W 2014 r. Ewa Parelska postanawia urządzić zjazd rodzinny, bo w czasach drugiej wojny światowej, no i po duża familia rozjechała się po świecie. Próbuje ocalić od zapomnienia losy swoich przodkiń. Dlatego mamy dwa plany czasowe. Począwszy od 1919 r towarzyszymy jej prababce Leontynie i Janowi Korzyńskiemu, czyli od krótkiego narzeczeństwa i ślubu. Elwira była przychylna synowej, wręcz traktowała jak, córkę, dlatego po odkryciu pewnych tajemnic z jej życia, choćby istnienia przyrodniej siostry, córki niańki Busi i owdowiałego ojca , nie mogła się nadziwić jej zaciętości i niechęci do dużo młodszej dziewczynki. Zresztą Leontyna miała inne zmartwienia. Mąż stale powiększał rodzinę, w ciągu 5 lat urodziła troje dzieci, a temu wciąż było mało. O mały włos, a przypłaciłaby te porody swoją chorobą lub śmiercią. Para niedobrana pod wieloma względami, ale przeżyła ze sobą ponad dwadzieścia lat. Po Leonku, Julku i Dzidzi, czyli babci rodu, w dwuletnim odstępie pojawiały się Basia, Janinka i bliźniaczki Krysia i Zofia. Oczywiście Irena Matuszkiewicz zadbała, by odtworzyć realia polski międzywojennej, upajającej się odzyskaną niepodległością. Przedstawiła też z perspektywy licznej rodziny wydarzenia z sierpnia 1920, gdy do Polski wkroczyły wojska sowieckie. Jan Korzyński przeszedł nawet przez obóz jeniecki, ale nie dzielił się wspomnieniami z tamtego okresu.
Pisarka tworzy ciekawe postaci, nadaje każdemu dziecku pewien rys charakterystyczny, przedstawia upodobania i marzenia. Janeczka lubi dobrze zjeść , a przede wszystkim gotować, a do nauki jest niechętna, czyli będzie kucharką. Basia i Dzidzia mają talenty rysownicze, plastyczne, w 1939 r. Dzidzia miała rozpocząć studia. Chłopcy powinny pomóc ojcu w prowadzeniu sklepu kolonialnego. Beztroski okres kończy się wraz z wrześniem 1939r. Zapowiedziana kontynuacja musi uzupełnić lukę lat wojennych i z pewnością będę na nią czekała.
Mimo że większość książki traktuje o przeszłości, czasem mamy też wplecione zdarzenia z 2014 r. Helena, córka Ewy jak dotąd jest singielką i nie ma dzieci, zaś bliźniaki Oliwii dają swoich krewnym popalić. Tymczasem Ewa buszuje po archiwach, IPN-ach itp. by odkryć przeszłość swojej rodziny.
Widać że autorka najlepiej czuje się w konwencji powieści obyczajowej, wielopokoleniowej sagi rodzinnej. Na pewno jest to o wiele ciekawsza lektura niż niektóre historie kryminalne , które napisała. Czytelnik z przyjemnością poznaje przygody niesfornego potomstwa, ich wybryki i wspólne odrabianie lekcji, walki o władzę, rywalizację i lekcje na temat wzajemnego szacunku i solidarności rodzinnej, które przekazuje im ojciec czy babcia. Można zanurzyć się w miniony świat, odczuć na własnej skórze kult Marszałka, poznać kulisy przewrotu majowego. Historia jest jednak podana w przystępny sposób, a tamta rzeczywistość jest nam bliższa. Reasumując, jest to bardzo udany powrót do literatury kobiecej. Oczywiście polecam.

W 2014 r. Ewa Parelska postanawia urządzić zjazd rodzinny, bo w czasach drugiej wojny światowej, no i po duża familia rozjechała się po świecie. Próbuje ocalić od zapomnienia losy swoich przodkiń. Dlatego mamy dwa plany czasowe. Począwszy od 1919 r towarzyszymy jej prababce Leontynie i Janowi Korzyńskiemu, czyli od krótkiego narzeczeństwa i ślubu. Elwira była przychylna...