Przez "Piwnicę pod Baranami" przewijało się wiele uznanych osób - inteligentnych, zjawiskowych, niezwykłych. Zapisali się na kartach tej książki. Album pełen pięknych zdjęć i wspomnień.

Przez "Piwnicę pod Baranami" przewijało się wiele uznanych osób - inteligentnych, zjawiskowych, niezwykłych. Zapisali się na kartach tej książki. Album pełen pięknych zdjęć i wspomnień.

Czarodziejska książka, pełna retro, koronek, przydymiony nastrój - taki magiczny fragment Krakowa. Czytałam powoli, bo wspomnienia i to tak osobiste chciałam przemyśleć powoli. Na kartach spotkałam kilka osób, które znam osobiście - zaskoczyło mnie to, ale i bardzo ucieszyło. Książkę polecam, a gwiazdkę odejmuję za zakończenia, których według mnie autor dał trochę za dużo.

Czarodziejska książka, pełna retro, koronek, przydymiony nastrój - taki magiczny fragment Krakowa. Czytałam powoli, bo wspomnienia i to tak osobiste chciałam przemyśleć powoli. Na kartach spotkałam kilka osób, które znam osobiście - zaskoczyło mnie to, ale i bardzo ucieszyło. Książkę polecam, a gwiazdkę odejmuję za zakończenia, których według mnie autor dał trochę za dużo.

Wspomnienia, anegdoty, rozważania, opowiedziane w gawędziarskim stylu, okraszone poezją i licznymi fotografiami – oto zalety książki Leszka Długosza "Pod Baranami ten szczęsny czas… Sceny i obrazy z «życia piwnicznego»".

Meandrująca struga pamięci

Napisać, że autor wspomina ludzi związanych z Piwnicą pod Baranami oraz prezentuje własne przeżycia z jej wczesnego okresu, to nie napisać nic. Długosz, kojarzony przede wszystkim jako śpiewający poeta i piwniczny kompozytor, to przede wszystkim wspaniały gawędziarz. Aż żal, że książka nie ukazała się w wersji audio, oczywiście w interpretacji autora. Pierwszy raz zdarza mi się, abym wolała ją właśnie w takiej wersji.Autor gawędy może sobie pozwolić na wszystko, szczególnie, że jest poetą. Toteż, czytając, trzeba zaakceptować fakt, że obok relacji głównej pojawia się nagle dłuższy fragment poświęcony jakiejś postaci, okraszony wierszem. Wiemy od początku, że to Długoszowe ”gadanie” nie podlega żadnym utartym schematom, o czym nas autor uczciwie zapewnia:

"Łaskawy Czytelniku, lojalnie przeto Cię uprzedzam, nie licz na marszrutę dobrze zorganizowaną. O moich możliwościach w tym względzie mam trzeźwe zdanie. Struga mojej pamięci, niosąc kolejne obrazy, sceny i scenki, meandruje, nie przejmując się przesadnie chronologią i przejrzystością narracji".

I trzeba przyznać, że Leszek Długosz wcale nas nie kokietuje, odsłaniając ową meandryczną naturę pamięci.

Pani Felicja i popiersie Lenina

W tych wspomnieniach, obok legendarnego Marka Rostworowskiego czy Skrzyni (Piotra Skrzyneckiego),pojawia się np. postać pani Felicji. To szatniarka z Domu Kultury pod Baranami, która będąc gorliwą uczestniczką maryjnych chórów, była jednocześnie skazana na przebywanie latami w pobliżu popiersia Lenina. I zdarzyło się jej nawet ścierać "nieortograficzny trzyliterowy napis" – takie to były czasy.
Kiedy przeczytałam opowieść o Krzysztofie Wierzbiańskim, który "zaniemógł procentowo" po jakimś programie w Piwnicy i jego siostra – piękna Teresa Wierzbiańska pocieszała go, że jeszcze kiedyś jego geniusz zaświeci pełnym blaskiem”, zadumałam się ponownie nad splotami okoliczności. Będąc bowiem niedawno na premierze filmu o Tadeuszu Kosarewiczu, miałam okazję zobaczyć starszego, nobliwego reżysera dokumentu, który dowcipnie opowiadał o okolicznościach jego powstania. Był nim, a jakże, Krzysztof Wierzbiański. Czy jego geniusz w końcu zabłysnął, nie mnie oceniać…
Długosz pozwala także czytelnikom zajrzeć za kulisy sztuki, opowiadając o tym, jak się tworzyło kabaretowe numery. Otóż tworzywo brało się z literatury, ale też z banalnej rzeczywistości (np. Dymnego ”Zbiór bzdur”),z ”form nieudacznych”, do których autor zalicza pamiętniki, ogłoszenia, fragmenty listów, a nawet donosy i zażalenia.
Książka "Pod Baranami ten szczęsny czas… Sceny i obrazy z «życia piwnicznego»" obfituje w liczne zdjęcia, dokumenty, programy, rysunki, które przybliżają ową niepowtarzalną atmosferę Piwnicy. Przyjemnie jest po prostu wziąć ją do ręki i zanurzyć się w tamten nieistniejący świat.

recenzja: http://kulturaonline.pl/leszek,dlugosz,i,jego,szczesny,czas,pod,baranami,recenzja,ksiazki,tytul,artykul,27285.html

Wspomnienia, anegdoty, rozważania, opowiedziane w gawędziarskim stylu, okraszone poezją i licznymi fotografiami – oto zalety książki Leszka Długosza "Pod Baranami ten szczęsny czas… Sceny i obrazy z «życia piwnicznego»".

Meandrująca struga pamięci

Napisać, że autor wspomina ludzi związanych z Piwnicą pod Baranami oraz prezentuje własne przeżycia z jej wczesnego okresu,...

Niestety, byłem tam tylko kilka razy, więc świat ten znam bardziej ze słyszenia, niż z widzenia. My mieliśmy przede wszystkim "Hybrydy", ale też i "Stodołę" i "Medyk", a Kraków - oprócz wspominanego - "Pod Jaszczurami". Leszek DŁUGOSZ to filar "Piwnicy pod Baranami", ponadto jeden z pierwszych twórców "piosenki autorskiej", której przedstawicielami w Warszawie byli Wojciech Młynarski i Jonasz Kofta. Przez "Piwnicę " przewinęło się wielu wspaniałych ludzi, a próbkę znajomych nazwisk mamy w archiwalnej notce z 1973 roku, którą dla Państwa skrzętnie przepisuję: /str. 31/

"Kabaret "Piwnica pod baranami" ma 17 lat. Powstał w r. 1956. Aktualny skład zespołu "Piwnicy pod baranami" to: /?/ muzyków /skrzypce, gitary, fortepian, perkusja/.
Trzech kompozytorów zawodowych: Zygmunt Konieczny, Stanisław Radwan i Andrzej Zarycki.
Dwóch poetów, pisarzy, aktorów: Wiesław Dymny i Leszek Długosz, który jest także kompozytorem i śpiewakiem.
- Podkreślamy iż każdy z uczestników kabaretu, jeżeli tylko potrafi może być śpiewakiem, kompozytorem, poetą.
Śpiewaczki piwnicy: Ola Maurer i Irena Wiśniewska /obie z zawodu romanistki/ i Ewa Demarczyk, wielka polska pieśniarka.
- Śpiewaczki i piosenkarze występują niekiedy jako aktorzy kabaretowi, a zaś aktorzy jako piosenkarze.
Aktorzy: "Bułeczka" /J. Kopczewski/ - zawodowy aktor i plastyk. Także tańczy, specjalność jego to tańce Hiszpańskie i chińskie.
Andrzej Warchał, z zawodu plastyk, autor satyrycznych tekstów, które sam wykonuje.
Maria Radwan, aktorka charakterystyczna, także śpiewa.
Jerzy Wysocki, student ASP, muzyk, aktor, kompozytor.
Krystyna Zachwatowicz, znana scenografka polska i europejska, aktorka liryczna, piosenkarka charakterystyczna.
Mieczysław Święcicki, piosenkarz, czasami aktor i tancerz.
Grażyna Karaś, tancerka z Opery
Krzysztof Litwin, grafik /żona, dziecko/ pantomimika.
Marek Pacuła, polonista, pracuje w radio, pisze teksty i nam je mówi.
Mirosław Obłoński, historyk sztuki, pracuje, śpiewa. Tańczy i opowiada.
Piotr Skrzynecki, aranżer spektakli, historyk sztuki.
..........a także Bogusław Słota od światła, Barbara Hrynkiewicz-Długosz od organizowania, Stanisławowie: Wertz i Miękina od dżwięku i inni.....
- Programy co dwa lata, teksty i piosenki przeważnie własne, a także wiele fragmentów pamiętników, starych gazet, opisy z odległych lat, fragmenty starych sztuk, itd, itp.
- Zasada wyboru; łączenie tekstów z rozmaitych epok, stylów, począwszy od XI w. do współczesności.
- Deklaracja: najbardziej bawią nas teksty z pogranicza literatury, które można nazwać grafomaństwem stylowym.
Dekoracje improwizowane, w zależności od posiadanych rekwizytów i materjałów
- Spektakl nigdy nie ma ustalonej struktury; poszczególne jego elementy można przestawiać dowolnie, mimo iż poetyka poszczególnych premier jest założona "Z góry":
Dramaturgia wieczorów kabaretowych jest improwizowana z publicznością.
Dyscyplina nie obowiązuje !!!!!!!!!!!
- Jedynie naznaczony jest początek piwnicznych spektakli, zazwyczaj Jest to godz.23 w soboty czasem tez niedziele.
Każdy uczestnik wieczoru musi być współtwórcą spektaklu.
Ponadto ktokolwiek chce może wystąpić w Piwnicy na własną odpowiedzialność.
- Cel naszej działalności; nieskrępowana żadnymi konwencjami 'artystyczna" rozmowa między sobą, a także aktorami a publicznościa.
Każda próba jest dozwolona.
Każda propozycja jest do przyjęcia.
NAJWAŻNIEJSZA SPRAWA SĄ LUDZIE, PRZYJACIELE, PUBLICZNOŚĆ,
................i ludzie, ludzie."
/pisownia oryginalna/

To wyjaśnienie dla "władz" charakteru prowadzonej działalności opracował sam Skrzynecki, a nas wprowadza w ten niepowtarzalny nastrój jaki stworzyli twórcy "Piwnicy.." .
Piękna sentymentalna podróż do elit intelektualnych Krakowa sprzed pół wieku, a sam indeks osób świadczy o bogactwie wspomnień autora.

Niestety, byłem tam tylko kilka razy, więc świat ten znam bardziej ze słyszenia, niż z widzenia. My mieliśmy przede wszystkim "Hybrydy", ale też i "Stodołę" i "Medyk", a Kraków - oprócz wspominanego - "Pod Jaszczurami". Leszek DŁUGOSZ to filar "Piwnicy pod Baranami", ponadto jeden z pierwszych twórców "piosenki autorskiej",...