Czytając ostatnią część wielokrotnie zastanawiałam się, cóż mnie skłoniło do dojścia aż do tego momentu. Co się stało, że nie skończyłam tego po pierwszych kilku stronach pierwszej powieści. I za każdym razem sobie przypominałam - świetna historia i emocje. Emocje, które powracały na samo wspomnienie i które powodowały olbrzymią chęć przeżycia tego jeszcze raz - jeszcze raz poznać młodego Arlena, jeszcze raz odbyć z nim pierwszą walkę, jeszcze raz być przy Rennie, jeszcze raz czuć poniżenie Leeshy, jej złość, być przy jej nauce, patrzeć jak z dumą podnosi głowę.
I czytałam ostatni tom dalej, jednak z coraz większą niechęcią. Niechęcią do główych bohaterów, którzy stali się tak obcy, żenujący, patetyczni i... nudni. Było to po prostu nudne. Cała "Otchłań" była nudna, nielogiczna, bezsensowna. Omijałam wzrokiem kolejne bitwy, gdyż tak naprawdę niczego nowego nie wnosiły. Ot - po prostu każdy w każdym miejscu musiał odbyć identyczną walkę z otchłańcami. Ok, no musiał. Ale nie każda musiała być aż tak dokładnie opisana. A że była, to walka ostateczna nie była wisienką na torcie, tylko ostatnim kawałkiem tortu, przechowywanym o co najmniej kilka dni za długo.
Ostatnia walka nie miała już dla mnie żadnych emocji. Tak samo, jak odejście Arlena. Nie poczułam przy tym nic. "Byłam" z nim tyle lat, a na sam koniec nawet mnie to przez chwilę nie obeszeło. Zresztą koniec książki pokazał, że nie obeszło to chyba nikogo - nawet żadnej z jego byłych kobiet. Był i go nie ma, umarł król, niech żyją dzieci.
Czuję bardzo duży zawód po ostatniej części, gdyż cykl zaczął się naprawdę świetnie. Niestety - taki jest często los książek pisanych zbyt długo.

Czytając ostatnią część wielokrotnie zastanawiałam się, cóż mnie skłoniło do dojścia aż do tego momentu. Co się stało, że nie skończyłam tego po pierwszych kilku stronach pierwszej powieści. I za każdym razem sobie przypominałam - świetna historia i emocje. Emocje, które powracały na samo wspomnienie i które powodowały olbrzymią chęć przeżycia tego jeszcze raz - jeszcze raz...