Całość tekstu na: http://marudaczyta.blogspot.com/2015/11/zaduch-reportaze-o-obcosci-marta.html
=====================
Zaduch. Reportaże o obcości to szesnaście historii młodych, trzydziestoparoletnich ludzi, którzy przybyli do Warszawy z małych miast i miasteczek z nadzieją, że tu znajdą lepsze miejsce do życia, lepszą pracę, lepsze wykształcenie, więcej wolności, możliwości i swobody. Przyjechali tu z bagażem marzeń…i pakietem kompleksów. O swoich doświadczeniach w nowej rzeczywistości opowiadają Marcie Szarejko. Trochę gorzkie są to wyznania; pełno w nich poczucia rozdarcia - już nie stamtąd, a jeszcze (i pewnie nigdy) nie stąd. Wstydu – bo z uboższej, niewykształconej rodziny, z miejscowości, która niewiele miała do zaoferowania. Poczucia niższości – bo przecież już na starcie są gorsi, inni, odróżniający się zachowaniem, strojem, językiem, upodobaniami, a może nawet i węższym horyzontem. Poczucia, że choć tyle wysiłku i pracy włożyli w swe życie, to coś tam jednak po drodze nie wyszło. Nowe „ja” w kontrze pozostaje z wartościami wyniesionymi z domu.

Wiem, że szesnaście historii to tylko wycinek bardzo małej, wąskiej rzeczywistości, ale to, co mi najmocniej przeszkadzało w lekturze, to fakt, że uderzały one w jeden, podobny ton. Autorka skupia się na tych negatywnych aspektach. Zwyczajnie zabrakło mi w tym równowagi. Jakiegoś pozytywnego doświadczenia, odcinającego się na tym szarym, dusznym tle. Nie wszyscy, jak rozmówcy reporterki, czują tak samo. Dlaczego w książce zabrakło tych, którym z odnalezieniem się w nowych realiach poszło lepiej?

To nie tak, że nie zgadzam się z tym, co opisała autorka. Sama pod niektórymi wyznaniami podpisałabym się obiema rękami – poczucie wyobcowania, wyrwanie z korzeniami, trudniejszy start i to wiecznie porównywanie się z urodzonymi i wychowanymi w Warszawie, to poczucie pewnego braku. Z drugiej jednak strony obce mi jest poczucie wstydu, że z małej miejscowości, że rodzice nie inżynierowie (względnie profesorowie lub cokolwiek), że w domu było tak, a nie inaczej. Pewne stwierdzenia, aż mnie raziły swoimi uproszczeniami – nikt w Warszawie nie zna swoich sąsiadów, Warszawiakom wszystko przychodzi łatwiej i wszystko mają lub mieli na wyciągniecie ręki.

Nie wiem, dlaczego taki klucz wybrała sobie autorka, ale jak dla mnie Zaduch jest zbyt jednostronny. Autorka wybrała sobie rozmówców pod z góry ustaloną tezę – „słoikom” jest źle i są nieszczęśliwe. No nie do końca to jest tak i mówię to z własnego doświadczenia. Dwie, trzy pozytywne historie dodały by tu równowagi, rozrzedziły gęstniejący ze strony na stronę zaduch. Mi, „słoikowi”, średnio się podobało.

Całość tekstu na: http://marudaczyta.blogspot.com/2015/11/zaduch-reportaze-o-obcosci-marta.html
=====================
Zaduch. Reportaże o obcości to szesnaście historii młodych, trzydziestoparoletnich ludzi, którzy przybyli do Warszawy z małych miast i miasteczek z nadzieją, że tu znajdą lepsze miejsce do życia, lepszą pracę, lepsze wykształcenie, więcej wolności,...