Przyznam, że długo ostrzyłem zęby na książkę Malona Jamesa i teraz czuję się bardzo zawiedziony. Punkt wyjścia i pomysł na fabułę jest przedni. Miejsce akcji rewelacyjne. Niby mamy wszystko? Otóż nie! Krótka historia siedmiu zabójstw nie jest arcydziełem. Nie jest książką, którą myślałem, że zapamiętam na długo. To prostacka grafomania w paskudnym wydaniu. Jakby Pilipiuk zrezygnował ze swego poczucia humoru i napisał powieść dla w sumie nie wiem kogo. Książki nie da się czytać! Tysiące błędów ortograficznych i interpunkcyjnych. Sam je popełniam, ale nie chcę ich widzieć dziesiątkami na każdej stronie. Fakt, że narratorami są gangsterzy, ludzie z nizin, to każda narracja wygląda tak sama. Bluzgi, słownictwo którego wstydziliby się najgorsi blokersi i menele. Jeszcze tyle stron. Nie dam rady. Po prostu nie dam rady tego czytać. Podejrzewam, że styl i błędy odstraszą niemal każdego, bo czy chcemy tak długo obcować z takim prymitywizmem (tutaj jest autentyczny, ale nie dodaje nic sztuce) i prostackimi bohaterami.

Przyznam, że długo ostrzyłem zęby na książkę Malona Jamesa i teraz czuję się bardzo zawiedziony. Punkt wyjścia i pomysł na fabułę jest przedni. Miejsce akcji rewelacyjne. Niby mamy wszystko? Otóż nie! Krótka historia siedmiu zabójstw nie jest arcydziełem. Nie jest książką, którą myślałem, że zapamiętam na długo. To prostacka grafomania w paskudnym wydaniu. Jakby Pilipiuk...