Wartko napisany reportaż kryminalno-sądowy przedstawiający sprawę bodaj pierwszego w PRLu seryjnego mordercy, Władysława Mazurkiewicza, która bulwersowała opinię publiczną w połowie lat 50-tych. Przy okazji dostajemy obraz czasów ówczesnych: z jednej strony stalinowski terror, z drugiej portrety królów życia: handlarzy i przemytników. Nic wielkiego, ale czyta się b.dobrze.

Książka opisując sprawę Mazurkiewicza, wielokrotnego mordercy, który bezkarnie działał przez wiele lat, przynosi też portret ówczesnej klasy bawiącej się. Oto bowiem obok mroków stalinizmu: więzień, biedy i powszechnego terroru, był też inny barwny świat, świat ludzi mających duże pieniądze, właścicieli zachodnich aut, bywalców wykwintnych restauracji i luksusowych hoteli. Uczestnicy tego świata określani byli jako handlarze, przemytnicy, waluciarze, kombinatorzy, czyli w języku współczesnym biznesmeni czy rekiny przedsiębiorczości. A wtedy robienie interesów wiązało się z dużym ryzykiem, za samo posiadanie dolarów szło się do więzienia, nie mówiąc już o przemycie lub prywatnym handlu. Mazurkiewicz był jednym z nich, człowiekiem z głową do interesów, przy okazji zabijącym dla zysku.

Z fotografii patrzy na nas przystojny człowiek o regularnej twarzy z włosami zaczesanymi do tyłu, taka wówczas obowiązywała moda. Ten człowiek to pewna zagadka: grzeczny, wręcz szarmancki, uczynny, bawidamek, nikt nie powiedział o nim złego słowa. Z drugiej strony planujący swoje zbrodnie z zimną krwią, a potem je opisujący bez cienia emocji, jak jakiś automat.

Bronił go znany adwokat, Hofmokl-Ostrowski, znany z niewyparzonego języka. Nie mogę się powstrzymać aby nie przytoczyć jednej z jego wypowiedzi: „Kiedyś, przemawiając przed sądem z ręką wsuniętą w kieszeń, na uwagę przewodniczącego składu orzekającego, że zachowuje się niewłaściwie, odparł: „Bardzo przepraszam, ale nie wiedziałem, że trzymając rękę w kieszeni, dotykam Wysokiego Sądu”.”

Zabijał Mazurkiewicz przez 10 lat, z reguły ludzi ze swojej sfery. Pytanie, dlaczego tak długo chodził bezkarny? No cóż, ludowa władza zajęta była walką z wrogami politycznymi, co ją obchodziło, że znikają bez śladu jacyś kombinatorzy i spekulanci.

Książka przynosi też szczegółową relację z procesu mordercy, już mniej ciekawą. Jej największym walorem jest oddanie codzienności lat ówczesnych. Nie jest to nic wielkiego, ale czyta się szybko i wartko.

Wartko napisany reportaż kryminalno-sądowy przedstawiający sprawę bodaj pierwszego w PRLu seryjnego mordercy, Władysława Mazurkiewicza, która bulwersowała opinię publiczną w połowie lat 50-tych. Przy okazji dostajemy obraz czasów ówczesnych: z jednej strony stalinowski terror, z drugiej portrety królów życia: handlarzy i przemytników. Nic wielkiego, ale czyta się...