Och, jakie to było piękne... Brak mi słów!
Z twórczością Leili Meacham zetknęłam się pierwszy raz, sięgając po książkę " Jak liście na wietrze", która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Potem sięgałam po wszystko tej autorki, co wpadło mi w ręce, a sagę "Róże" po prostu przeoczyłam... Czytałam oczywiście "Plantację Somerset", gdzie zaczęła się historia Toliverów i Warwicków, założycieli miasteczka Howbutker, przybyłych do Teksasu w latach trzydziestych dwudziestego wieku, by tam znaleźć swoje miejsce na ziemi... Dalsze ich losy opisuje właśnie saga "Róże".
Znajdziecie w niej wszystko, co powinna zawierać rodzinna saga - bardzo ciekawą fabułę, rodzinne sekrety, wielkie uczucia, niespełnioną miłość, jest nawet klątwa rodzinna, wokół której toczy się życie zaprzyjaźnionych rodów, ludzi z niezłomnymi zasadami. Przeżyjecie wiele wzruszających momentów, które powodują, że powieść należy do tych "nieodkładalnych". Klasyka gatunku, chciałoby się powiedzieć, a porównanie jej do "Przeminęło z wiatrem" nie jest ani o milimetr chybione. Gorąco polecam miłośnikom tego gatunku.

Och, jakie to było piękne... Brak mi słów!
Z twórczością Leili Meacham zetknęłam się pierwszy raz, sięgając po książkę " Jak liście na wietrze", która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Potem sięgałam po wszystko tej autorki, co wpadło mi w ręce, a sagę "Róże" po prostu przeoczyłam... Czytałam oczywiście "Plantację Somerset", gdzie zaczęła się historia Toliverów i Warwicków,...

Przemknęłam przez „Róże” jak burza, bo nie byłam w stanie odłożyć tej ponad 600 stronicowej książki, w której autorka nawiązała do klasyki powieści i do motywów sprawdzających się zawsze. Decyzję o lekturze podjęłam dzięki informacji na okładce, że pobrzmiewa w niej echo „Przeminęło z wiatrem”, które kiedyś bardzo lubiłam i uważam za wzór powieści w dobrym klasycznym stylu. I rzeczywiście, zapowiadane echa są bardzo wyraźne, poczynając od schematu fabularnego, a kończąc na kreacji pary głównych bohaterów.
Scarlett O'Hara to literacki przykład kobiety niepokornej, mającej odwagę żyć po swojemu, ale też upartej i dumnej do tego stopnia, że gotowa była zrezygnować z miłości dla udowodnienia swoich racji. Podobnie jest z główną bohaterką powieści Leili Meacham Mary Toliver. Jej Tara nazywa się Somerset i dla utrzymania tej plantacji gotowa jest na ogromne wyrzeczenia. To kobieta, którą poznajemy jako nieopierzoną nastolatkę i towarzyszymy jej do końca życia. Śledzimy więc przeistaczanie się dziewczyny w dojrzałą kobietę. Jest też odpowiednik Retha Butlera, czyli Percy Warwick, syn rodziny zaprzyjaźnionej z Toliverami. Tych dwoje połączy oczywiście ogniste uczucie, ale oni sami będą dla siebie jak żuraw i czapla z dziecięcego wierszyka. Ich pociągi wciąż będą się mijały, w rezultacie czego każde z nich wyląduje w zupełnie innym miejscu niż powinno.
Leila Meacham stworzyła klasyczną sagę rodzinną wyrastającą z najlepszych wzorców. Jest tu wszystko, czego wielbiciele tego rodzaju powieści, w tym ja, oczekują: wielka miłość, konflikty rodzinne, nieporozumienia prowadzące do nieodwracalnych skutków, dramaty i sukcesy, a nawet klątwa ciążąca na rodzie Toliverów, która stanie się przyczyną ostatniej decyzji Mary, a od niej właśnie wszystko się zaczyna i kończy.
Autorka zbudowała „Róże” z czterech części, w których poznajemy losy Toliverów i Warwicków z perspektywy samej Mary, Percy'ego oraz bratanicy Mary Rachel. Ostatnia część to historia zamieszania wywołanego zapisem testamentowym głównej bohaterki i powoli odkrywanych rodzinnych tajemnic. Ważną rolę odgrywają w niej tytułowe róże, nawiązujące swoją symboliką do angielskiej wojny dwóch róż i będące sposobem na wyrażanie uczuć przez bohaterów- prośby o wybaczenie i samego przebaczenia. Przy okazji tej soczystej opowieści autorka przedstawia też kawałek historii Stanów Zjednoczonych XX wieku i przemian obyczajowych zachodzących w tamtejszym społeczeństwie. To że Mary żyjąca na początku XX wieku musi podejmować dramatyczną decyzję życiową, aby uchronić siebie i rodzinę przed skandalem w dzisiejszych czasach nie miałoby miejsca. Podobnie jak sytuacja, w jakiej znalazła się jej matka po zapisie w testamencie na korzyść córki- współczesna kobieta po prostu poradziłaby sobie w życiu.
Czytając „Róże” trudno było mi zrozumieć przywiązanie, jakim Mary, a później Rachel czuły do plantacji Somerset. Po dłuższym namyśle doszłam jednak do wniosku, że w Polsce za sprawą tragicznej historii nikt nie jest przywiązany do konkretnego miejsca od kilku pokoleń. Wojna, a później czasy komunizmu spowodowały, że znikła polska klasa ziemiańska, a rodziny będące właścicielami majątków ziemskich zostały w nich wywłaszczone i pozostała im co najwyżej nostalgia za tym, co mogłoby być, gdyby nie bieg historii. Tymczasem bohaterki powieści Leili Meacham czują do swojego kawałka świata coś takiego, co każe im bez wahania rezygnować z własnego szczęścia w imię zachowania rodzinnego majątku.
Jeśli więc ktoś lubi wielkie sagi rodzinne to polecam „Róże”. Autorka napisała też prequel do tej powieści pt. „Plantacja Somerset”, ale jej nie czytałam. Wydaje mi się, że skoro jest prequelem to spokojnie można zacząć od wcześniej napisanych „Róż”, co serdecznie polecam.

Przemknęłam przez „Róże” jak burza, bo nie byłam w stanie odłożyć tej ponad 600 stronicowej książki, w której autorka nawiązała do klasyki powieści i do motywów sprawdzających się zawsze. Decyzję o lekturze podjęłam dzięki informacji na okładce, że pobrzmiewa w niej echo „Przeminęło z wiatrem”, które kiedyś bardzo lubiłam i uważam za wzór powieści w dobrym klasycznym stylu....

Nie przepadam za książkami obyczajowymi, ale raz po raz po nie sięgam. Opis nie zachęcił mnie zbytnio do czytania i pierwsze kilkadziesiąt stron czytałam z przymusu a potem przepadłam. Dawno nie czytałam tak dobrej obyczajowej i zarazem smutnej książki. Jest specyficzna, trzeba przebolec, moim zdaniem, dość średni początek. Ludzie potrafią sobie na swoje własne życzenie komplikować życie. Polecam jako odskocznię od cięższych książek.

Nie przepadam za książkami obyczajowymi, ale raz po raz po nie sięgam. Opis nie zachęcił mnie zbytnio do czytania i pierwsze kilkadziesiąt stron czytałam z przymusu a potem przepadłam. Dawno nie czytałam tak dobrej obyczajowej i zarazem smutnej książki. Jest specyficzna, trzeba przebolec, moim zdaniem, dość średni początek. Ludzie potrafią sobie na swoje własne życzenie...

Cóż za przepiękna książka. Ponad 600 stron pełnych miłości, wzruszeń, rozczarowań, wzlotów, upadków.
Rodzinna saga opowiadająca historie dwoch zaprzyjaźnionych rodzin. Każda z nich ma rodzinny interes, który pielęgnuje od lat. Jest on dla nich całym światem do momentu aż na ich drodze nie staje mość. Pojawiają się trudne wybory, rozterki, dylematy co wybrać-milosc czy rodzinny interes. Wybory te pociągają za sobą fale nieszczęśliwych następstw, które w konsekwencji doprowadzają do tego, że nikt z członków tych rodzin nie jest szczęśliwy. Niby mają wszystko a tak naprawdę nie mają jic- są samotni, opuszczeni, zapomnieni przez świat. Czy kolejne pokolenia będą ciągnąć tę nieszczęśliwą passę czy w końcu to przerwą i postawią na własne osobiste szczęście?
Książka jak dla mnie fenomenalna. Tak prawdziwa, tak mocno emocjonalna. Można w niej znaleźć wszystko-miłość, szczęście, dramaty rodzinne, trudne wybory.. No po prostu prawdziwa historia wielopokoleniowych rodzin, w których zawsze wiele się dzieje i nie zawsze można wybrać to co się kocha.

Cóż za przepiękna książka. Ponad 600 stron pełnych miłości, wzruszeń, rozczarowań, wzlotów, upadków.
Rodzinna saga opowiadająca historie dwoch zaprzyjaźnionych rodzin. Każda z nich ma rodzinny interes, który pielęgnuje od lat. Jest on dla nich całym światem do momentu aż na ich drodze nie staje mość. Pojawiają się trudne wybory, rozterki, dylematy co wybrać-milosc czy...

Ciekawa, mądra historia.
Mary, Percy, Ollie...szkoda że takich ludzi współcześnie ze świecą szukać. To powieść nie tylko o miłości, ale przede wszystkim o przyjaźni, o szacunku, o odpowiedzialności za swoje słowa i czyny.
To powinna być obowiązkowa lektura szkolna.

Ciekawa, mądra historia.
Mary, Percy, Ollie...szkoda że takich ludzi współcześnie ze świecą szukać. To powieść nie tylko o miłości, ale przede wszystkim o przyjaźni, o szacunku, o odpowiedzialności za swoje słowa i czyny.
To powinna być obowiązkowa lektura szkolna.

Wyjątkowo przyjemna w odbiorze, pomimo niełatwej tematyki, saga rodzinna o miłości, miłości trudnej i niespełnionej, miłości pełnej pasji, która potrafi niszczyć, a jednocześnie miłości nie dość silnej by przezwyciężyć inne obsesje. Satysfakcjonująca lektura na kilka wolnych wieczorów. Tym niemniej zdecydowanie nazbyt długa, pod koniec już bardziej nużyła niż wciągała.

Wyjątkowo przyjemna w odbiorze, pomimo niełatwej tematyki, saga rodzinna o miłości, miłości trudnej i niespełnionej, miłości pełnej pasji, która potrafi niszczyć, a jednocześnie miłości nie dość silnej by przezwyciężyć inne obsesje. Satysfakcjonująca lektura na kilka wolnych wieczorów. Tym niemniej zdecydowanie nazbyt długa, pod koniec już bardziej nużyła niż wciągała.

Piekna opowieść o niespełnionej miłości, o złych decyzjach i klątwie. Czyta się szybko a historia wciąga.

Piekna opowieść o niespełnionej miłości, o złych decyzjach i klątwie. Czyta się szybko a historia wciąga.

Piękna i poruszająca. Jedna z najlepszych jakie kiedykolwiek przeczytałam. Różniąca się od zwykłych romansów, których większość zakończeń jest do przewidzenia. Tutaj w końcu coś innego jak niespełniona miłość głównych bohaterów, a zarazem bezgraniczne oddanie, tęsknota i szacunek, których nie jest w stanie pokonać nawet przemijanie.

Piękna i poruszająca. Jedna z najlepszych jakie kiedykolwiek przeczytałam. Różniąca się od zwykłych romansów, których większość zakończeń jest do przewidzenia. Tutaj w końcu coś innego jak niespełniona miłość głównych bohaterów, a zarazem bezgraniczne oddanie, tęsknota i szacunek, których nie jest w stanie pokonać nawet przemijanie.

Kolejne pokolenia i losy Toliwerów, Warwików i Dumontów. Dziwne w tym wszystkim jest to że ich historie lubią się powtarzać .Książka wciąga nie mniej niż jej pierwsza część, dobrze się ją czyta i trudno się z nią rozstać.

Kolejne pokolenia i losy Toliwerów, Warwików i Dumontów. Dziwne w tym wszystkim jest to że ich historie lubią się powtarzać .Książka wciąga nie mniej niż jej pierwsza część, dobrze się ją czyta i trudno się z nią rozstać.

Zachwyca i wkurza.Jednak może się podobać. Ja ją polecam :)

Zachwyca i wkurza.Jednak może się podobać. Ja ją polecam :)