„Radość jest matką smutku. Miłość matką nienawiści.
Na dnie czystej prawdy kulą się najbrudniejsze kłamstwa.
Wszystko zawiera w sobie swoje przeciwieństwo.” (str. 297)

Uwielbiam Majgull Axelson, jest dla mnie najwspanialszą współczesną pisarką. Jej proza porusza najskrytsze struny mojej duszy. Łączy wspaniałą, pełną głębi treść z piękną formą. Obcowanie z prozą Axelson stanowi nie tylko ucztę literacką, ale także, albo przede wszystkim niezwykłe doznania emocjonalne. Niczym antyczna tragedia wywołuje katharsis.

„Dom Augusty” nie jest wyjątkiem. To piękna, pełna bólu historia kilku kobiet,rozgrywająca się na tle małomiasteczkowej społeczności. Na przemian z powieścią czytałam tom opowiadań Alice Munro. Pod względem klimatu, obie książki są bardzo podobne, w pewnym momencie opisywane w utworach prowincjonale miasteczka zlały się w jedną całość, wspólnie tworząc realia smutnej, ponurej, szarej rzeczywistości.

„Dom Augusty” to wspaniała powieść, zapadająca głęboko w pamięć, prawdziwa do bólu, mocna w wymowie, a jednocześnie napisana w tak ujmujący, sugestywny sposób, że jej lektura przypomina baśń. Mroczną, okrutną baśń. Warto zatopić się w lekturze, zwłaszcza teraz jesienią i poddać oczyszczającej terapii.

„Radość jest matką smutku. Miłość matką nienawiści.
Na dnie czystej prawdy kulą się najbrudniejsze kłamstwa.
Wszystko zawiera w sobie swoje przeciwieństwo.” (str. 297)

Uwielbiam Majgull Axelson, jest dla mnie najwspanialszą współczesną pisarką. Jej proza porusza najskrytsze struny mojej duszy. Łączy wspaniałą, pełną głębi treść z piękną formą. Obcowanie z prozą Axelson...