Literatura spod pióra którejś z sióstr Brontë jest jedną z moich ulubionych. Chociaż fabularnie, można powiedzieć, nie różnią się zbyt wiele od dzisiejszych powieści obyczajowych, to styl pisania zdecydowanie wynagradzał pewne niuanse. Do powieści podchodziłam więc z lekka sceptycznie. Nie wyobrażałam sobie, by ktoś dopisał kontynuację, zaczętej przez Charlotte Brontë Ashworth nie starając się zachować chociaż pozoru stylu pisarskiego z tamtych lat. Niestety, w realnym świecie okazało się to być rzeczą mało możliwą.

Pierwsze trzy rozdziały tejże książki należą do Brontë. Ze znaną już mi stylistyką i swym dokładnym opisem z miejsca ujęła moje serce i powoli zaczęłam "tonąć" w świecie spisanym przez autorkę. W sumie pisarka napisała cztery rozdziały, jednak Combrzyńska-Nogala postanowiła już wcześniej dać o sobie znać czytelnikowi i wprowadziła swoje małe "wtrącenie" między rozdziałem trzecim a czwartym. Przedstawia w nim dzieje "służki" córki pana Ashwortha. I muszę powiedzieć, że po przeczytaniu owego "wtrącenia" uznałam, że to nie musi być zła lektura. Zdawało mi się, że polska pisarka da sobie radę, więc całkiem już uspokojona, przeszłam do kontynuacji. I tu zaczęły się schody.

Po czwartym, ostatnim rozdziale napisanym ręką Brontë, Combrzyńska-Nogala mogła całkowicie rozwinąć swoje skrzydła. I to w pełni zrobiła, zrzucając z siebie rygor utrzymania podobnego stylu pisania do jej poprzedniczki. Czy mam jej to za złe? Z początku stwierdziłam, że w sumie polska pisarka miała do tego czyste prawo. Niestety, im dalej w las, tym więcej drzew. Po paru rozdziałach już wiedziałam, że autorka ewidentnie skupi się głównie na kreowaniu bohaterek na "silne, niezależne kobiety", tym samym niszcząc w pewien sposób postaci męskie. A te ostatnie miały niemały potencjał, szczególnie w przypadku synów pana Ashwortha (tak przynajmniej wywnioskowałam z rozdziałów pani Brontë). Moja mała, czytelnicza intuicja wiele się nie myliła i tak oto dostałam powieść o silnych, samodzielnych kobietach z ery wiktoriańskiej. I naprawdę, cały czas mam pani Dorocie za złe to, że tak spłyciła postaci braci Mary Ashworth.

Nie mam nic do tego, że autorka chciała pokazać siłę kobiety, która wbrew pozorom, nie jest taka mała. Problem w tym, że swoimi zabiegami polska autorka sprawiła, iż fabuła powieści wydaje się być w pewien sposób naiwna i mało realna. Przeczytawszy trochę o sytuacji kobiet w XIX-wiecznej Anglii i ogólnej sytuacji międzyludzkiej w tym wieku, ze smutkiem muszę stwierdzić, że Combrzyńska-Nogala nie zawsze trzymała się historycznych realiów. Chyba, że ja o czymś nie wiem...

Jakkolwiek bym jednak nie krytykowała Chcę wszystko, tak muszę przyznać, że przeczytałam powieść bardzo szybko. Myślę, że polska autorka świetnie sprawdziłaby się w obyczajówkach osadzonych w teraźniejszości (bez obrazy). Jej styl pisania nie jest zły, jednak w zestawieniu z Brontë, cóż, nie może się jej równać. Prawdę mówiąc mam mieszane uczucia, względem tej powieści. Z jednej strony książka posiada trochę wad, które wcześniej wymieniłam, z drugiej zaś strony, pomimo tej całej fabularnej naiwności, czytało mi się ją całkiem przyjemnie. Chcę wszystko z pewnością jest powieścią z kategorii "na leniwą niedzielę", przy której z pewnością się zrelaksujecie. Bardziej wymagającym czytelnikom jednak odradzam lekturę, przy czym polecam zapoznać się tylko z rozdziałami napisanymi przez Brontë. Ciekawie jest podumać trochę nad tym, co autorka w swej rozpoczętej powieści, chciała pierwotnie przekazać...

Literatura spod pióra którejś z sióstr Brontë jest jedną z moich ulubionych. Chociaż fabularnie, można powiedzieć, nie różnią się zbyt wiele od dzisiejszych powieści obyczajowych, to styl pisania zdecydowanie wynagradzał pewne niuanse. Do powieści podchodziłam więc z lekka sceptycznie. Nie wyobrażałam sobie, by ktoś dopisał kontynuację, zaczętej przez Charlotte Brontë...