Juli Zeh to pisarka tak błyskotliwa i tak piekielnie inteligentna, że ja - zwykła szara myszka czytelnicza - miałam spore problemy ze zrozumieniem wszystkich płaszczyzn tej niesamowitej książki. Naukowy spór pomiędzy dwoma przyjaciółmi - fizykami, dotyczący teorii światów równoległych, ma swoje tak dramatyczne konsekwencje, że ciarki przechodzą po plecach... Warto jednak podążyć we wszystkie zakamarki tej książki (psychologiczne, filozoficzno-naukowe, metafizyczne, kryminalne), bo jest naprawdę napisana po mistrzowsku.

Sebastian, ten bardziej "zwyczajny" z obu przyjaciół, napisał popularnonaukowy artykuł do "Spiegla", w którym dowodził m.in., że "na gruncie fizyki klasycznej trudno wyjaśnić, dlaczego wszechświat z potworną wręcz dokładnością dostosowany jest do potrzeb życia biologicznego (...)Istnienie Ziemi jest równie nieprawdopodobne jak próba trafienia dziewięć razy z rzędu szóstki w totolotku (...)ludzkość mogłaby uchodzić za nieistniejącą. Myśl, że istnienie jest nieprawdopodobne, sparaliżowałoby ludzi i w tym tkwi przyczyna ich gwałtownej tęsknoty do Stwórcy. (..) Jedyne logiczne, nieteologiczne wyjaśnienie ludzkiego istnienia polega na tym, żeby wyobrazić sobie przestrzeń (a tym samym czas) jako przeogromną stertę światów, która z każdą chwilą powiększa się o nowe warstwy. (...) Wszystko, co jest możliwe, wydarza się". Zdaniem diabolicznego, pięknego, wyniosłego Oskara, drugiego z przyjaciół, Sebastian popada w metafizyczny bełkot i sprzeniewierza się wszystkiemu, co w nauce, a zwłaszcza w ich przyjaźni, jest najważniejsze. Plan, który powstaje w jego głowie zaburzy harmonię istniejącego świata, zburzy relacje między bohaterami powieści, zmieni dramatycznie ich życie.

"Ciemna materia" prowokuje do myślenia nie tylko o tym, co za chwilę się wydarzy, chociaż można w końcu poddać się tylko samej akcji, z wątkiem kryminalnym i świetnymi postaciami inspektorów policji na czele. Zatrzymać się jednak warto, choćby na chwilę poczuć się studentem Sebastiana, który w swoim wykładzie dowodzi, że "Życie składa się z czekania, czekanie zwie się życiem.(...)Czekanie składa się z niezliczonych warstw. Ogólnie rzecz biorąc, czekają państwo na uzyskanie licencjatu, ukończenie studiów, znalezienie pracy. Na lepszą pogodę, szczęśliwe czasy i wielką miłość. Wszyscy, czy tego chcemy, czy nie, oczekujemy śmierci. Czas oczekiwania w trakcie poszczególnych etapów spędzamy, oddając się najrozmaitszym zajęciom. Życie składa się z czekania, czekanie zwie się życiem".

Równowaga psychiczna Sebastiana zostaje zburzona, gdy dostaje wiadomość o porwaniu syna. Czeka na kolejną wiadomość w sprawie porwania, a o jego czekaniu czytamy, że "jest to takie czekanie, które zajmuje człowieka bez reszty i nie pozwala oderwać od niego myśli - ani oglądać telewizji, ani czytać książki. Nie pozwala na spożycie posiłku ani też na pójście do toalety. Takie czekanie oznacza ochronę mózgu przed udarem, a ciała przed samobójstwem. Jest to czekanie człowieka upadającego." Juli Zeh doskonale oddała ten stan zawieszenia, ochronę człowieka przed obłędem, kiedy czas trwa i trwa w nieskończoność, a każda decyzja człowieka wydaje się zła.

Juli Zeh to pisarka tak błyskotliwa i tak piekielnie inteligentna, że ja - zwykła szara myszka czytelnicza - miałam spore problemy ze zrozumieniem wszystkich płaszczyzn tej niesamowitej książki. Naukowy spór pomiędzy dwoma przyjaciółmi - fizykami, dotyczący teorii światów równoległych, ma swoje tak dramatyczne konsekwencje, że ciarki przechodzą po plecach... Warto jednak...