Oskar i pani Róża

Bardzo krótka książka, ciekawa. Pokazuje nam jak chore dzieci "żyją" w szpitalach, w których spędzają wiele dni i nigdy nie wiedzą czy wyzdrowieją. Niektórzy tak jak nasz bohater Oskar, przeżywa swoje ostatnie 12 dni wymyślając historię że co godzinę staję się coraz starszy, każdy ma swój sposób by codzienność w szpitalu zamienić na coś ciekawego. Bardzo polecam te książkę, miło przeczytać coś lekkiego i zmieniającego spojrzenie na świat. Każdy znajdzie coś dla siebie w tej krótkiej historii Oskara. Pozdrawiam 😉

Bardzo krótka książka, ciekawa. Pokazuje nam jak chore dzieci "żyją" w szpitalach, w których spędzają wiele dni i nigdy nie wiedzą czy wyzdrowieją. Niektórzy tak jak nasz bohater Oskar, przeżywa swoje ostatnie 12 dni wymyślając historię że co godzinę staję się coraz starszy, każdy ma swój sposób by codzienność w szpitalu zamienić na coś ciekawego. Bardzo polecam te książkę,...

Głównym bohaterem książki jest śmiertelnie chory chłopiec. Nie jest to jednak przygnębiająca książka, a tego się obawiałam. Jest bardzo dobrze napisana. Warto ją przeczytać.

Głównym bohaterem książki jest śmiertelnie chory chłopiec. Nie jest to jednak przygnębiająca książka, a tego się obawiałam. Jest bardzo dobrze napisana. Warto ją przeczytać.

Książka promuje toksyczne stereotypy, np. chłopcy nie powinni płakać (cyt. "A przeciez wiem, że chłopcy nie powinni się mazać"),normalizuje zdradę (cyt. "Tak zwany demon południa, Oskarze. Dopada mężczyzn między czterdziestym piątym a pięćdziesiątym rokiem życia: chcą się upewnić, sprawdzić, czy podobają się jeszcze innym kobietom oprócz tej, której kochają."),nazywa osoby nie wierzące w Boga "głupcami", a także w obraziliwy sposób nazywa osoby z zaburzeniami (np. nazwanie dziewczynki z downem "mongołem"). Powiewa też seksizmem, porównując całującą głównego bohatera dziewczynę do psa, a samo całowanie jest też w dosyć... niebezpieczny sposób opisane. Jest to króciutka książka, a mimo to opisy 10-latków całujących się z języczkiem (a także przekazującym sobie w ten sposób gumę do żucia) zajmują więcej miejsca niż opisy wyglądu bohaterów, co - przynajmniej według mnie - zajeżdża niepokojącym zainteresowaniem dziećmi przez dorosłego mężczyznę. W dodatku, mimo że to książka dla dzieci, pojawiają się wulgaryzmy.

Sama też tytułowa pani Róża nie wydaje się sympatyczna, np. ignoruje uczucia Oskara i kiedy ten mówi, że jest śpiący (już wcześniej zostało w tej książce wspomniane, że bierze leki, przez które częściej idzie spać) czy pośpiesza CHORE NA RAKA DZIECKO, mówiąc cyt. "I rusz tyłek! To jest, kurde, spacer, a nie wyścigi ślimaków."

Ta książka, pomijąc wcześniej wypisane przeze mnie rzeczy, to (nie)przełomowe myśli wciśnięte w usta umierającego 10-latka, a także opisy tego, jak Bóg potrafi wszystko, poświęcił się dla ludzi, itp.

Szokuje mnie, jakim cudem ten pseudofilozoficzny wytwór, pełen szkodliwych przekonań, znalazł się na liście lektur.

Książka promuje toksyczne stereotypy, np. chłopcy nie powinni płakać (cyt. "A przeciez wiem, że chłopcy nie powinni się mazać"),normalizuje zdradę (cyt. "Tak zwany demon południa, Oskarze. Dopada mężczyzn między czterdziestym piątym a pięćdziesiątym rokiem życia: chcą się upewnić, sprawdzić, czy podobają się jeszcze innym kobietom oprócz tej, której kochają."),nazywa...

Bardzo fajnie się czytało. To kłamstwo mi się nie podobało. Smutne zakończenie :'(.

Bardzo fajnie się czytało. To kłamstwo mi się nie podobało. Smutne zakończenie :'(.

Dzięki temu, że jest napisana prostym językiem, łatwiej było ją zrozumieć. Obowiązkowa pozycja. Pokazuje życie. Do mnie trafiła w 100%. Chociaż, gdy miałam 8, 9 lat przeczytałam kilka pierwszych stron i ją odłożyłam z powrotem. Trzeba jednak odrobinkę dorosnąć, ale może po prostu byłam źle nastawiona. Myślałam, że to będzie książka pełna morałów i kazań jak żyć. Poza tym, nie wiem jak to możliwe, książka wydawała mi się długa. Grube tomisko. A to ma siedemdziesiąt parę stron. Teraz, gdy jestem trochę starsza, pokochałam to! Przeczytałam dwa razy pod rząd. Choć taka mała i niepozorna może wiele nauczyć. Polecam każdemu.

Dzięki temu, że jest napisana prostym językiem, łatwiej było ją zrozumieć. Obowiązkowa pozycja. Pokazuje życie. Do mnie trafiła w 100%. Chociaż, gdy miałam 8, 9 lat przeczytałam kilka pierwszych stron i ją odłożyłam z powrotem. Trzeba jednak odrobinkę dorosnąć, ale może po prostu byłam źle nastawiona. Myślałam, że to będzie książka pełna morałów i kazań jak żyć. Poza tym,...

Świetna a zarazem okropna książka

Świetna a zarazem okropna książka

Piękna, mądra i jednocześnie smutna opowieść. Uważam, że powinna być lekturą obowiązkową w życiu każdego młodego człowieka. Pokazuje cierpienie od nietypowej strony i to, jak można sobie z nim radzić. Podejmuje niezbyt często ukazywany motyw śmiertelnej choroby i mierzenie się z rzeczywistością w jej obliczu.

Piękna, mądra i jednocześnie smutna opowieść. Uważam, że powinna być lekturą obowiązkową w życiu każdego młodego człowieka. Pokazuje cierpienie od nietypowej strony i to, jak można sobie z nim radzić. Podejmuje niezbyt często ukazywany motyw śmiertelnej choroby i mierzenie się z rzeczywistością w jej obliczu.

Pamiętam te książkę jeszcze czytaną we fragmentach na lekcjach polskiego w gimnazjum, wtedy zrobiła na mnie duże wrażenie. Teraz sięgając po nią spodziewałam się czegoś więcej, nie zachwyciła mnie niestety.

Pamiętam te książkę jeszcze czytaną we fragmentach na lekcjach polskiego w gimnazjum, wtedy zrobiła na mnie duże wrażenie. Teraz sięgając po nią spodziewałam się czegoś więcej, nie zachwyciła mnie niestety.

Źródło ważnych cytatów o życiu, uczy o tym, jak zaakceptować śmierć i nauczyć się doceniać życie.

Źródło ważnych cytatów o życiu, uczy o tym, jak zaakceptować śmierć i nauczyć się doceniać życie.

Cudna, magiczna, pełna uroku.
Tą książkę powinien przeczytać każdy,
Napisana prostym językiem 10- letniego chłopca ale jakie ma to dziecko przemyślenia.
Gdyby tak każdy dorosły podchodził do życia, choroby czy śmierci byłoby lżej.

Cudna, magiczna, pełna uroku.
Tą książkę powinien przeczytać każdy,
Napisana prostym językiem 10- letniego chłopca ale jakie ma to dziecko przemyślenia.
Gdyby tak każdy dorosły podchodził do życia, choroby czy śmierci byłoby lżej.