Na pewno bardzo mocnym punktem tej powieści jest jej forma: kunsztownie splecione wątki, każdy w narracji pierwszoosobowej - to zabieg wymagający pisarskiej sprawności, żeby wszystkie rozsiane po tekście wskazówki wskoczyły na swoje miejsce, a równocześnie nie zostały podane zbyt prosto. Od strony formalnej to książka zdecydowanie udana.

Jeśli chodzi o treść, mamy dwie warstwy: fantastyczną i obyczajową. Pierwsza jest również udana, choć mnie nie porwał do końca pomysł konstrukcji świata i rządzących nim reguł (czy dobrze zrozumiałam, że nie są one ostatecznie całkowicie wyjaśnione?). Ale to moje osobiste odczucia, po prostu nie do końca mój klimat.

Z warstwą obyczajową mam problem. Najpierw wydała mi się zbyt przerysowana, przesterowana w czerń - wszystko jest złe, brudne, motywacje bohaterów, ich charaktery lub losy, w każdym z wielu wątków coś musi być mocno "nie tak". Nie, żebym poczuła się zgorszona, nic z tych rzeczy, po prostu miałam wrażenie, że rzeczywistość tak nie wygląda. A dokładniej: wygląda tak w wycinkach, a nie globalnie.

Potem uświadomiłam sobie, że to przerysowanie wynika zapewne właśnie z wątku fantastycznego! Że niejako z definicji opowieść o NOŻU musi być taka, bo NÓŻ ją taką tworzy. I tu powieść zarobiła u mnie jednak plus, skoro to świadomy zabieg autorski.

Tak więc sama książka mocno się broni, choć chyba nie wpada w moje osobiste gusta czytelnicze. Podobał mi się Aniołeczek (ale czy jego istota jest w pełni wyjaśniona), Aleksander (do pewnego momentu) i podwójna natura jednego z bohaterów.

Na pewno bardzo mocnym punktem tej powieści jest jej forma: kunsztownie splecione wątki, każdy w narracji pierwszoosobowej - to zabieg wymagający pisarskiej sprawności, żeby wszystkie rozsiane po tekście wskazówki wskoczyły na swoje miejsce, a równocześnie nie zostały podane zbyt prosto. Od strony formalnej to książka zdecydowanie udana.

Jeśli chodzi o treść, mamy dwie...