nadal pozostaje niezmiennymi, a ludzie raz czegoś nauczeni, ciężko są w stanie przekształcić swoje kręgosłupy moralne. Harper Lee to z pewnością świetna autorka, która w prosty sposób przekazuje multum informacji i prawd na temat spraw ważnych i ważniejszych, dlatego każdy choć raz powinien przeczytać jedną z jej książek.

Książkę, a przynajmniej jej tytuł, zna zapewne każdy z was. To jedna z tych powieści, o których jest głośno, ponieważ porusza bardzo ważne, bądź co bądź, ponadczasowe tematy, z których wiele współcześnie żyjących ludzi nie zdaje sobie sprawy, albo przymyka na nie oko. Harper Lee podjęła się wyzwania. Stworzyła powieść, pokazującą życie murzynów takim, jakie ono było na...