Gdyby za najwyższą wartość w literaturze uznać stymulację intelektualną, to musiałbym dać "Nieśmiertelności" najwyższą ocenę: powieść ta zawiera i wcale niezły wątek obyczajowy, i znakomity, wielotorowy wywód na temat absurdalnego pędu do nieśmiertelności, zakorzenionego w ludzkiej świadomości od niepamiętnych czasów, a nawet postmodernistyczną narrację, która nieustannie łamie czwartą ścianę i pozwala światu rzeczywistemu i światu fikcji przenikać się w interesujący sposób, jakiego jeszcze nigdy w literaturze nie widziałem. Niemniej jest to raczej typowa powieść Kundery, co oznacza, że zacząłem tracić zainteresowanie, gdy tylko w centrum uwagi znalazły się romanse, miłość, miłość fizyczna i kobiety, czyli w okolicach rozdziału "Tarcza"; pod koniec miałem wątpliwą przyjemność zakosztować takich chociażby fragmentów: "Zarumieniła się. To piękne, gdy kobieta się rumieni: jej ciało już wówczas do niej nie należy; nie panuje nad nim; jest zdana na jego łaskę. Ach, nie ma nic piękniejszego niż widok kobiety zgwałconej przez własne ciało!" Nie trzeba mi tłumaczyć, że Kundera nie pisał tego na poważnie - bo jego poglądy na powyższą tematykę nie trafiają do mnie ani całkiem na serio, ani żartem. Niemniej, niezależnie od tego, czy się dzieli poglądy Kundery w całości, czy tylko częściowo, "Nieśmiertelność" jest warta uwagi; nie będę się dziwił nikomu, kto uzna ją za powieść genialną.

Gdyby za najwyższą wartość w literaturze uznać stymulację intelektualną, to musiałbym dać "Nieśmiertelności" najwyższą ocenę: powieść ta zawiera i wcale niezły wątek obyczajowy, i znakomity, wielotorowy wywód na temat absurdalnego pędu do nieśmiertelności, zakorzenionego w ludzkiej świadomości od niepamiętnych czasów, a nawet postmodernistyczną narrację, która nieustannie...