Muszę zacząć od tego, że było to moje pierwsze spotkanie z prozą Puzyńskiej. Owszem, szeroko zakrojona akcja marketingowa dotarła także na mojego newsfeeda, ale tylko tyle. Obawiałem się, że kolejna część serii będzie dla mnie zagadką. Wszak bohaterowie swoje już przeżyli, mają tajemnice, a ich zachowania nie zawsze muszą być dla mnie, nowego czytelnika, jasne. I tutaj zostałem przyjemnie zaskoczony.

Autorka dość zgrabnie wplata w fabułę przeszłość swoich bohaterów. Zarówno Klementyna Kopp, jak i Daniel Podgórski nie stali się nagle dla mnie otwartą księgą, ale poznałem ich na tyle, żeby dać się wciągnąć i nie odczuwać frustracji. Puzyńska wprowadziła tyle informacji, by czytelnik mógł wsiąknąć, a jednocześnie nie zostać przytłoczonym. Patrząc na objętości napisanych już przez pisarkę książek, to nie lada wyczyn.

Akcja „Utopców” dzieje się dwutorowo. Mamy przeszłość, tajemnicze zniknięcie dwójki mieszkańców pewnej odciętej od świata wsi, oraz teraźniejszość, gdzie ową zagadnę starają się rozwiązać policjanci z Lipowa. Smaczku dodaje to, że głównym podejrzanym jest wampir. Na to wskazują ślady, zeznania oraz to, że nad tytułowymi Utopcami unosi się aura tajemniczości. Mieszkańcy są nieufni, skrywają więcej niż z początku można by było przypuszczać, a śledztwo wyjawia coraz to nowsze wątki. Ciekawie czyta się wnioski wysnuwane przez policjantów, gdy kilka stron wcześniej, samemu obserwowało się opisywaną sytuację. Puzyńska nie dała się zapędzić w róg, sceny bronią się same, choć miejscami ich konstrukcja odrobinę zdradza kolejne fabularne zwroty.

Największy problem miałem z polubieniem Klementyny Kopp. Jej zachowanie i odzywki nie wydały mi się prawdziwe, a jedynie drażniące. Wprawdzie po jakimś czasie się do nich przyzwyczaiłem, ale postać Klementyny dziwnie działa mi na nerwy. Nie zmieniło to jednak ogólnego wrażenia. Bo „Utopce” nie są tylko sprawnie napisanym kryminałem, ale też poniekąd studium małej miejscowości. Razem ze wszystkimi rządzącymi nią prawami, tajemnicami i zabobonami. Wieś w wykonaniu Puzyńskiej nie jest wcale wesoła, ale to dobrze. Jest za to diabelnie wciągająca.

Bartosz Szczygielski