Kiedy jestem już po lekturze „Ściemy” nieznanego mi dotąd Piotra Bojarskiego mogę stwierdzić, że dobrze dzieje się kiedy pisarz na temat swojej powieści obiera mroczny okres historii Polski związany z czasami PRL-u i stanu wojennego. Należy kultywować pamięć o tym niechlubnym okresie w dziejach naszej historii, szczególnie o jego ofiarach.

Mam taką nadzieję, że właśnie taki cel przyświeca Piotrowi Bojarskiemu. Lubię zaczytywać się w takich książkach. Przypominają mi czasy mojego dzieciństwa i choć sam niewiele pamiętam z samego stanu wojennego, to z przejęciem wczytuję się w wydarzenia, które jego dotyczą. Niestety, tej lektury wcale nie przeżywałem. Uważam, że całkowicie zabrakło w niej emocji. W pewnej chwili pomyślałem także, że jej akcję autor spokojnie mógł umiejscowić w całkiem innych warunkach i okolicznościach i właściwie wyszłoby na to samo. W żadnym wypadku nie dało się odczuć klimatu opisywanego okresu. W prawdzie akcja rozgrywała się współcześnie, ale czas, którego dotyczyła fabuła został potraktowany całkiem po macoszemu. Bojarski pokusił się o opisanie zajścia związanego z poznańskim studentem i na tym właściwie zakończył zaznajamianie czytelnika z historią epoki socjalizmu.

Właściwie to „Ściema” nie jest w stanie zaszokować czytelnika, który zna historię i przeczytał już kilka książek związanych z tym okresem. Stary kryminalno-sensasycyjny „wyjadacz” nie odnajdzie dla siebie w tej książce niczego fascynującego. Zatem stwierdzić należy, że „Ściemę” można polecić temu młodszemu fanowi powieści kryminalnych czy sensacyjnych. I chwała za to Bojarskiemu, że chce aby młodsze pokolenie zaznajomiło się z tymi strasznymi czasami. Jednak należy zastanowić się czy czyni to w sposób, który zadowoli każdego czytelnika? Bowiem „Ściema” to bardzo nieskomplikowana historia, napisana prostym językiem. Krótkie rozdziały oraz niewielka objętość powieści, ułatwiają czytanie. I właściwie dla mnie jej długość, a raczej „krótkość” była jednym z dwóch plusów, które odkryłem w tej historii. Drugim, jak już wspomniałem była chęć autora do popularyzowania wiedzy historycznej.

Dla mnie przeciętność tej powieści nie jest zachętą do kontynuowania literackiej przygody z Bojarskim. Jak się szybko spotkaliśmy tak pewnie jeszcze szybciej się rozstaniemy. No, może jeszcze kiedyś, kiedy Bojarski nabierze jeszcze kunsztu i fachowości?

Ocena: 3/6

Kiedy jestem już po lekturze „Ściemy” nieznanego mi dotąd Piotra Bojarskiego mogę stwierdzić, że dobrze dzieje się kiedy pisarz na temat swojej powieści obiera mroczny okres historii Polski związany z czasami PRL-u i stanu wojennego. Należy kultywować pamięć o tym niechlubnym okresie w dziejach naszej historii, szczególnie o jego ofiarach.

Mam taką nadzieję, że właśnie...