Według mej opinii powieść lepsza od sztandarowego „Wszyscy na Zazibarze”. Być moze dla tego, że autor ograniczył ilość watków . Jak i w przypadku poprzedniej powieści jest to zapis leków, na jakie cierpiała ludzkość w poczatkach lat sześdziesiatych. Autor zakładał, że jeśli jest źle, to w przyszłości może być tylko gorzej. Wykładniczo ekstrapolował negatywne trendy swych czasów. Nie przewidział, że sytyacja nie musi sie wcale nie pogorszyć, a wręcz może polepszyć.
Mimo tych niedociągnięc udało sie autorowi przewidzieć kilka nieznany w jego dobie fenomenów. Choćby z jednej strony przemysłowa produkcja niezbyt zdrowej żywności, a z drugiej obsesja tak zwanejgo „organicznego pożywienia”. Przewidział, także eko-terroryzm, choć mocno przesacował jego zasięg, a przede wszytskim metody. Ostatecznie samo zanieczyszczenei środowiska. Nie przewidział powstania odpowiedzialnych ruchów ekologicznych, państwowych regulacji, ogólnego wzrosty wrażliwość społecznej, a wreszcie wilomilionowych pozwów zbiorowych (przypadek Erin Brokovich).
Te wszystkie niedociągniecia nei niwelują artystycznej strony powieści, która podobnei jak poprzednia, jest bardzo innowacyjna i ciągle potrafi zainteresować współczosnego czytelnika. Zdecydowanie twórczośc Brunnera należy zapisac do klasyki gatunku.
Podobnie jak w „Wszyscy na Zanzibarze” świat kreaowany przez Brunnera jest brutalny. Tak jakby ludzie w swych działaniach przestali kierować się empatią. Jest to dla mnie najbradziej męczący, oraz najmniej przekonujący aspekt powieści.

Według mej opinii powieść lepsza od sztandarowego „Wszyscy na Zazibarze”. Być moze dla tego, że autor ograniczył ilość watków . Jak i w przypadku poprzedniej powieści jest to zapis leków, na jakie cierpiała ludzkość w poczatkach lat sześdziesiatych. Autor zakładał, że jeśli jest źle, to w przyszłości może być tylko gorzej. Wykładniczo ekstrapolował negatywne trendy swych...