Typowa, a może i nietypowa saga rodzinna, ewidentnie skupiająca się na wątku rodziny i domu. Jak dla mnie za chaotyczna. Książka podzielona na trzy części, z których każda ma jednoznacznie podkreślić wagę rodzinnych więzów, jakie dla opisywanej rodziny Whitshanków były niezwykle cenne i przekazywane od pokoleń. Myślę, że książka ta skłoni również do głębszej refleksji. Oprócz istotnego wątku mamy tutaj jeszcze inny ważny trop poboczny – wzajemnych relacji oraz nieumiejętności rozmowy z drugim człowiekiem.

Anne Tyler stworzyła może i typową dla amerykańskich odbiorców sagę, jednak dla mnie osobiście te nieustannie wtrącane retrospekcje czasowe, wytrącały moją uwagę od esencji przekazu. Ale, to jedyny zarzut. Nie można pominąć również faktu, iż zdecydowanie jest to powieść, która zwraca naszą uwagę na jedną, najistotniejszą rzecz – dom to nie mury, tylko ludzie, którzy go wypełniają.

Powieść zaczyna się od telefonu syna do rodziców z informacją, iż jest gejem. Początkowo, rodzice nie dają temu wiary. Znają Denny'ego, jego wybryki, latami składane deklaracje, obietnice. Nawet nadopiekuńcza Abby węszy w tym wyznaniu podstęp, wiedząc, że dziewczyna Denny'ego jest w ciąży i na pewno chłopak chce się wymigać od odpowiedzialności, jaka w najbliższym czasie ma na niego spaść. Abby i Red, od lat tworzą udane małżeństwo, w którym to ona gra pierwsze skrzypce, twardo stąpa po ziemi. Małżeństwo doczekało się czwórki dzieci. Troje biologicznych i jednego, najmłodszego chłopca, którego po prostu przygarnęli z ulicy, po tym jak jego ojciec nagle zmarł. Dom, w którym żyją ma swoją historię. Poznajemy ją za sprawą retrospekcji czasowej, do której autorka często robi przeskoki, przeplatając ją z wątkami teraźniejszymi. Kiedy z Abby zaczyna dziać się coś niedobrego, dzieci wpadają na pomysł, by do pomocy rodzicom zatrudnić opiekunkę. Owszem, taka osoba się pojawia, ale na krótko. Abby nie może znieść obecności obcej kobiety w jej domu. Wtedy wprowadza się najmłodszy syn Stam. Ten, którego Whitshankowie przygarnęli jako kilkuletniego chłopca. Denny ma pretensje do rodziny, że to Stam zamieszkał z nimi, a nie on.

W międzyczasie zdąży wywiązać się między rodzeństwem wiele ostrych wymian zdań, a nawet kłótni. Jak to w życiu przecież.


Autorka porusza w książce bardzo ważny temat. Jak w obliczu choroby, czy niedołężności starszych, wymagających opieki, czy uwagi rodziców, silne są więzy rodzinne. Nawet, jeśli jedno z nich tak bardzo stara się pielęgnować przekazane przez pokolenia wartości, jak było to w przypadku Abby. To taka matka, która lubiła mieć wszystko pod kontrolą, jednak na Denny'ego nie miała takiego wpływu. Chłopak od wczesnej młodości wykazywał indywidualizm, nie trzymał się blisko domu, rodziny, uciekał, znikał na długi czas, bez jakichkolwiek informacji, gdzie w danym momencie przebywa. Nie trudno się domyśleć obaw Abby. Każda matka zareagowałaby histerycznie. Tylko Red wykazywał się stoickim spokojem i gotową odpowiedzią na każde pytanie i wątpliwość żony.


Całość na:
http://nietypowerecenzje.blogspot.com/2017/05/na-szpulce-niebieskiej-nici-anne-tyler.html

Typowa, a może i nietypowa saga rodzinna, ewidentnie skupiająca się na wątku rodziny i domu. Jak dla mnie za chaotyczna. Książka podzielona na trzy części, z których każda ma jednoznacznie podkreślić wagę rodzinnych więzów, jakie dla opisywanej rodziny Whitshanków były niezwykle cenne i przekazywane od pokoleń. Myślę, że książka ta skłoni również do głębszej refleksji....