Jest taka piosenka o czterech zielonych słoniach - Cztery słonie, zielone słonie - Każdy kokardkę ma na ogonie… - Niestety nie wszystkim dzieciom towarzyszy ten radosny refren. Była kiedyś mała dziewczynka, która w poduszkę w różowe słonie wylewała swoje łzy… I nie kolor słoni ma tutaj znaczenie, po prostu czasami bywa tak, że życie z kolorowego zamienia się w szarobiałe.

Tak jest w książce pani Joanny M. Chmielewskiej. Pisarka zdobyła już serca młodszych czytelników powieściami „Historia srebrnego talizmanu”, „Neska i srebrny talizman”, a także serią wierszy „Zaczarowane rymowanki”. Teraz przyszedł czas na starszego odbiorcę, do którego adresowana jest "Poduszka w różowe słonie".

Co zawiera ta tajemniczo nazwana przesyłka…? Odpakowując ją –otwierając książkę, poznamy losy trzydziestoletniej singielki Hanki, która nie jest zdolna do żadnych bliższych relacji z drugim człowiekiem. Kiedy niespodziewanie zostaje opiekunką małej dziewczynki jej problemy emocjonalne jeszcze się nasilają. Kobieta nie potrafi okazać dziecku należytej czułości. Tak samo zachowuje się w stosunku do mężczyzn, których prowokuje, by następnie od nich uciec… Z punktu widzenia znajomych, rodziny - Hanka wiedzie zupełnie normalne życie. Ma dobrą pracę, własne mieszkanie, samochód, chodzi do kina, kawiarni, jednak w głębi coś nie daje jej spokoju, sprawia, że staje się wybuchowa, nerwowa, nieprzewidywalna. Czy jej problemy znikną kiedy pozna Łukasza, czy może jeszcze bardziej się nasilą? Czy uda się Hance pokonać traumatyczne przeżycia z dzieciństwa i stworzyć pięcioletniemu dziecku prawdziwy dom? Aby cokolwiek się zmieniło, Hanka musi najpierw przezwyciężyć własne koszmary…

Autorka powieści stworzyła niezwykle wymowny obraz dziecka borykającego się ze stratą matki, obraz okresu żałoby, a także wizerunek kobiety dojrzałej, a tak naprawdę pozostającej małą dziewczynką. Psychologiczne wykształcenie z pewnością pomogło w zbudowaniu relacji dorosły (z problemami) – dziecko (tęskniące do matki). Widać, że poruszane w książce tematy są przedstawione bardzo sugestywnie, z wyczuciem słowa.

Powieść pani Chmielewskiej przemawia do mnie ciekawym stylem pisarskim, czerpaniem z tego co kuszące, aromatyczne, z tego, co skłania do refleksji, zadziwia, bulwersuje, ale i przyciąga. Autorka równie dobrze radzi sobie z opisami spraw trudnych i smutnych, jak i tych przyjemnych, opiewających radością. Są fragmenty, które urzekają, ażby się chciało, żeby trwały i trwały. Są i te mniej interesujące –te przeskakuje się szybko, by na nowo zanurzyć się w pełni zajmującej lekturze.

Polecam czytać przy filiżance gorącej czekolady, bądź kawy i słodkiego co nieco, a dlaczego, tego dowiecie się już w trakcie lektury ;-)

Jest taka piosenka o czterech zielonych słoniach - Cztery słonie, zielone słonie - Każdy kokardkę ma na ogonie… - Niestety nie wszystkim dzieciom towarzyszy ten radosny refren. Była kiedyś mała dziewczynka, która w poduszkę w różowe słonie wylewała swoje łzy… I nie kolor słoni ma tutaj znaczenie, po prostu czasami bywa tak, że życie z kolorowego zamienia się w...