Ma coś w sobie literatura reportażu wychodząca spod niemieckich piór. Żadną z czytanych dotychczas pozycji tego gatunku, napisaną przez zachodnich sąsiadów nie byłem zawiedziony. Nie jestem również tą.

Niemiecka szkoła reportażu ma w sobie specyficzną cechę. Jest przede wszystkim skupiona na ludziach, czyli najciekawszym elemencie opowieści tego gatunku. Traktuje wszelkie dane, statystyki, historyczne fakty, objaśnienia itp. jako tło dla ludzkich historii. Czytelnikowi pomaga produkować wnioski i wprowadza w czytelniku jakiś błogi porządek myśli. Ach ci Niemcy i ich talent do ładu (w przypadku tej książki również talent do układu). :-) To też często literatura zaangażowana w tym sensie, że jej autorzy często nie ukrywają swojego stosunku do tematów, które opisują. Nie ma tu motywacji do znajdywania środka, raczej skupienie wokół ścisłego tematu. Brinkbaumer pisze często ze współczuciem dla Afrykanów zmuszonych do migracji i imigracji, otwarcie krytykuje europejską politykę azylową i układ z Schengen, stawiający przed przybyszami z Czarnego Lądu same niemożliwości. Robi to, owszem, ale w sposób tak nienachalny, że trudno poczuć się agitowanym czy zmanipulowanym. Krytyka Brinkbaumer'a surowej polityki imigracyjnej Europy wobec nie-europejczyków, nie zmieniła choćby mojego prywatnego poglądu co do jej zasadności, a zaznaczam że bardzo daleko mi do sympatii dla narodowców.

Afrykańska odyseja zabiera czytelnika w kilka podróży: szlakiem uchodźców i ich obozów, szlakiem przemytników ludzi, szlakiem tej mniejszości, której się udało jak i większości deportowanych lub tych, którzy mimo prób nigdy nie postawili nogi w Europie. Jest tu też podróż samego Brinkbaumer'a i jego fotografa, jak i ich przewodnika Johna - wszystko przeplatane monologami bohaterów tej opowieści, które moim zdaniem stanowią największy atut tej pozycji. Podana świetnym i sprawnym językiem, doskonale ułożona i "zbilansowana" - posiadająca znakomite proporcje - książka o emigracyjnej woli i ludzkiej nadziei, pisana przez Europejczyka z afrykańskiego punktu widzenia.

Ma coś w sobie literatura reportażu wychodząca spod niemieckich piór. Żadną z czytanych dotychczas pozycji tego gatunku, napisaną przez zachodnich sąsiadów nie byłem zawiedziony. Nie jestem również tą.

Niemiecka szkoła reportażu ma w sobie specyficzną cechę. Jest przede wszystkim skupiona na ludziach, czyli najciekawszym elemencie opowieści tego gatunku. Traktuje wszelkie...