Nie wszystko jest tu złe. Może się podobać wycyzelowany język, kilka konceptów ujmuje swą świeżością, a i poświntuszyć potrafi pan noblista w jedwabnych rękawiczkach. Zainspirowany koncepcjami Bachofena, aranżuje efektowne przeciąganie liny między matriarchalnym a patriarchalnym modelem organizacji życia i eksploruje społecznotwórczą rolę mitu, a wszystko to ze zdrową dawką ironii.
Niestety, Hauptmann ewidentnie uważa czytelnika za znacznie głupszego od siebie. Objawia się to nie tylko w nachalnym dydaktyzmie „Wyspy”, ale i w zaburzających jej narracyjny rytm swoistych didaskaliach. A już najbardziej zgrzytają upchane w wielkiej liczbie dowody na erudycję autora, czyli towarzyszące dziejom wyspiarskiej społeczności wykłady z historii rozwoju myśli ludzkiej, naszpikowane wielkimi nazwiskami i zadające płynności opowieści ostateczny, śmiertelny cios.

Nie wszystko jest tu złe. Może się podobać wycyzelowany język, kilka konceptów ujmuje swą świeżością, a i poświntuszyć potrafi pan noblista w jedwabnych rękawiczkach. Zainspirowany koncepcjami Bachofena, aranżuje efektowne przeciąganie liny między matriarchalnym a patriarchalnym modelem organizacji życia i eksploruje społecznotwórczą rolę mitu, a wszystko to ze zdrową dawką...

PRABABCIA "LOST-ów"

Grupa kobiet-rozbitków przybija do brzegu pacyficznej wyspy i zakłada na niej utopijne państwo o matrialchalnym ustroju. Gerhart Hauptmann pisał "Cud..." raczej ku pokrzepieniu serc, obserwując uważnie zmiany w niemieckim społeczeństwie po klęsce I. wojny światowej: Niedobór mężczyzn oraz ruch emancypacyjny, znacznie wzmocniony przez wzrastający udział kobiet w produkcji przemysłowej.

Stosunkowo archaiczny styl powieści oraz raczej mało interesujące (na dzisiejsze czasy) podejście do tematu nie zachęcały raczej do lektury. Jednak w pewnym momencie doznałem takiego małego olśnienia: "Zaraz, zaraz! Tajemnicza wyspa? Dziwna flora i fauna? Dawni bogowie, stąpający po ziemii i płodzący z rozbitkami półboskie potomstwo? Toż to wątki z serialu LOST!!!"

Od tego momentu lektura bardzo się usamodzielniła. Straciłem wszelką kontrolę i rozpocząłem poszukiwania wątków, miejsc i postaci, które w podobnej formie wykorzystano w amerykańskim blockbusterze. A jest ich całkiem sporo.

Hauptmann stworzył coś na kształt utopii w stylu fantasy, okraszonej nieco elementami mystery. Jedyna znacząca różnica w stosunku do "Lost" to fakt, że serial wymienił większość motywów fantasy na science fiction.

Książkę mogę polecić tylko warunkowo. Potrzeba jednak nieco samozaparcia, aby przebrnąć przez ten zdezaktualizowany tekst.

PRABABCIA "LOST-ów"

Grupa kobiet-rozbitków przybija do brzegu pacyficznej wyspy i zakłada na niej utopijne państwo o matrialchalnym ustroju. Gerhart Hauptmann pisał "Cud..." raczej ku pokrzepieniu serc, obserwując uważnie zmiany w niemieckim społeczeństwie po klęsce I. wojny światowej: Niedobór mężczyzn oraz ruch emancypacyjny, znacznie wzmocniony przez wzrastający udział...