"Pytając o bóstwo, pytamy o pochodzenie wszechświata i nas samych i o sens, o cel tego wszystkiego, co w świecie się dzieje i naszego własnego życia. (...) To nieprawda, że z tego pytania nie wynika groza."...

...pisze Zygmunt Kubiak, trafiając w samo sedno.
Z początku niepozornie, w pierwszych esejach, autor nachyla się nad starożytnością, nad człowiekiem antyku, walczącym i ginącym pod murami Troi. Ta złożona opowieść o człowieczeństwie, o tym skąd się ono bierze i jak się kończy, i tak już głęboka i poruszająca, w kolejnych tekstach zmierza w kierunku czegoś jeszcze większego i ważniejszego.
Trzy ostatnie eseje, orbitujące wkoło biblijnych realiów, wymykają się jakiejkolwiek ocenie. Mocując się z podstawowymi zagadnieniami - istnienie, jego cel i sens - autor oddaje tę wielką trwogę i grozę nieprzeniknionej tajemnicy! Ten przemożny ciężar wstrząsnął mną dogłębnie. I nie jest to wcale groza zła! Nie nie, ona wynika z podziwu, z zachwytu nierozwiązywalną tajemnicą, która mimo wszystko ciąży jak kamień i trzeba nam z nią żyć, autor rozumie to idealnie:

"Jakże często chciałoby się zapomnieć, przestać myśleć o tej tajemnicy."

Ale uciekać nie można, jako i Achilles nie ucieka, "chce aby jego istnienie miało w sobie jakąś własną piękność - skoro jest istnieniem rozgrywającym się wśród pustki."

"Pytając o bóstwo, pytamy o pochodzenie wszechświata i nas samych i o sens, o cel tego wszystkiego, co w świecie się dzieje i naszego własnego życia. (...) To nieprawda, że z tego pytania nie wynika groza."...

...pisze Zygmunt Kubiak, trafiając w samo sedno.
Z początku niepozornie, w pierwszych esejach, autor nachyla się nad starożytnością, nad człowiekiem antyku,...