,,Anaruk, chłopiec z Grenlandii” był moją lekturą w drugiej klasie podstawówki. Już wtedy uwielbiałam czytać, nie było dla mnie dnia bez książki i spokojnie mogłam zrezygnować z telewizji czy zabawy lalkami(choć też to lubiłam) na rzecz czytania. Jednak książka Centkiewicza nudziła mnie do tego stopnia, że nie byłam w stanie sama jej przeczytać, musiała czytać mi ją na głos mama. Obecnie moja siostra omawia tą lekturę, więc postanowiłam do niej wrócić, jako że jest króciutka i można ją przeczytać na raz, żeby zobaczyć, czy zainteresuje mnie bardziej niż w dzieciństwie.

Moim zdaniem, ,,Anaruk” nie powinien być lekturą szkolną. Nie jest to powieść przygodowa, która mogłaby zainteresować uczniów i skłonić ich do czytania, przypomina bardziej reportaż, a informacje o życiu Eskimosów mogłyby spokojnie znaleźć się w podręczniku. Z doświadczenia wiem, że lepiej przyswaja się informacje, gdy są one połączone z jakąś barwną, porywającą fabułą. Natomiast w ,,Anaruku” fabuły praktycznie nie ma, są tylko opisy życia Inkuitów. Doceniam wiedzę autora na temat tej społeczności, brak uprzedzeń wobec niej i jego wiedzę, ale myślę, że przedstawił ją w sposób kompletnie nieprzystępny dla współczesnych dzieci. Taka książka mogła robić furorę i przemawiać do wyobraźni w czasach, kiedy nie było telewizji czy Internetu i tego typu lektury były jedynym źródłem wiedzy o reszcie świata. Jednak dzisiaj możemy pooglądać zdjęcia z całego świata, obejrzeć program dokumentalny i tego typu książki nie są już potrzebne, żeby poznać świat. Do tego książka zawiera dokładne, wręcz naturalistyczne opisy zabitych zwierząt, co może odstraszyć dzieci. Autor szanuje Eskimosów, ale moim zdaniem powinien więcej czasu poświęcić na wyjaśnienia, dlaczego Anaruk myje się raz w roku i je surowe mięso. Dla dziewięciolatków takie zachowania mogą być niezrozumiałe i sprawić, że podejdą lekceważąco do książki.

Nie wystawiam zbyt niskiej oceny, bo szanuję to, że autor zdecydował się na życie wśród Eskimosów i postanowił je opisać(w czasach, kiedy w inny sposób nie można było zdobyć wiedzy na ten temat). Podobała mi się też historia o niedźwiadku wychowanym wśród ludzi i nawet fragment, gdy ojciec uznaje Anaruka za myśliwego. Jednak uważam, że czasy tej książki już przeminęło i obecnie nie ma w niej nic, co wzbudziłoby ciekawość dzieci(zobaczymy, jak spodoba się mojej siostrze). Nie polecam ani nie odradzam, bo to w końcu lektura i trzeba ją znać. Jednak myślę, że jeśli będę miała dzieci i nie będą one zmuszone do przeczytania książki Centkiewicza, raczej nie podsunę im ,,Anaruka”.

,,Anaruk, chłopiec z Grenlandii” był moją lekturą w drugiej klasie podstawówki. Już wtedy uwielbiałam czytać, nie było dla mnie dnia bez książki i spokojnie mogłam zrezygnować z telewizji czy zabawy lalkami(choć też to lubiłam) na rzecz czytania. Jednak książka Centkiewicza nudziła mnie do tego stopnia, że nie byłam w stanie sama jej przeczytać, musiała czytać mi ją na głos...