Pierwszy tom, mimo podobieństw do innych serii, całkiem mi się podobał. Sięgając po kolejną część przygód Mare miałam nadzieję na coś jeszcze lepszego. Czy „Szklany miecz spełnił moje oczekiwania? A może dopadła go tzw. klątwa drugiej gorszej części? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie w recenzji ;) Jeśli nie czytałeś jeszcze „Czerwonej królowej”, a chcesz poznać moją opinię o drugim tomie bez spoilerów z pierwszego, zjedź na dół, do podsumowania ;)

Mare i Cal na własnej skórze poznali znaczenie słów, iż „każdy może zdradzić każdego”. Oboje cudem uniknęli śmierci, teraz jednak są najbardziej poszukiwanymi zbiegami w Norcie. Szkarłatna Gwardia przyjmuje ich pod swoje skrzydła, jednak nie odbywa się to na takich warunkach, na jakich dziewczyna od błyskawic i książę Norty by chcieli. I nie chodzi mi o to, że nie wiem, nie traktowano ich jak jakiś królów, do czego zresztą i tak było daleko.

Dziewczyna wie, że jest wyjątkowa. Mare ma czerwoną krew, ale zdolności srebrnych. Wie też, że nie tylko ona ma taki dar. Razem z bratem, który również jest taki jak Mare oraz kilkoma innymi przyjaciółmi wyruszają w poszukiwanie Nowych, ludzi o Nowej krwi, czerwonych z umiejętnościami srebrnych. Jednak muszą się spieszyć, aby zdążyć przed Mavenem.

Czy tylko ja jestem zła na autorkę za to, co zrobiła z Mavenem? No ej, bez jaj, ja go tak lubiłam :( Ale po każdej jego akcji, coraz bardziej go nienawidzę... Po prostu nie wierzę w to... Chociaż w głębi serca żywię nadzieję, że Mavey się opamięta i znowu będzie taki jak dawniej... ehh marzenia... Niby kocha Mare, ale jego czyny na to nie wskazują... (Jestem na nią zła również za to co zrobiła z pewną inną osobą, ale nie powiem o kogo mi chodzi, bo nie chcę spoilerować. Ale były łzy.)

Mare. No właśnie. W pierwszej części była znośna, ale tutaj mnie często irytowała. Aczkolwiek z drugiej strony, autorka odeszła tu od schematu. Zazwyczaj bohaterki są skłonne poświęcić swoje życie, aby ratować innych natomiast Mare... Natomiast Mare stwierdziła, że jest ona zbyt cenna i zbyt wyjątkowa żeby miała zginąć. Powinna przeżyć, aby móc pokierować innych do zwycięstwa. Co prawda potem trochę wychodzi naprzeciw swoim słowom, ale i tak trochę mnie irytowała swoim zachowaniem.

Szczerze powiedziawszy, nie było momentu żebym się nudziła. Akcja może i nie pędzi na zbity łeb od samego początku, ale dość szybko się rozkręca i co chwile coś się dzieje. Nasi bohaterzy nie mają łatwo, co rusz los (albo Maven) rzuca im kłody pod nogi, ciągle muszą mieć się na baczności, a jednocześnie pozostawać w ukryciu.

„Szklany miecz”, z tego co czytałam, zbiera w większości raczej średnie opinie, większość ludzi uważa, że jest on gorszy od „Czerwonej królowej”. No cóż, ja się nie zaliczam do tych osób ;)
Jak dla mnie ta część jest lepsza, co też nie znaczy, że jest bez wad ;) Moim zdaniem, nawet gdy pierwszy tom niezbyt przypadnie wam do gustu, nie powinniście od razu skreślać całej reszty, bo może akurat Wasza opinia ulegnie zmianie na lepszą :D Po tym co Victoria zgotowała nam na koniec, jestem bardzo ciekawa kolejnego tomu :D Końcówka była dosyć emocjonalna, był szok, były łzy, ale niestety nie było tak wielkiego efektu „WOW” jak np. przy książkach Maas.
Aha no i na sam koniec, czy mógłby mi ktoś wyjaśnić skąd się wziął tytuł? XD Mam pewne podejrzenie, ale nie jestem pewna. ;P

Pierwszy tom, mimo podobieństw do innych serii, całkiem mi się podobał. Sięgając po kolejną część przygód Mare miałam nadzieję na coś jeszcze lepszego. Czy „Szklany miecz spełnił moje oczekiwania? A może dopadła go tzw. klątwa drugiej gorszej części? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie w recenzji ;) Jeśli nie czytałeś jeszcze „Czerwonej królowej”, a chcesz poznać moją...