Są takie książki, które bierze się do ręki, zaczyna czytać pierwsze zdanie i od razu się wie, że to coś ważnego, o czym nie zapomni się mimo mijających lat...
Takie książki do których wraca się z sentymentem lub gdy jest nam ciężko...
Takie, które na zawsze pozostają w naszym sercu pozwalając uwierzyć, że świat i życie są piękne...

Oskar ma 10 lat i choruje na białaczkę przez co mieszka w szpitalu...umiera. Jego rodzice nie mogą pogodzić się i nie radzą sobie z tym, że ich ukochany syn już wkrótce odejdzie. Ukrywają ten fakt przed chłopcem, jednak on zdaje sobie sprawę z tego, że jego życie, choć ledwie się zaczęło, już zaczyna się kończyć... żyje ze świadomością, że każdy kolejny dzień może być jego ostatnim.
I wtedy Oskar poznaję panią Różę - tajemniczą staruszkę i byłą zapaśniczkę.
Kobieta uczy chłopca cenić życie, potrafić dostrzec w nim ukryte piękno oraz szczęście a także pomaga w niezamartwianiu się i oswojeniu ze śmiercią. Proponuje aby chłopiec od tej chwili każdy dzień traktował jakby to było dziesięć lat, co bardzo mu się podoba, ponieważ dzięki temu przeżyje aż 130 lat.
W ciągu dwunastu dni chłopiec przezywa dzieciństwo i młodość, zakochuje się, żeni, adoptuje dzieci, przeżywa kryzys wieku średniego, aż w końcu dopada go starość i śmierć. Przez ten krótki okres żyje pełnią życia - tak jak nigdy, wykorzystując każdą chwilę najbardziej jak to tylko jest możliwe... umiera mając 110 lat...

Wspaniała piękna i zarazem wzruszająca historia - historia o życiu, przeżywaniu, chorobie i umieraniu. Chwyta za serca już od pierwszych stron i nie sposób przy niej nie uronić ani jednej łzy.

W czym tkwi jej sekret?

Być może w tym, że jest pisana w formie listów małego chłopca (Oskara) do "Szanownego Pana Boga" w których dzieli się z nim swoimi myślami, spostrzeżeniami i problemami... zaczyna coraz bardziej w niego wierzyć a także akceptować fakt, że będzie musiał umrzeć.
A może dlatego, że porusza jakże ciężki, bolesny i przerażający temat, jakim jest poważna choroba małego dziecka - choroba, która nie pozostawia po sobie nadziei na poprawę a śmierć.

"Oskar i pani róża" to nie tylko opowieść o chorobie dziecka, która przybliża temat śmierci i pozwala się z nią oswoić.. oprócz smutku emanuje z niej również optymizm a także radość z życia.
Historia Oskara pokazuje, że śmierć nie jest końcem wszystkiego, że mimo jej widma można i nawet trzeba umieć dostrzec w otaczającym nas świecie piękno a my możemy czerpać radość z ostatnich dni życia - przeżyć je najlepiej jak tylko potrafimy.

To książka ponadczasowa, która każdemu z nas pozwala na nowo docenić wartość swojego życia i przypomina o tym by cieszyć się każdą jego chwilą, gdyż jest ono kruche.

Są takie książki, które bierze się do ręki, zaczyna czytać pierwsze zdanie i od razu się wie, że to coś ważnego, o czym nie zapomni się mimo mijających lat...
Takie książki do których wraca się z sentymentem lub gdy jest nam ciężko...
Takie, które na zawsze pozostają w naszym sercu pozwalając uwierzyć, że świat i życie są piękne...

Oskar ma 10 lat i choruje na białaczkę...