Najpierw o tym, co mi się podobało. Bardzo mocny początek, czytelnik od razu, na wstępie lektury stawiany jest w obliczu intrygującej zagadki, na której rozwiązanie będzie musiał trochę poczekać. Napięcie więc rośnie, a co dalej?
Plus dla Puzyńskiej za sięgnięcie do słowiańskiej mitologii. Jedna z bohaterek powieści nazwę miejscowości tłumaczy następująco:
„Utopiec to podstępny demon wodny z mitologii Słowian (…) Rodzi się z duszy poronionego płodu albo z duszy topielca”.
Utopce zwodziły do siebie ludzi, bawiąc się z nimi w zagadki. Tak też zwabieni zostają policjanci. Gdzie trafiają ? Do wioski przeklętej od wieków, nawiedzonej przez duchy i demony, bo w Utopcach wierzeń w to, co nadprzyrodzone jest więcej, czy do miejsca, gdzie popełniono odrażającą zbrodnię, a wszyscy kryją sprawcę za płaszczykiem zabobonów?
Wszyscy mieszkańcy kłamią na temat minionych wydarzeń, wszyscy mieli motyw, choć nikt nie jest wystarczająco przekonujący. Również ten, który ostatecznie okaże się winny.
Rozwikłanie tej sprawy dla policjantów z Lipowa to być albo nie być ich macierzystego posterunku, od wyników śledztwa zależy bowiem, czy posterunek zostanie zlikwidowany, czy nie.
I tu zaczynają się schody – długie, strome, na które wkroczyła Katarzyna Puzyńska budując fabułę książki, i z których to schodów, z przykrością muszę stwierdzić, zwaliła się z hukiem.
„Utopce” bowiem to najsłabsza jej książka, gdzie nastąpił przerost formy nad treścią. Napisana niechlujnie, z lekceważeniem realności i sugestywności opisywanych zdarzeń. Intryga kryminalna, potencjalnie ciekawa, w pewnym momencie zamienia się w groteskę, jakby owe demony zamieszkujące Utopce, pomieszały rozsądek Puzyńskiej. Ona sama przyznaje, że nie trzymała się ściśle procedur kryminalistycznych, ale przekroczyła granice przyswajalności fikcji literackiej w gatunku, jakim jest kryminał.
Autorka nagromadziła tak wiele nieprawdopodobnych zdarzeń, że stało się to z jednej strony śmieszne, z drugiej - każe się zastanowić, czy „Utopce” były na pewno dobrze przemyślane, czy też powstawały w pośpiechu. Bardzo grubymi, choć sparciałymi nićmi jest to wszystko uszyte, przez co historia się rwie, rozłazi. Atmosferę związaną z ludycznymi wierzeniami w upiory, wampiry i życie po śmierci miał jeszcze podgrzać czas współczesnej części opowieści - przełom października i listopada, „obce” helloween i nasze zaduszki, ale tym bardziej wypadło to groteskowo.
Cała opinia na https://poczytajprzeczytaj.wordpress.com/2015/11/22/utopce/

Najpierw o tym, co mi się podobało. Bardzo mocny początek, czytelnik od razu, na wstępie lektury stawiany jest w obliczu intrygującej zagadki, na której rozwiązanie będzie musiał trochę poczekać. Napięcie więc rośnie, a co dalej?
Plus dla Puzyńskiej za sięgnięcie do słowiańskiej mitologii. Jedna z bohaterek powieści nazwę miejscowości tłumaczy następująco:
„Utopiec to...