Ciekawe mało znane fakty.

Ciekawe mało znane fakty.

Bardzo dobra biografia włoskiego dyktatora. Czasem miałem wrażenie, że momentami za mało w książce było samego Mussoliniego. Po lekturze czuję lekki niedosyt, że książka jest tak krótka, ale może to wynikać z relatywnie małej ilości źródeł traktujących o postaci Duce. Polecam!

Bardzo dobra biografia włoskiego dyktatora. Czasem miałem wrażenie, że momentami za mało w książce było samego Mussoliniego. Po lekturze czuję lekki niedosyt, że książka jest tak krótka, ale może to wynikać z relatywnie małej ilości źródeł traktujących o postaci Duce. Polecam!

Przez tę książkę przepłynąłem, czytając ją z ogromnym zafascynowaniem. Czasami miałem wrażenie, że przestępuję z nogi na nogę w czasie pomiędzy zdarzeniami. Natomiast całość okazała się bardzo strawna, ciekawie napisana, moim zdaniem bardzo przystępnym stylem, który wciąga czytelnika. Dużo lżejsza lektura aniżeli wydana w tej samej serii księga o Goebbelsie.

Przez tę książkę przepłynąłem, czytając ją z ogromnym zafascynowaniem. Czasami miałem wrażenie, że przestępuję z nogi na nogę w czasie pomiędzy zdarzeniami. Natomiast całość okazała się bardzo strawna, ciekawie napisana, moim zdaniem bardzo przystępnym stylem, który wciąga czytelnika. Dużo lżejsza lektura aniżeli wydana w tej samej serii księga o Goebbelsie.

To wręcz zaskakujące jak mało się wie o Mussolinim. Właściwie – jak ja mało wiem. I jak marginalnie się go traktuje na lekcjach historii. A przecież to co osiągnął, do czego doszedł i czego się w swoim życiu dopuścił stawia go na równi z innymi dyktatorami – potworami jak Hitler, Franco czy Stalin. I tak jak inni dyktatorzy nie ominęły go pewne cechy wspólne i schemat postępowania.

Nadambitny, dążący do władzy za wszelką cenę, nie tolerujący sprzeciwu, patologicznie wręcz nieufny, pozbawiony z tego tytułu przyjaciół i bliskich osób poza najbliższą rodziną. Manipulator, bystry obserwator, zdolny poświęcić każdego dla własnej korzyści zręczny gracz polityczny. By dojść do władzy absolutnej, swoistego jedynowładztwa posunął się do sojuszu ze znienawidzonym kościołem katolickim i pogardzanym przez siebie Adolfem Hitlerem, dla którego Mussolini był idolem. I chociaż wszystko to robił dla dobra kraju i jego mieszkańców to wiadomo, że wartością nadrzędną w tym wszystkim był on sam. Duce. Nowy cesarz. Imperator marzący o podboju świata i odrodzeniu nowego imperium na kształt Cesarstwa Rzymskiego.

Historycy podkreślają fakt, że pod jego dyktaturą nie zginęło tylu ludzi jak w przypadku Stalina czy Hitlera. Nasuwa mi się pytanie – od ilu zabitych ludzi zaczyna się mierzyć tyranię i bestialstwo? Nie da się bowiem ukryć, że Mussolini był despotycznym potworem – podbój Abisynii, haniebne ustawy antyrasowe, które wprowadził, przystąpienie do wojny wespół z nazistowskimi Niemcami czy wprowadzenie faszyzmu, od którego zaczęło się całe zło.

To była zaskakująca lektura o człowieku o którym się wie a jednocześnie nie wie się nic. Rzetelna i bogata w fakty, całkiem ciekawie napisana. Aczkolwiek denerwował mnie autor, mam bowiem wrażenie, że jakby powstrzymywał się od swoich wniosków i przemyśleń to biografia ta zdecydowanie więcej zyskała jeśli chodzi i warsztat i styl. A tak poza tym to wręcz modelowy przykład biografii.

To wręcz zaskakujące jak mało się wie o Mussolinim. Właściwie – jak ja mało wiem. I jak marginalnie się go traktuje na lekcjach historii. A przecież to co osiągnął, do czego doszedł i czego się w swoim życiu dopuścił stawia go na równi z innymi dyktatorami – potworami jak Hitler, Franco czy Stalin. I tak jak inni dyktatorzy nie ominęły go pewne cechy wspólne i schemat...

Żałuję, że wcześniej nie sięgnąłem po tę pozycję.

Żałuję, bo jest ona świetnym wprowadzeniem w historię włoskiego faszyzmu. W czasie, gdy dopiero wchodziłem w XIX- i XX-wieczną historię Włoch, zajmując się m.in. dziennikami hrabiego Ciano i artykułami dostępnymi on-line, mógłbym sięgnąć po książkę Hägga. Z pewnością lepiej rozumiałbym wzajemne zależności oraz tło wydarzeń.

Wyłapałem kilka drobnych błędów w obszarach, o których mam jakieś pojęcie:
- literówki we włoskich cytatach (prawdopodobnie sprawka tłumacza i korekty)
- według autora, Gabriele D'Annunzio urodził się jako Gabriele Rapagnetta i zmienił nazwisko. Wszystkie źródła, z którymi się spotkałem, podają, że nazwisko zmienił jeszcze jego ojciec.
- „Ciano przywiózł ze sobą najwyższe odznaczenie - Łancuch D'Annunzia - którym zammierzał odznaczyć swojego kolegę po fachu, Ribbentropa”. Tak, tak, D'Annunzio był wielkim poetą i bohaterem narodowym, ale nie aż do tego stopnia. To odznaczenie to oczywiście Order Annuncjaty, czyli Order Najwyższy Świętego Zwiastowania, odznaczenie Domu Sabaudzkiego. Błąd dość śmieszny i mam nadzieję, że wyszedł od tłumacza, nie od autora.
Jest też nie błąd w ścisłym sensie, ale raczej wątpliwa ocena, która zaburza obraz sytuacji:
- „2 czerwca [1946] odbyło się we Włoszech referendum, które zakończyło się miażdżącą klęską monarchii”. Wyniki referendum wyniosły 54,27% dla republiki do 45,73% dla monarchii - nie nazwałbym tego miażdżącą klęską.
Na pewno są tutaj też inne błędy, które zauważyłby historyk. W każdym razie, te, które wymieniłem nie wpływają na odbiór książki w żadnym stopniu.

Autorowi udało się stworzyć dzieło w miarę szczegółowe, a jednocześnie bardzo atrakcyjne. Całość napisana jest w doskonałym rytmie przeplatającym poszczególne wątki, zmuszając wręcz do dalszego czytania (właśnie przez to skończyłem ją w dwa dni). Nie jest na pewno wyczerpująca, mało tu danych statystycznych i niektórych szczegółów dotyczących obsadzanych stanowisk, co zapewne dla 95% czytelników stanowi akurat zaletę.

W wielu kwestiach Hägg wtrąca swoje poglądy, co nadaje książce więcej kolorystyki, ale dla wielu może okazać się zbędne i niekorzystne. Zgadzam się na przykład z jego krytyką postępowania USA w Iraku i Afganistanie, którą w kilku miejscach zestawia z różnymi elementami polityki wojennej Włoch, uważam jednak, że książka mogłaby się obejść bez tych dygresji.

Podsumowując, mimo pewnych niedoskonałości, w tym tych wynikających po prostu z faktu bycia dziełem popularnonaukowym, biografia Mussoliniego autorstwa Görana Hägga jest zdecydowanie godna polecenia - zarówno przypadkowym miłośnikom historii, jak i tym skupionym bardziej na dziejach Włoch.

Żałuję, że wcześniej nie sięgnąłem po tę pozycję.

Żałuję, bo jest ona świetnym wprowadzeniem w historię włoskiego faszyzmu. W czasie, gdy dopiero wchodziłem w XIX- i XX-wieczną historię Włoch, zajmując się m.in. dziennikami hrabiego Ciano i artykułami dostępnymi on-line, mógłbym sięgnąć po książkę Hägga. Z pewnością lepiej rozumiałbym wzajemne zależności oraz tło...

Bardzo dobrze napisana biografia pokazująca nie tylko karierę polityczną Mussoliniego, ale i Włochy od początków XX wieku aż po czasy współczesne (brak rozliczeń z epoką faszyzmu).

Bardzo dobrze napisana biografia pokazująca nie tylko karierę polityczną Mussoliniego, ale i Włochy od początków XX wieku aż po czasy współczesne (brak rozliczeń z epoką faszyzmu).

Niezła książka, chociaż mam pewne sprzeczne uczucia. Z jednej strony trochę brakowało mi w niej Mussoliniego i czasami mam wrażenie że autor zbyt bardzo odchodził od tematu. Ale z drugiej strony w pełni rozumiem takie zachowanie, ponieważ kontekst w książkach historycznych jest jednym z najważniejszych elementów. Oczywiście jest to moje czysto subiektywne odczucie.

Niezła książka, chociaż mam pewne sprzeczne uczucia. Z jednej strony trochę brakowało mi w niej Mussoliniego i czasami mam wrażenie że autor zbyt bardzo odchodził od tematu. Ale z drugiej strony w pełni rozumiem takie zachowanie, ponieważ kontekst w książkach historycznych jest jednym z najważniejszych elementów. Oczywiście jest to moje czysto subiektywne odczucie.

Bardzo dobra biografia autorstwa szwedzkiego historyka. Nie jest ani zbyt naukowa, ani zbyt popularna. Pokazuje twórcę faszyzmu na różnych etapach jego życia, powołując się na zróżnicowane źródła, zarówno korzystne, jak i krytyczne dla Duce (na szczęście w większości).
Hagg rozprawia się z pewnymi mitami oraz wskazuje na prawdziwe motywy działania włoskiego dyktatora. A były one – ku zaskoczeniu – niekoniecznie ideologiczne, co nie znaczy że usprawiedliwione.
Dodatkowo pokazuje prawdziwy charakter lidera czarnych koszul. A nie był to ani człowiek odważny, lojalny, ani prawdomówny, ani wdzięczny i w ogóle miał niewiele zalet, poza tym, że nie nie afiszował się z majątkiem i odrzucał uszlachcenie oraz tytuły arystokratyczne od króla, całkowicie przecież od niego zależnego. Za to był oczytany i znał kilka języków obcych (francuskiego nawet nauczał w szkole) a z Hitlerem rozmawiał po niemiecku.
Szwedzki historyk znakomicie pokazuje kulisy powstania faszyzmu. Historię zjednoczenia Włoch, dynastii sabaudzkiej, konfliktu z papiestwem (zażegnanego przez Mussoliniego) czy udziału Italii w I wojnie światowej. Wreszcie przedstawia w odpowiednim świetle Gabriele d’Anunzia i jego marsz na Fiume (Rijekę).
Legendarny marsz na Rzym nie był pomysłem przyszłego Duce a wyglądał dużo skromniej niż go przedstawiają zarówno zwolennicy jak i przeciwnicy dyktatora (podobnie jak akcja Skorzennego w czasie II wojny światowej).
Wreszcie autor pokazuje powstanie ruchu faszystowskiego, ciekawie wskazując, że bojówki działały na zasadzie franszyzy, jego ewolucję, nigdy nie sprecyzowany program (poza utrzymaniem władzy i eliminacją przeciwników) oraz coraz większą degenerację elit i otaczanie się przez Mussoliniego miernotami w miejsce dawnych współpracowników, nawiasem mówiąc o bardzo różnych drogach politycznych.
Dyktator był jednym z pierwszych, który doceniał medialną propagandę oraz kanalizowanie niezadowolenia społecznego poprzez wskazania zewnętrznego, najlepiej znacznie słabszego wroga (zupełnie jak obecny kremlowski satrapa).
O dziwo miał świadomość niskiej wartości własnej armii, ale angażował ja w kolejne wojny, cynicznie twierdząc, że tysiące poległych pomogą przy stole negocjacyjnym.
Wreszcie przedstawia dokładnie koniec Mussoliniego oraz ciągle żywą pamięć o nim we włoskim społeczeństwie oraz społeczną amnezję o zbrodniach faszystów. Ci z nich, którzy przeżyli spontaniczne sądy ludowe w 1945 roku – zmarli w sędziwym wieku.
Bardzo ciekawa i poszerzająca wiedzę lektura.
Przeczytane w ramach majowego wyzwania - gruba książka.

Bardzo dobra biografia autorstwa szwedzkiego historyka. Nie jest ani zbyt naukowa, ani zbyt popularna. Pokazuje twórcę faszyzmu na różnych etapach jego życia, powołując się na zróżnicowane źródła, zarówno korzystne, jak i krytyczne dla Duce (na szczęście w większości).
Hagg rozprawia się z pewnymi mitami oraz wskazuje na prawdziwe motywy działania włoskiego dyktatora. A...

Książka ta pozwoliła mi poznać bliżej Mussoliniego, ale także przedstawiła od środka funkcjonowanie faszyzmu we Włoszech, na tle tamtych czasów.
Autor, dzięki bardzo szczegółowym opisom, pozwala lepiej zrozumieć to, co się wtedy działo oraz okoliczności, które towarzyszyły tamtym wydarzeniom – to tak jakby cofnąć się o kilkadziesiąt lat w czasie i obserwować to z innej perspektywy. Wszystko rozpoczęło się od narodzin wielkiego przywódcy, jednak najważniejszym, upragnionym momentem przez wielu, był moment przejęcia władzy przez Duce. Włoski faszyzm miał swój świetny początek, przyniósł on Włochom lata rozwoju, ale także swój nieszczęśliwy koniec, o którym czytałam z lekkim przygnębieniem, zupełnie jakby to się działo teraz i można było zapobiec niepotrzebnym wykrwawianiem się Włochów i rozpadem kraju. To właśnie chęć przypodobania się swojemu koledze z północy skutkowała tym potężnym upadkiem. Później nic już nie było takie, jak przedtem. Zbliżający się koniec Mussoliniego coraz łatwiej dało się odczuć.
Język zawarty w książce jest prosty do zrozumienia, a do tego jest ona wzbogacona uwiecznionymi sceneriami, odnoszącymi się do omawianych kwestii, co oceniam bardzo pozytywnie. Biografia jest idealna dla tych, którzy chcieliby przybliżyć sobie tę interesującą postać, jaką jest Benito Mussolini.

Książka ta pozwoliła mi poznać bliżej Mussoliniego, ale także przedstawiła od środka funkcjonowanie faszyzmu we Włoszech, na tle tamtych czasów.
Autor, dzięki bardzo szczegółowym opisom, pozwala lepiej zrozumieć to, co się wtedy działo oraz okoliczności, które towarzyszyły tamtym wydarzeniom – to tak jakby cofnąć się o kilkadziesiąt lat w czasie i obserwować to z innej...

Dobra biografia. Trochę zaskakująca w kontekście tego jak pokazywany jest Mussolini.

Dobra biografia. Trochę zaskakująca w kontekście tego jak pokazywany jest Mussolini.