Pierwsza przeczytana książka brytyjskiego mediewisty o chorwackim nazwisku. I sam tytuł streszcza jej temat oraz postawioną tezę. Mimo to, z pewnymi zastrzeżeniami, bardziej formalnymi niż merytorycznymi, czyta się znakomicie.
Jak przystało na historyka a nie publicystę autor bardzo dobrze przybliża sytuację polityczną (ale już niestety nie społeczna ani ekonomiczną) poprzedzającą pierwszą wyprawę krzyżową. I to zarówno od strony papiestwa, rzekomego inicjatora ekspedycji, jak i cesarstwa bizantyjskiego, a po części i świata muzułmańskiego na Bliskim Wschodzie. Pokazuje przykładowo, że tak naprawdę nie wiadomo kiedy dokładnie poszczególne miasta w Azji Mniejszej przeszły w ręce Turków seldżuckich oraz iż cesarz Aleksy Komnen z częścią saraceńskich emirów współpracował, nie tylko przeciwko innym, ale także m.in. przeciwko … Normanom z południa Włoch, którzy podejmowali próby zbrojnego dotarcia do Konstantynopola i zdobycia tego miasta. Z kolei Urban II propagandą krucjatową usunął w cień swojego konkurenta (anty)papieża Klemensa III, popieranego m.in. przez cesarza niemieckiego.
Znakomicie opisuje dyplomację bizantyjską (aż trudno uwierzyć, że Aleksy Komnen przed zdobyciem tronu był wodzem, a nie np. ambasadorem czy cywilnym dostojnikiem cesarskim) oraz organizację logistyczną wyprawy. Podkreśla, że pomoc udzielana krzyżowcom była z drugiej strony równoważona przysięgą zwrotu Konstantynopolowi utraconych w Azji terytoriów, a szczególnie Nikei (tej od credo nicejsko-konstantynopolitanskiego, obecnie miasto nosi nazwę Iznik),Antiochii oraz rzecz jasna Jerozolimy. Wreszcie pokazuje jak i kiedy oraz dlaczego europejscy (generalnie francusko-normańscy) wielmoże postanowili zamiast tego budować własne państwa na tym terenie.
Także obraz militarnych sukcesów krzyżowców jest daleki od romantycznych wizji hagiograficznych. Od zdobycia Edessy mieli oni więcej szczęścia niż rozumu, a wewnętrzne skłócenie grało przeciwko nim. Potwierdza ponury obraz rzezi mieszkańców Jerozolimy po jej zdobyciu przez miłujących pokój „Franków”, jak zgodnie nazywali ich bizantyjscy i arabscy historycy.
Wreszcie autor wyjaśnia przyczyny czarnej legendy Aleksego Komnena, niezgodnej z rzeczywistością oraz faktami i źródłami historycznymi. Nie popada przy tym w hagiografię, prezentowaną przez jego córkę, Annę Komnenę, autorkę „Aleksjady”. Czytelnikowi nietrudno zauważyć, że metoda prowadzenia przez niego wojen (organizacja, logistyka, sojusze, dyplomacja, korupcja, szafowanie stanowiskami) była w istocie bliższa saraceńsko-arabskiej, niż „romantyczno-rycerskiej" zachodnioeuropejskiej (rozpoznanie wszystkiego bojem).
Już tysiąc lat temu siła ówczesnych słabiutkich mediów (pojedyncze egzemplarze kronik, ale za to mnóstwo kazań i szeptanych wiadomości) była na tyle duża, by zafałszować prawdziwe fakty historyczne.
Książka ma tez minusy. Należą do nich jednakże … braki. Pierwszy to pominiecie informacji natury społeczno-ekonomicznej, pokazującej m.in. dlaczego idea krucjaty uzyskała taki odzew w niemal wszystkich warstwach społeczeństwa europejskiego, czemu Bizancjum nie potrafiło utrzymać swojego terytorium, a siły muzułmańskie – wręcz przeciwnie, jak się odbywało finansowanie ekspedycji etc.
Drugi, to brak edytorski. Taka praca aż się prosi o szereg map, pokazujących nie tylko zmieniająca się sytuację na Bliskim Wschodzie i w Azji Mniejszej ale i np. trasy, jakimi dotarli do Konstantynopola poszczególni uczestnicy krucjaty, jej przebieg jak i działania Boemunda i Normanów z południa Włoch. Mało prawdopodobne, by pominięto je tylko w wersji elektronicznej.
To nie powinno jednakże zrażać do lektury.

Pierwsza przeczytana książka brytyjskiego mediewisty o chorwackim nazwisku. I sam tytuł streszcza jej temat oraz postawioną tezę. Mimo to, z pewnymi zastrzeżeniami, bardziej formalnymi niż merytorycznymi, czyta się znakomicie.
Jak przystało na historyka a nie publicystę autor bardzo dobrze przybliża sytuację polityczną (ale już niestety nie społeczna ani ekonomiczną)...

Autor w dość jasny sposób przedstawia swój punkt widzenia. Bizancjum poprosiło o pomoc, gdyż bez niej runęło by już wtedy. Sojusz Starego i Nowego Rzymu w walce jako akcie wiary. Dla Urbana - to szansa na zjednoczenie Kościoła. Bez wizji zdobycia Jerozolimy w ogóle nie byłoby I krucjaty i nie byłoby ocalenia Konstantynopola. Ciekawa rola relikwii Krzyża Świętego - użytych przez papieża prawdopodobnie we współdziałaniu z cesarzem Aleksym. Brak jasnego dowództwa - celowy ? Co prawda papież wyznaczył swego legata Ademara, biskupa Le Puy, ale na terenie Bizancjum dowództwo miał przejąć cesarz bizantyjski. O czym jednak nie mówiono wprost - dla rycerstwa i ludu Bizancjum niewiele znaczyło w porównaniu z Jerozolimą. Wymarsz I krucjaty - 15 sierpnia. Samo Bizancjum też wykonało pewne gesty w stronę Kościoła łacińskiego. Rzecz jasna nikt nie był w stanie kontrolować całego ruchu. Krucjata ludowa Piotra Pustelnika z ziem Henryka IV - jakby konkurencyjna. Celem krzyżowców - Jerozolima, ale czy była ona też celem Aleksego ? Krzyżowcy odzyskali 200 miast i twierdz. Cesarz jednak po odzyskaniu znacznej części Anatolii zawarł ugodę z Turkami. Niektóre określenia nie wydają mi się właściwe. Wydaje mi się też, że autor momentami traci polot albo też jest tendencyjny. Tym niemniej jest to bardzo ciekawa książka.

Autor w dość jasny sposób przedstawia swój punkt widzenia. Bizancjum poprosiło o pomoc, gdyż bez niej runęło by już wtedy. Sojusz Starego i Nowego Rzymu w walce jako akcie wiary. Dla Urbana - to szansa na zjednoczenie Kościoła. Bez wizji zdobycia Jerozolimy w ogóle nie byłoby I krucjaty i nie byłoby ocalenia Konstantynopola. Ciekawa rola relikwii Krzyża Świętego - użytych...

W książce występują błędy - nie wiem do której kategorii się zaliczają - fabularne?
Autor - bądź błąd w druku który kilkukrotnie powtarza się dla tych samych wydarzeń - miesza daty, kilka pierwszych razy pisząc o oblężeniu Antiochii w 1097 roku, następnie kilka razy o 1098 roku. Potem pisze sprzeczną do swoich poprzednich słów kolejność wysyłania poselstw spod Antiochii - wcześniejsza część książki mówi, że najpierw wyjechał Hugon z Vermandois, a jako drugi Stefan z Blois. Kilkanaście stron dalej odwraca tę kolejność.

W książce występują błędy - nie wiem do której kategorii się zaliczają - fabularne?
Autor - bądź błąd w druku który kilkukrotnie powtarza się dla tych samych wydarzeń - miesza daty, kilka pierwszych razy pisząc o oblężeniu Antiochii w 1097 roku, następnie kilka razy o 1098 roku. Potem pisze sprzeczną do swoich poprzednich słów kolejność wysyłania poselstw spod Antiochii -...

Dobrze napisana i prostym językiem książkao pierwszej wyprawie krzyżowej do Jerozolimy. Przez ponad połowę książki autor przedstawił między innymi sytuację w rejonie bliskiego wschodu jak i Bizancjum. Dużo jest również o pomysłodawcy krucjaty czyli papieżu Urbanie II i o ówczesnym cesarzu bizantyjskim Aleksym Komnenem.Druga cześć książki to już sam opis wyprawy i dość sporo informacji o ważnych postaciach które uczestniczyły czyli Rajmundzie z Tuluzy, Boemund z Tarentu, Gotfryd z Bouillon. Myślę, że to książka odpowiednia dla osób które są na bakier jeśli chodzi krucjaty i cały ten temat.

Dobrze napisana i prostym językiem książkao pierwszej wyprawie krzyżowej do Jerozolimy. Przez ponad połowę książki autor przedstawił między innymi sytuację w rejonie bliskiego wschodu jak i Bizancjum. Dużo jest również o pomysłodawcy krucjaty czyli papieżu Urbanie II i o ówczesnym cesarzu bizantyjskim Aleksym Komnenem.Druga cześć książki to już sam opis wyprawy i dość sporo...

Książka zaczynała się bardzo powoli, może trochę nudno, z czasem jednak rozkręciła się odkąd autor zaczął opisywać właściwą wyprawę krzyżową. Miałem wrażenie, że głównym bohaterem nie był wcale cesarz Aleksy ale Boemund i muszę przyznać, że dzięki tej książce poczułem do niego dużą sympatię.
Książkę czyta się bardzo szybko!

Książka zaczynała się bardzo powoli, może trochę nudno, z czasem jednak rozkręciła się odkąd autor zaczął opisywać właściwą wyprawę krzyżową. Miałem wrażenie, że głównym bohaterem nie był wcale cesarz Aleksy ale Boemund i muszę przyznać, że dzięki tej książce poczułem do niego dużą sympatię.
Książkę czyta się bardzo szybko!

Książka bardzo dobra, przedstawia znane fakty na temat pierwszej krucjaty, ale z perspektywy bizantyjskiej. To cesarz Aleksy I Komnen jest tutaj przedstawiony, jako główny pomysłodawca tego zrywu zachodniego rycerstwa. Nie ma żadnej rewolucji, a jednak nieco zmienia postrzeganie tej znanej historii.
Więcej:
https://naksiazkowymszlaku.blogspot.com/2018/09/peter-frankopan-pierwsza-krucjata.html

Książka bardzo dobra, przedstawia znane fakty na temat pierwszej krucjaty, ale z perspektywy bizantyjskiej. To cesarz Aleksy I Komnen jest tutaj przedstawiony, jako główny pomysłodawca tego zrywu zachodniego rycerstwa. Nie ma żadnej rewolucji, a jednak nieco zmienia postrzeganie tej znanej...

Wydawać by się mogło, że pierwsza krucjata to temat, o którym ciężko będzie napisać cokolwiek nowego. Historia jednak pokazuje, że zawsze można przedstawić jakieś wydarzenie z innej perspektywy. I tak jest również w przypadku książki Petera Frankopana. Tym razem brytyjski historyk postanowił prześledzić losy pierwszej krucjaty z bizantyjskiej perspektywy. Dla Frankopana "spiritus movens" całej krucjaty był cesarz bizantyjski Aleksy I Komnen i on też praktycznie jest głównym bohaterem książki. Autor koncentruje się głownie na sytuacji i polityce Bizancjum w czasach przed pierwszą krucjatą, sama wyprawa jest tutaj potraktowana trochę po macoszemu i autor raczej nie koncentruje się na działaniach militarnych, a raczej stara się pokazywać stosunki między dowódcami wyprawy a cesarzem Aleksym. Autor korzystał raczej ze źródeł wschodnich i widać, że starał się pokazywać władcę Bizancjum w pozytywnym świetle i odczarować czarną legendę Aleksego, którego źródła zachodnioeuropejskie przedstawiały jako zdrajcę sprawy krucjatowej. Można się nie zgadzać z poglądami Frankopana, aczkolwiek sama idea książki i sposób przedstawienia pierwszej krucjaty jest jak najbardziej godny pochwalenia. Z pewnością jest to świeże spojrzenie na sprawę i myślę, że książka jest jak najbardziej godna polecenia.

Wydawać by się mogło, że pierwsza krucjata to temat, o którym ciężko będzie napisać cokolwiek nowego. Historia jednak pokazuje, że zawsze można przedstawić jakieś wydarzenie z innej perspektywy. I tak jest również w przypadku książki Petera Frankopana. Tym razem brytyjski historyk postanowił prześledzić losy pierwszej krucjaty z bizantyjskiej perspektywy. Dla Frankopana...

Każda praca pozwalająca uświadomić czytelnikom dziwnie wyparte i zapomniane dzieje Bizancjum, warta jest odnotowania. Wschodnia część Cesarstwa Rzymskiego przetrwała wszak do 1453 r. a mniej o niej wiadomo niż o tysiąc lat wcześniej zadeptanym przez barbarzyńców Zachodzie. Książka Petera Frankopana pozwala zrozumieć prawdziwe powody i okoliczności wyruszenia rycerstwa zachodu do Jerozolimy. Świetna lektura i nieocenione źródło wiedzy o ludziach i czasach.

Każda praca pozwalająca uświadomić czytelnikom dziwnie wyparte i zapomniane dzieje Bizancjum, warta jest odnotowania. Wschodnia część Cesarstwa Rzymskiego przetrwała wszak do 1453 r. a mniej o niej wiadomo niż o tysiąc lat wcześniej zadeptanym przez barbarzyńców Zachodzie. Książka Petera Frankopana pozwala zrozumieć prawdziwe powody i okoliczności wyruszenia rycerstwa...

Historia krucjaty z perspektywy Bizancjum. Autor mocno skupia się na prośbie cesarza Aleksego o pomoc Zachodu, kulisach tej decyzji oraz wydarzeniach, które ją poprzedziły. Sama pierwsza krucjata jest już opisana dość skrótowo. Dla zainteresowanych tematem jak najbardziej.

Historia krucjaty z perspektywy Bizancjum. Autor mocno skupia się na prośbie cesarza Aleksego o pomoc Zachodu, kulisach tej decyzji oraz wydarzeniach, które ją poprzedziły. Sama pierwsza krucjata jest już opisana dość skrótowo. Dla zainteresowanych tematem jak najbardziej.

Całkiem niezła pozycja pokazująca Pierwszą Krucjatę z innej perspektywy, i uświadamiająca nam iż nie tylko papież Urban II ale także władca Konstantynopola był inspiratorem krucjaty. Dostajemy obraz widziany z jego perspektywy, wzywa on rycerstwo europy na pomoc i tak naprawdę nie chodzi tu o Jerozolimę ale o odzyskanie ziem straconych na rzecz Turków. Książka dość dobrze napisana jednak bardziej jest to pozycja wyjściowa do dalszego zagłębienia się w temat gdyż na 350 stron około 70 stanowią przypisy, bibliografia itp. Autor lansuje też teorie mającą doprowadzić do wybielenia władcy Konstantynopola i ukazanie, że nie zdradził on krzyżowców tak jak twierdzi to wielu piszących w średniowieczu kronikarzy. Jak wiemy prawda leży pośrodku i po tylu stuleciach jak było naprawdę nie da się już dociec :) Książka dla fanów krucjat ale dla takich którzy są gotowi poświęcić masę czasu na myszkowanie w źródłach pobocznych, ja tam pomyszkowałem :)

Całkiem niezła pozycja pokazująca Pierwszą Krucjatę z innej perspektywy, i uświadamiająca nam iż nie tylko papież Urban II ale także władca Konstantynopola był inspiratorem krucjaty. Dostajemy obraz widziany z jego perspektywy, wzywa on rycerstwo europy na pomoc i tak naprawdę nie chodzi tu o Jerozolimę ale o odzyskanie ziem straconych na rzecz Turków. Książka dość dobrze...