Zapomniane dzieje Polski nie tyle odkrywają jakąś sekretną historię naszego kraju, co przede wszystkim wydobywają te wątki, które zazwyczaj ignorowane lub lekceważone są przez współczesne narracje historiograficzne, zdominowane przez dwie siły deformujące: „historiograficzne biczownictwo” oraz gloryfikację i koncentrację na najbardziej autodestruktywnych epizodach historycznych. Historia Polski nie musi być pasmem upadków i martyrologii. Zawiera ona wiele kart wybitnych (i jednocześnie konstruktywnych), które jednak często nie są doceniane i właściwie rozumiane. Zapomniana historia Polski to także inne spojrzenie na wiele dobrze znanych faktów historycznych.
Nie jest to jednak „pokrzepienie serc” za pomocą historii. Główną ideą przyświecającą autorowi jest antyczna dyrektywa: „Historia est magistra vitae”. Historia nie służy do gromadzenia faktów i ciekawostek, lecz nade wszystko do nauki rozumienia wielkich procesów cywilizacyjnych, kulturowych i społecznych. Historia musi być nauczycielką życia.
Dążę do historiografii rozumiejącej w miejsce faktograficznej. Istotniejsze jest dla mnie to, by rozumieć procesy historyczne, niż formułowanie kolejnej narracji kronikarsko-faktograficznej. Z faktów historycznych powinny wyłaniać się procesy - tak, by budować zalążki historiozoficznego myślenia predyktywnego. Historia jest nauczycielką życia wówczas, kiedy daje nam lekcje do wykorzystania w kształtowaniu teraźniejszości i przyszłości. Historia Polski jest skarbnicą tego rodzaju.
Za duży nacisk kładzie się na historii królów i wojen, za mało z kolei uwagi poświęca się gospodarce, religii i geopolityce. Za bardzo nasza historia koncentruje się wokół bitew (militarnych, bo już nie ekonomicznych), a za mało wokół różnych Związków Jaszczurzych, dymarek, kopalń, a nawet etosów. Nie na polach bitewnych rozstrzygały się dzieje, nie dominująco przynajmniej. Nie dewaluuję zwycięstw militarnych, tyle że ich korzyści poli­tyczne dla Polski często były niewielkie lub zgoła żadne. Polska jest krajem tak bogatym w surowce naturalne, że siłę naszego państwa najlepiej buduje pokój i uruchamianie potencjału ziem polskich. A do tego potrzeba odpowiedniej geopolityki.