"Eukaliptus i werbena" to pierwsze moje spotkanie z tak poważnym (?) gatunkiem książkowym. Choć sama do końca nie wiem, jak należałoby ją sklasyfikować i czy słowo "poważny" do niej pasuje, bowiem jest to dziwaczna - nomen omen - mieszanka przeróżnych gatunków.

Przede wszystkim jest to opowieść o miłości. Głównie nieszczęśliwej, przytłaczającej i naiwnej, tak więc stanowiącej duży kontrast dla pogodnych, romantycznych opowieści dla kobiet.
Prócz miłości pojawia się także motyw niezależności i siły płci pięknej, który przejawia się w postaci całego rodu Huczmiran, do którego należy trójka głównych bohaterek. Wszystkie żyją w tym samym mieście, pochodzą z tego samego rodu, mierzą się z tymi samymi problemami, a jedyne, co je dzieli, to czasy, w których żyją - jedna z nich jest arystokratyczną damą z XIX wieku, druga mieszkanką odradzającej się po wojnie Warszawy, a trzecia tożsamą z nami kobietą współczesną. Bohaterki wypowiadają się na zmianę w formie narratorów pierwszoosobowych. Łączą je zawiłe więzi rodzinne, które niestety zostały opisane w taki sposób, że bez pomocy drzew genealogicznych umieszczonych na końcu książki marne byłyby moje szanse, by cokolwiek z tego zapamiętać.

Mamy miłość, mamy kobiecą siłę, ale w książce pojawia się jeszcze jeden istotny element, a mianowicie wątek fantastyczny. Moim zdaniem miał ogromny potencjał, ale został niesamowicie spłycony. Ród Huczmiran (a także rody Bergonów i Kaczatów, odgrywające równie istotną rolę) dysponuje bowiem mocą zmysłu. Zupełnie nic nie zostaje nam wyjaśnione - ani dlaczego jego przedstawicielki mają taką moc, ani po co, ani kim tak naprawdę są. Wiemy jedynie tyle, że każda z kobiet z rodu ma swoją własną, macierzystą "mieszankę zapachów", a także posługuje się innymi, opracowywanymi na przestrzeni lat. Wiemy, że !SPOILER! czerpią energię z przebywania z ludźmi i mogą nimi manipulować za pomocą swoich zapachów, a także ich długoletnią tradycją jest prowadzenie kawiarni i drogerii, ale jeszcze raz - dlaczego, po co, kim są? Odpowiedzi na te pytania na pewno nie doczekamy się w tej części "Huczmiranek".

Nie da się ukryć, że dzieje bohaterek "Ekualiptusa i werbeny" w pewien sposób mnie zaciekawiły, dlatego kategorycznie zaparłam się, że dokończę czytanie tej książki, choćby nudziła mnie niemiłosiernie. I niestety przez długi czas tak było - cierpienia miłosne i życiowe głównych bohaterek były niesamowicie męczące, tak samo ilość podobnych do siebie imion i powiązań między nimi. Zdecydowanie nie jest to lektura do przeczytania na raz i w ramach czystej rozrywki. Mimo wszystko czytanie jej zapewniło mi pewien relaks - opisy aromatycznej kawy czy mieszanek zapachowych i smakowych w połączeniu z uczuciami głównych bohaterek w przedziwny sposób faktycznie zadziałały na moje zmysły, za co mogę z czystym sumieniem dodać "Eukaliptusowi i werbenie" plusa.

Czy sięgnę po kolejną część, "Rumianek i miętę"? Zapewne tak, bowiem nawet posiadam tę książkę w swojej skromnej kolekcji, dostałam obie od przyjaciół. Nie sądzę jednak, bym zabrała się za nią od razu i z ogromnym entuzjazmem, jak to czasem bywa w przypadku kontynuacji - raczej na pewno dam ją wyprzedzić innym książkom czekającym w kolejce, bowiem zmęczyłam się czytaniem pierwszej części i potrzebuję dłuższej chwili wytchnienia.

"Eukaliptus i werbena" to pierwsze moje spotkanie z tak poważnym (?) gatunkiem książkowym. Choć sama do końca nie wiem, jak należałoby ją sklasyfikować i czy słowo "poważny" do niej pasuje, bowiem jest to dziwaczna - nomen omen - mieszanka przeróżnych gatunków.

Przede wszystkim jest to opowieść o miłości. Głównie nieszczęśliwej, przytłaczającej i naiwnej, tak więc...