Nie lubię opowiadań.

Lubię opasłe tomiszcza pisane przez swoich autorów na kilogramy w ilościach hurtowych, w których mamy czas na poznanie bohaterów, zrozumienie ich historii, przyzwyczajenie się do nich i żałowanie, gdy skończą tragicznie. W opowiadaniach tak się nie da, chyba że ma się przywilej bycia Sapkowskim. Ponieważ jednak Anna Kańtoch wielokrotnie udowodniła mi, że pisarką jest na, nie bójmy się tego słowa, światowym poziomie, więc skusiłam się, ten jeden raz, na wymęczenie dziewięciu opowiadań przeplatanych wstępami celebryty polskiej fantastyki – Jakuba Ćwieka.

Zacznę zwyczajowo od ostrzeżenia: jeśli jesteście w miarę na bieżąco z konwentowo-fandomowym światkiem rodzimego pisarstwa, to raczej nic nowego w zbiorze nie znajdziecie. Nagrodzone Zajdlem i drukowane tu i ówdzie opowiadania, miniaturki tworzone do różnorakich antologii, jedno opowiadanie, które w mojej opinii wygląda trochę na wstępny szkic Przedksiężycowych... wychodzi na to, że zapoznawać od zera będziemy się tylko z fragmentami tekstu napisanymi przez pana Ćwieka.

Ale jeśli nie śledzicie losów polskiej fantastyki zbyt zajadle – jest to zdecydowanie jeden z najlepszych zbiorów światów przedstawionych wydanych w ciągu ostatnich kilku lat. Autorka pozostaje mistrzynią suspensu, zwrotów akcji i atmosfery grozy. Dodajmy do tego wartką i wciągająca narrację i mamy gotowy przepis na przyjemny wieczór w towarzystwie przekonywujących potworów. Cieszy także zdecydowanie duża różnorodność tekstów: literackie nawiązania w Światach Dantego, przeplatanie magii z iluzją w Cmentarzysku potworów i pozornie ni w pięć ni w dziesięć – ufo w Duchach w maszynach. Przyjemnie poczytny miks.

Jedyne co zawsze zarzucam pani Kańtoch, i przed czym nie ustrzegła się także teraz, są pewne uproszczenia w kreowaniu postaci. Rzadko da się do nich przywiązać, czy chociażby utożsamić. Oczywiście w takiej formie, jaką jest opowiadanie, nie robi to szczególnej różnicy, gdyż efekt telenoweli zarezerwowany jest dla cyklów długości Diuny Herberta, jednak obojętność wobec losów bohaterów nieco przeszkadza. Co jakiś czas można się też natknąć na pewne uproszczenia i przeskoki bez dokładnej obudowy fabularnej, ale znowu – kwestia zastosowanej formy.

Podsumowując – dobra rzecz, w sam raz na chłodniejszy wieczór. Polecam czytać z przerwami między poszczególnymi opowiadaniami. Niektóre rzeczy trzeba przetrawić.

Nie lubię opowiadań.

Lubię opasłe tomiszcza pisane przez swoich autorów na kilogramy w ilościach hurtowych, w których mamy czas na poznanie bohaterów, zrozumienie ich historii, przyzwyczajenie się do nich i żałowanie, gdy skończą tragicznie. W opowiadaniach tak się nie da, chyba że ma się przywilej bycia Sapkowskim. Ponieważ jednak Anna Kańtoch wielokrotnie udowodniła mi,...